نقد سینمای ایران و جهان
نگاهی به سریال «کنت مونت کریستو» که از رمان مشهور الکساندر دوما اقتباس شده است
سریال تا جایی که توانسته به کتاب وفادار مانده و سعی کرده چیزی را از قلم نیندازد. بازی «سم کلفلین» در نقش ادموند کم‌نقص است. او چه قبل از زندانی شدن و چه پس از آزادی، به خوبی می‌تواند شمایل جوانی خام و آدمی پخته را نشان دهد. بازی با صورت کلفلین در بسیاری از صحنه‌ها، حس عصبانیت، انتقام، نفرت و عشق را نشان می‌دهد
نگاهی به فیلم «پیشمرگ»
فیلم در وهله اول اهمیتش در بازنمایی قهرمانی معاصر و از یادگاران دفاع مقدس است، اما نمی‌توان آن را صرفاً جزو فیلم‌های دفاع مقدسی نامید چراکه فیلم به جز سکانس آغازینش به دوران پس از جنگ اختصاص دارد، اما در مکانی که گویی هنوز جنگ با گروه‌های کوموله ادامه دارد. 
۵ انیمیشن پرطرفدار را برای تعطیلات عید فطر که حالا به تعطیلات نوروز ۱۴۰۴ اضافه شده است، به شما پیشنهاد داده‌ایم تا در کنار فرزندان خود روزهای شادی را داشته باشید.
انتخاب عجیب اسکار برای بهترین فیلم
چند روز پیش نودوهفتمین جایزه اسکار برندگانش را شناخت و در کمال تعجب بسیاری از منتقدان، فیلم متوسط «آنورا» موفق به بردن جوایز مهمی مثل بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شد
نگاهی به سریال «دختران کوچه غم»
اولین برداشت این است که انسان با انتخاب خود می‌تواند مثل مسیح مسیر خدایی برگزیند یا مثل خواهرش پا در راه کج بگذارد. سریال، اما در قسمت اول نسخه نمی‌پیچد و در قالب چند دیالوگ اشاره می‌کند که قاضی اصلی خدا است
علی غفاری کارگردان فیلم «پیش مرگ» در گفت‌و‌گو با «جوان»:
مردم دنبال سینمای قهرمان‌محور هستند و دوست دارند قهرمانان‌شان را روی پرده سینما ببینند و آرزو بکنند که لحظاتی به جای او باشند
نگرانی‌هایی بابت گران شدن هر ساله بلیت در سینمای ایران وجود دارد در حالی‌که نگرانی اصلی باید در شیوه تولید و تهیه‌کنندگی فیلم‌ها باشد
نگاهی به فیلم «اتاق بغلی» برنده شیر ونیز ۲۰۲۴
فیلم داستان دو دوست قدیمی است که یکی نویسنده و دیگری عکاس جنگی است و به‌طور تصادفی و در اثر ضایعه‌ای که برای دوست دوم پیش آمده سرنوشت‌شان به هم ارتباط پیدا می‌کند.
گفت وگوی «جوان» با حجت‌الاسلام علی سرلک و سعید مستغاثی ۲ عضو سابق شورای پروانه ساخت سینمایی 
عضو سابق شورای نمایش: قاتل و وحشی از معدود فیلم‌های این روز‌های کشورمان است که به معنای کامل کلمه سینمای محض است و اتفاقاً محتوای خیلی خوبی هم دارد، چون در سکانس‌های پایانی فیلم به مادرانگی می‌رسد
فیلمسازان سینمای اجتماعی ایران ذهنی فقیر برای ایده‌یابی و پرورش آن دارند و نمی‌توانند از حدی بیشتر روی سوژه‌ها عمیق شوند. آنها حتی نگاهی عمیق و ریز به دنیای پیرامون‌شان ندارند.