فریدون حسن

لیگ تلخی که ارزش تماشا هم ندارد

حتماً از بدشانسی فدراسیون فوتبال است که این روز‌ها مقایسه کردن سطح فوتبال بین کشور‌های مختلف بسیار آسان شده است. این روز‌ها حتی کسانی که کوچک‌ترین دانش فنی از فوتبال ندارند تنها با مقایسه دو بازی از فوتبال اروپا و فوتبال ایران می‌توانند متوجه اختلاف سطح آنها شوند. 
پخش گسترده مسابقات فوتبال از شبکه‌های مختلف تلویزیونی مقایسه را آسان کرده است. مقایسه آسان است، وقتی در تماشای یک مسابقه حتی نمی‌توانی لحظه‌ای پلک بزنی، چون مطمئناً یک صحنه حساس را از دست می‌دهی، اما در مسابقه دیگر می‌توانی حتی به کار‌های روزمره خود برسی، چون قرار نیست چیزی را از دست بدهی، حتی می‌توانی کلاً بی‌خیال تماشای مسابقه شوی و صرفاً در پایان نتیجه آن را ببینی، چون تماشای آن فقط وقت تلف کردن است. 
البته افزایش سطح فوتبال باشگاه‌ها به‌لحاظ فنی وظیفه مستقیم فدراسیون فوتبال نیست و باشگاه‌ها، به‌ویژه آنها که داعیه خصوصی بودن را هم دارند باید خود با بهره‌گیری از بازیکنان بزرگ و مربیان بادانش کاری کنند که سطح فوتبالشان بالا برود، ولی با وجود این فدراسیون فوتبال باید برای این امر مهم برنامه‌ریزی داشته باشد. آنها که طی شب‌های گذشته مسابقات فوتبال اروپایی را تماشا کردند و طی دو شب قبل هم رقابت‌های لیگ برتر ایران را به تماشا نشستند، به‌وضوح دیدند که چه اختلاف وحشتناکی بین این فوتبال‌ها وجود دارد. 
مسئله اینجاست که این مشکل تنها با به‌کارگیری بازیکن خارجی باکیفیت یا مربی خارجی با کارنامه حل نمی‌شود و باید برای افزایش سطح فنی بازیکنان شاغل در لیگ برتر و مربیان آن برنامه ریخت که این وظیفه فدراسیون فوتبال است. برگزاری کلاس با حضور اساتید مجرب دنیای فوتبال، برپایی اردو‌های آموزشی در کشور‌های صاحب‌نام و پیشرفته فوتبال، انتقال تجربیات بازیکنان موفق به بازیکنان جوان و جویای نام و ارتباط با فوتبال روز دنیا از جمله اموری است که فدراسیون با برنامه‌ریزی و انجام درست آنها می‌تواند سطح فوتبال ایران را از آنچه که امروز فاجعه‌بار پایین است، بالاتر بیاورد. 
لیگ برتر این روز‌ها هفته‌های پایانی خود را سپری می‌کند، اما جالب است که هرچه حساسیت‌ها بالاتر می‌رود سطح فوتبال ارائه شده پایین‌تر می‌آید. به عنوان نمونه می‌توان به بازی پنج‌شنبه گذشته استقلال و فولاد اشاره کرد، دو تیم بزرگ فوتبال ایران که صرف‌نظر از جایگاه‌شان در جدول رده‌بندی انتظار می‌رفت یک بازی زیبا را به نمایش بگذارند، اما به جرئت می‌توان گفت آنها که اصلاً بازی را ندیده‌اند چند گام جلوتر از آنهایی هستند که به تماشای آن نشستند. یک بازی سردرگم و بی‌روح که اگر نبود جنجال پنالتی اعلام شده در آن هیچ بار فنی و هیچ لحظه قابل توجه دیگری نداشت و البته باید تأسف خورد که این تنها بازی بدون کیفیت لیگ برتر نبود و بقیه دیدار‌ها هم دست‌کمی از آن نداشت. چه دیدار‌هایی که مدعیان قهرمانی انجام دادند و چه مسابقاتی که انتهای جدولی‌ها در آن حضور داشتند. 
واقعیت این است که فوتبال ایران، به‌خصوص در رده باشگاهی نیازمند یک بازسازی اصولی و زیربنایی است. نیازمند این است که خود را به فوتبال باشگاهی جهان نزدیک کند. تصور مدیران فوتبال باشگاهی ایران این است که می‌توان همه چیز را با پول به دست آورد، به همین خاطر هم هست که هر سال میلیارد‌ها میلیارد خرج فوتبالی می‌شود که سطح فنی آن هر فصل پایین‌تر از فصل قبل می‌شود، در حالی که فدراسیون فوتبال می‌تواند با برنامه‌ریزی درست باشگاه‌ها را مجاب کند که به جای رقابت بیهوده با هم بر سر جذب بازیکن و مربی در فصل نقل و انتقالات که فقط جیب دلال‌ها را پر می‌کند با هم بر سر حضور در کلاس‌های مثمرثمر رقابت و کاری کنند که مربیان و بازیکنان بومی فوتبال ایران در ارتباط مستقیم با دنیای حرفه‌ای فوتبال سطح خود را بالا و بالاتر ببرند. 
لیگ برتر هفته‌های پایانی خود را می‌گذراند و تعطیلات پایان فصل مطمئناً بهترین فرصت برای فدراسیون است که فکری اساسی به حال این عقب‌افتادگی بکند. آنچه از سطح پایین فوتبال باشگاهی ایران دیده می‌شود، واقعیت تلخی است که هر هفته در مقام مقایسه با فوتبال سطح اول جهان تلخی آن بیشتر و بیشتر هم می‌شود.