راهپيمايي «اتحاد» در پاريس را مي‌توان از برخي جنبه‌ها با راهپيمايي عظيم اربعين روبه‌رو كرد. اول آنكه در پاريس از «ترس» داعش و تروريسم خودساخته به خيابان آمدند و در اربعين كه يك راهپيمايي مذهبي با قدمت چندصدساله (پياده‌روي شيخ مرتضي انصاري) و تاريخ هزار و 300 ساله (روايت امام صادق (ع)) است، مردم «قدرت‌نمايي» مقابل داعش و تكفير را هم جزو اهداف راهپيمايي امسال گنجاندند.
پيشقراولان راهپيمايي پاريس 50 مقام حكومتي اروپايي بودند كه در ميان آنان بسياري از قاتلان مردم خاورميانه و آفريقا و يك صهيونيست قاتل كودكان يعني نتانياهو خودنمايي مي‌كردند. باز شدن پاي آن قصاب كودكان و زنان غزه به اين راهپيمايي تا به آن حد براي پاريسي‌ها ناگوار بود كه اولاند، رئيس‌جمهور فرانسه را واداشت تا پس از اطلاع از تصميم نتانياهو براي سفر به غزه، او را از اين كار منع كند. اما اين لكه ننگ، براي راهپيمايي پاريس لازم بود تا كساني كه داعش را براي قتل عام مردم عراق و سوريه ساختند، نتوانند خود را پشت ظاهر انساندوستانه مخفي كنند و با يك قاتل كودكان، حلقه تشكيل دهند.
اين شرايط را مقايسه كنيد با راهپيمايي انساني و الهي اربعين كه حتي نهادهاي رصدكننده در غرب آن را يك عظمت دور از دسترس خواندند.
راهپيمايي پاريس به رغم حضور مردم، اسير شهرت دولتمردان و افراد مشهور حاضر در آن شد كه بيشتر آنان نيز كمترين محبوبيت و بيشترين ميزان تنفر را در ميان مردم خود دارند. اما در اربعين به رغم حضور افراد مشهور و علما و مسئولان حكومتي، مردم محور گزارش‌هاي رسانه‌اي بودند و افراد شناخته شده و حكومتي غالباً با لباس مبدل و به صورت گمنام در آن نقش آفريني كردند.
راهپيمايي اربعين را دوست و دشمن از 10 تا 20 ميليون جمعيت تخمين زدند و راهپيمايي پاريس را از يك تا 3 ميليون.
خرج راهپيمايي اربعين را عشاير عراق دادند، از جا و مكان و غذا و خرج راهپيمايي پاريس از ماليات مردم اروپا تأمين شد. حداقل 50 پرواز فقط سران را از كشورهاي مختلف به پاريس آورد و بر همين مبنا تا آخر قياس كن.
و بالاخره ماهيت راهپيمايي پاريس، يك نمايش خياباني بود، در برابر آنچه از خودشان بيرون تراويده بود و ماهيت راهپيمايي اربعين يك خيزش خودجوش مردمي بود مقابل آنچه دشمن براي ما تدارك ديده بود.
اين همه را گفتم تا بگويم لطفاً به فرض «عليه داعش بودن» اين دو را با هم مقايسه نكنيد.
