جوان آنلاین: گفتم: کدام راه نزدیک‌تر است؟ گفت: به کجا؟ گفتم: به خلوتکده دوست گفت: تو مگر فاصله‌ای می‌بینی؟ بین دل و آن کس که دلت منزل اوست؟ (شمس تبریزی)
یکجا خواندم نوشته بود اسلام دین چیز‌های تازه است. چیز‌های نو و دست اول. در بحر سخنش که بروی راست می‌گوید. اسلام می‌گوید، خوردن غذای مانده کراهت دارد. پوشیدن لباس کهنه و مندرس جایز نیست. می‌گوید روزی که با دیروز فرقی نکند، روز نیست. چه خوب که عاشق تغییر و تنوع است. چه خوب که یادمان می‌دهد، مدام در حال نو شدن باشیم. غذای نو لباس نو فکر نو و البته ایمان نو.
چقدر نو شدن اعجاب‌انگیز است. تمام شهر را به هم می‌ریزیم تا نو شدن را در دل نوروز جشن بگیریم. انقدر برای‌مان مهم است که حتی کرونا هم نتوانست این مهم را به تعویق بیندازد. ایمان هم همین است. درست مثل زندگی مثل نوروز، تازه‌اش خوب است. ما خیلی خوش‌شانس هستیم که نوروز را برای نو شدن طبیعت داریم و رمضان را برای نو شدن ایمان. همه چیز را از سر می‌گیریم. خطا‌ها را پشت سر می‌گذاریم و برای نو شدن عهدی دوباره می‌بندیم. ایمان که نو می‌شود، جهان دور‌و‌برمان عوض می‌شود. همه چیز رنگ‌وبوی خدایی می‌گیرد. ایمان‌مان که نو می‌شود، مسلمانی‌مان دیدن دارد. توی شهر که راه می‌روی رایحه انسانیت پیچیده، انگار خدا تکه‌ای از خودش را در وجود آدم‌هایش گذاشته تا بگوید من کنارتان هستم.
آدم‌ها نو شدن را دوست دارند و برایش حاضرند هزینه کنند. سال‌نو، کیف‌نو، لباس‌نو، برنامه نو و... حالا برای ایمان نو چه باید کرد؟ کی باید شروع کرد؟ ایمان تکانی را می‌شود از ماه میهمانی شروع کرد. ما وقتی میهمانی می‌رویم بار همه زحمت‌ها بر دوش صاحب‌خانه است. بانوان شب‌هایی که میهمانی دعوت‌اند یک‌نفس راحت کشیده و کرکره آشپزخانه را پایین می‌کشند. ما هم به میهمانی خالق دعوتیم. قرار نیست کاری کنیم. فقط باید میهمان خوبی باشیم. ایمان‌مان را نو کنیم. چگونه؟ باید سرمان را از لاک جهالت و دنیای بی‌حد و مرز مجازی بیرون بکشیم و کمی کتاب بخوانیم، پادکست خوب گوش بدهیم و به حرف‌هایی که می‌شنویم، بدون زاویه گوش کنیم. دانستن به فرآیند نو شدن کمک بزرگی می‌کند. پس توی این ماه کتاب بخوانیم و تا به اعماق معنویت برسیم.
حضور خدا را می‌شود در وجود بندگانش دید. برای نو شدن دل به دریا بزنیم و ببخشیم. سخت است. خیلی هم سخت! فکر کن یکی با زبان تندش، یکی با رفتار اشتباهش دلی شکانده و اشکی درآورده، ولی حالا باید تصمیم بگیری برایش خیربخواهی و توی دلت او را ببخشی. سخت است. ولی شدنی است. صلح و بخشش، درون‌مان را پالایش می‌کند و مهیا می‌کند برای نو شدن.
می‌خواهی نو شوی، قران و دعا بخوان. تو را وصل می‌کند به منشأ نور الهی. دریچه‌ای از دانایی به سویت می‌گشاید و از تو نسخه انسانی بهتری می‌سازد.
می‌خواهی نو شوی دست‌به‌کار شو و از آن منبع بیکران رحمت و لطفی که خدا سرشارت ساخته، ببخش و دلی را شاد کن، دستی را بگیر و غم بی‌پناهی را بخور. این روز‌ها زندگی برای خیلی‌های‌مان سخت است. باید با همدلی و دستی برای یاری مثل تمام روز‌های سخت این سرزمین کنار هم بمانیم و سنگ‌ریزه‌های گاه خیلی درشت را از جلوی پای یکدیگر برداریم.
می‌خواهی نو شوی؟ با طبیعت آشتی کن. توی روح جنگل و عظمت آسمان و پاکی زمین پر از نشانه است. وقتی روح زیبا به طبیعت زیبا گره بخورد، حال آدم چه شگفت‌انگیز می‌شود!
می‌خواهی نو شوی؟ صبور باش. می‌دانم سخت است. بعضی وقت‌ها کاسه صبرمان زود لبریز می‌شود ولی ایمان نو، صبر می‌خواهد. باید بگذاری همه چیز به وقتش و سر جای خودش رخ بدهد. ایمان نو تسلیم‌شدن می‌خواهد. باید به حکمت خالق بزرگ ایمان داشته باشی و خودت را بسپری دستش. خوب و بدش را باید با هم بخواهی، بالا و پایینش را کنار هم.
می‌خواهی نو شوی، باور‌های دینی را در وجودت تقویت کن. گوش به چرندیات و محتوا‌های زردی که هر روز توی شبکه‌های مجازی به خوردمان می‌دهند، نده. آنها دلسوز من و تو نیستند. روی موج نارضایتی و معیشت دشوار مردم سوارند و از دین برایت مایه می‌گذارند. دین را با کتاب و مطالعه و گفت‌و‌گو به دست بیاور نه توی هجمه‌های رسانه‌ای و آدم‌های بدون تخصص مجازی.
می‌خواهی نو شوی، سواد رسانه‌ات را بالا ببر تا هر وقت خواستند هر محتوایی را به خورد ذهن و قلبت بدهند، بدانی چه کنی و مسیر را در تاریکی گم نکنی.
می‌خواهی نو شوی، چشم‌هایی داشته باش برای ندیدن و گوش‌هایی برای نشنیدن. هر محتوایی لزوماً مفید نیست. ارتباطت را با آدم‌های منفی که نه خودشان ایمان درستی دارند و نه اجازه می‌دهند تو خودت باشی کم کن.
برای نو شدن دست دلت را بگیر و ببر توی شهر رمضان هوایی به سرت بخورد. سحر‌ها وقت خوبی است تا با خودت خلوت کنی. متأسفانه، هر سال بیشتر از این میهمانی غافل می‌شویم. آنها که به هر دلیلی روزه نمی‌گیرند، خودشان را مبری از هر کار نیک می‌دانند. او هم که می‌گیرد، گاهی درگیر حواشی می‌شود. آنقدر سرگرم آماده‌کردن افطار و سحر و سریال‌های مناسبتی می‌شود که یادش می‌رود ماه نو شدن است. گرسنگی فقط یک راه پاک‌شدن است. راهی که جسم را پاک می‌کند، پس آلایش روح‌مان چه؟
بیایید کاری کنیم. با هم قرار بگذاریم، همین حالا لیستی از رفتار‌های اشتباه یا عادت‌های بدمان را بنویسیم. سال نو را سال تغییر این خرده عادت‌ها کنیم و یک سال بعد همین روز‌ها متوجه تغییرات وجودمان شویم. یادمان باشد خدایی که رمضان‌المبارک را با تمام ظرافت‌هایش آفریده، خالقی منظم است. زیرپوستی به ما برنامه‌ریزی یاد می‌دهد. می‌گوید خیلی از خیر‌ها و برکت‌ها در زمان بین‌الطلوعین است.
صبح که از خواب بیدار می‌شویم دو انتخاب پیش روی‌مان است. یا به رختخواب برگردیم و رؤیا ببینیم. یا بیدار شویم و دنبال رؤیاهای‌مان برویم.
