«آنها که نمی‌توانند برد‌های ما را ببینند، کور شوند» و «بازوبند تیم را به فلان بازیکن بدهید تا هواداران فلان تیم سکته کنند»؛ اینها تنها دو نمونه از ادبیاتی است که این روز‌ها بازیکنان و کادر‌های فنی تیم‌های لیگ برتری علیه هم استفاده می‌کنند. ادبیاتی چاله‌میدانی که باعث می‌شود دیگر لذتی از پیروزی‌ها نبریم.
فوتبال با کری‌خوانی‌هایش زیباست. فوتبال با شکست و پیروزی‌ها و همچنین نتایج عجیب و غریبش تبدیل به محبوب‌ترین رشته ورزشی جهان و ایران شده، اما وقتی این کری‌خوانی‌ها به توهین تبدیل می‌شود، وقتی پیروزی و شکست‌ها تبدیل به فضایی برای اختلاف‌افکنی و عقده‌گشایی می‌شود دیگر نمی‌توان از فوتبال لذت برد. در این هیچ شکی نیست که هواداران تیم‌های مختلف از برتری تیم‌های رقیب خودشان خوشحال نمی‌شوند. دوستی می‌گفت: «لذتی که در باخت تیم حریف وجود دارد در پیروزی تیم خودت نیست.»
«روی کین»، ستاره سال‌های دور منچستریونایتد در کتاب خاطرات خودش «نیمه دوم» می‌گوید هیچگاه نفهمیدم که ما چرا باید مثلاً برای لیورپول تونل افتخار تشکیل دهیم؟ اصلاً چرا باید از قهرمان شدن آنها خوشحال باشیم؟ این خاصیت فوتبال است و درست همین خاصیت است که زیبایش می‌کند، اما حتی همین خاصیت هم اجازه نمی‌دهد که شما به تیم‌های رقیب خود و هوادارانشان توهین کنید. مثلاً شما نمی‌توانید پیدا کنید که حتی همین «روی کین» با وجود تمام خشمی که از تیم‌های رقیب و موفقیت‌هایشان داشته و دارد به آنها توهین کرده باشد.
اما ظاهراً فوتبال ایران اینجای کار هم با بقیه متفاوت است. این روز‌ها کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال روز‌های شلوغی را پشت سر می‌گذارد و دائماً در حال احضار بازیکنان و مربیان ریزو‌درشت فوتبال به دلیل ایراد حرف‌هایی است که دیگر هیچ رنگ‌وبویی از کری‌خوانی‌های مرسوم فوتبال ندارند. حرف‌هایی که عملاً آتش اختلافات را شعله‌ورتر می‌کند. حرف‌هایی که با نگاه خوشبینانه شاید بتوان گفت که از سر احساسات زده می‌شود، هرچند که امروز دیگر بعد از حرف‌های قبلی نمی‌توان به حرف‌های جدید برچسب احساسات زد و به راحتی از کنار آنها گذشت.
حرف‌هایی که این روز‌ها زده می‌شود دیگر احساسی نیست و مشخص است که با قصد و غرض بیان می‌شود. حرف‌هایی که تمام تلاش مسئولان فوتبال برای حفظ آرامش این رشته در آخرین هفته‌های مسابقات را بر باد می‌دهد و تنها باعث عمیق‌تر شدن اختلافات می‌شود. حرف‌هایی که تمام زیبایی‌های فوتبال را از بین می‌برد.
باید کاری کرد. باید جلوی این حجم گسترده از بی‌اخلاقی را گرفت. باید کاری کرد که فضای فوتبال بیش از این آلوده تفرقه‌افکنی‌ها و اختلاف ایجاد کردن‌ها نشود. کمیته‌های اخلاق و انضباطی تاکنون با نگاه ریش سفیدانه سعی کرده‌اند موضوع را اخلاق‌مدارانه حل و فصل کند، اما ظاهراً کار اینقدر بالا گرفته که دیگر حتی ریش سفیدی هم جواب نمی‌دهد و باید با متخلفان به نوعی دیگر رفتار کرد. تفاوتی هم نمی‌کند که پای چه تیمی در میان باشد. حرف‌هایی که رسانه‌ای می‌شود، حرف‌های خوبی نیست. حرف‌هایی که تنها عناد و دشمنی را پخش می‌کند. حرف‌هایی که باید سئول‌نشینان فوتبال با آنها برخوردی قاطع داشته باشند.
