جوان آنلاین: محمد ایمانی در کانال شخصی خود در پیامرسان ایتا نوشت: نامه نگاری سیاسی میان مقامات کشورها، آداب خود را دارد: نامه را مؤدبانه تقدیم طرف مقابل میکنند و منتظر جواب میمانند. اینکه یک مقام سیاسی، پیش از تحویل نامه به طرف مقابل، از موضع تحکم ادعا کند نامهای را فرستاده و آن کشور باید خواست او را بپذیرد، خلاف عرف و آداب اولیه دیپلماتیک است. وقتی که دولتمرد امریکایی نمیتواند حداقل آداب دیپلماتیک را درک کند، همین میشود که هنوز نامه وی به مقصد نرسیده، پاسخ رفتارش را دریافت میکند؛ آن هم با بیمحلی تمام و حتی بدون اسم آوردن از نویسنده بیسروپای نامه: «اصرار برخی از دولتهای قلدر برای مذاکره، به منظور حل مسائل نیست، بلکه برای تحکم و تحمیل توقعات خودشان است. جمهوری اسلامی ایران، قطعاً توقعات آنها را نخواهد پذیرفت.»
توپی که مثلاً قرار بود به زمین ایران پرتاب شود، به مانع خورده و به زمین خود امریکا کمانه کرده است. تحلیلگران نکته سنج دنیا، معنای این روند را میفهمند: در حالی که بسیاری از دولتها مجبورند التماس ترامپ را بکنند، ترامپ هر چند با لحن قلدری از ایران التماس میکند، اما، چون منطق زورگویی بر ادبیات او حاکم است، عقب رانده میشود. این چیرگی زبان حکمت و عزت، بر زبان بدوی زور و گردنکشی است.