تیم‌ملی بسکتبال ایران برای چهارمین بار به جام‌جهانی صعود کرد و به صورت طبیعی باید بابت این صعود و حضور در جمع برترین تیم‌های بسکتبال جهان خوشحال باشیم، اما بیشتر از اینکه شادی کنیم، نگرانیم!
این نگرانی علت کاملاً واضح و مشخصی دارد. تیم‌ملی با ارائه بازی‌های ضعیف و شکست‌های خارج از تصور تنها به لطف نیامدن استرالیا به ایران و پیروزی روز آخر این تیم مقابل قزاقستان راهی جام‌جهانی شد، یعنی اگر یکی از این دو اتفاق نمی‌افتاد، الان قزاقستان بود که به جای ما در جام‌جهانی حضور داشت. بسکتبال ایران به جام‌جهانی صعود کرد، اما باید نگران نتایجی باشیم که قرار است در مقابل تیم‌های برتر جهان کسب کنیم.
تیمی که به قول سرمربی‌اش در اوج آمادگی و هماهنگی و شرایط ایده‌آل ۹۶ بر ۶۱ به ژاپن می‌بازد، اگر شرایطش وخیم باشد چگونه بازی را واگذار خواهد کرد؟ یا تیمی که یکی از برترین بازیکنانش در حساس‌ترین مسابقه هیچ امتیازی کسب نمی‌کند، چگونه می‌خواهد در برابر قدرت‌های بسکتبال جهان عرض اندام کند؟ بسکتبال ایران در سه دوره گذشته جام‌جهانی صرفاً حضور داشته و به برتری مقابل چند حریف درجه چندم بسنده کرده است، توجه داشته باشید این نتایج را تیمی به دست آورده که مقتدرانه از آسیا به جام‌جهانی صعود کرده بود، اما حالا با تیمی روبه‌رو هستیم که حتی از پس حریفان همیشگی خود در آسیا هم بر نمی‌آید. پس نگرانی برای آینده این تیم و نتایجی که به دست می‌آورد، کاملاً بجاست.
یکی از دلایل عمده عدم نتیجه‌گیری ایران در مسابقات انتخابی به خصوص در پنجره ششم، دو شکست بد و تحقیرآمیز مقابل ژاپن و چین، اتکای بیش از حد تیم ملی به تک سناره‌هایی است که سن و سالی از آن‌ها گذشته و دیگر حتی حضورشان هم نمی‌تواند گره‌گشای ایران باشد، اما جای تعجب است که غیبت‌شان اینگونه تیم و سرمربی را با چالش روبه‌رو می‌کند! به گونه‌ای که مجبور می‌شوند از بازیکنی دعوت کنند که چند سال قبل از بازی‌های ملی خداحافظی کرده است. غیبت حامد حدادی به دلیل مصدومیت و دعوت از آرن داودی نمونه بارز این مسئله است که نشان از عدم پشتوانه‌سازی مناسب در بسکتبال دارد. موضوعی که به طور حتم ریشه بسکتبال را خواهد زد.
ایران با چهارمین حضور خود در جام‌جهانی تنها ۱۸۰ روز فاصله دارد. می‌توان بیخیال بود و مثل سه دوره قبلی فقط شرکت کرد و در نهایت هم رده‌های پایین را به دست آورد و از سوی دیگر می‌توان برنامه‌ریزی داشت و کاری کرد که چهارمین حضورمان در جام‌جهانی آبرومندانه‌تر از همیشه باشد. تأمین مالی هزینه‌ها و تدارک بازی‌های دوستانه، بدیهی‌ترین اموری است که فدراسیون باید از همین امروز به فکر آن‌ها باشد. دوستی نوشته بود: «تیمی که با اختلاف ۳۵ امتیاز به ژاپنی که روی هاچیمورا و یوتا واتانابه را ندارد می‌بازد، کار‌های زیادی برای انجام خواهد داشت. تصور هم‌گروهی تیم فعلی ایران با تیم‌های بزرگ دنیا در جام‌جهانی، حس خوبی به هواداران بسکتبال نمی‌دهد.»
