جوان آنلاین: روزنامه هاآرتص در دو مقاله به بررسی این مسئله پرداخت و در حالی که در یکی از آنها به بی اعتنایی دادگاه عالی اسرائیل نسبت به درخواست سازمان‌های بشر دوست برای متوقف کردن روند جنگ گرسنگی دادن به مردم غزه پرداخته در مقاله‌ای دیگر امکان تاثیر منفی جنایات اسرائیل در نوار غزه در بلند مدت بر جامعه اسرائیل را مورد بررسی و کنکاش قرار داده است.
به گزارش تسنیم، در یکی از این مقالات که تحت عنوان، گرسنگی در غزه تشدید می‌شود اما دادگاه عالی حاضر نیست به این مسئله ورود کند، آمده است:
اخیرا برنامه جهانی غذا (WFP) وابسته به سازمان ملل متحد اعلام کرد که تمام 25 نانوایی که در اداره آنها در نوار غزه کمک می‌کرد، اکنون به دلیل کمبود آرد و سوخت تعطیل شده‌اند و در روزهای آینده آخرین بسته‌های غذایی موجود در سازمان توزیع خواهد شد.
به اعتراف این رسانه عبری زبان یک ماه پس از تصمیم بلند مدت رهبری سیاسی مبنی بر جلوگیری از ورود هرگونه کمک بشردوستانه به غزه از طریق مناطق تحت کنترل اسرائیل، سازمان‌های بین‌المللی نسبت به کاهش شدید ذخایر مواد غذایی و لوازم پزشکی در این منطقه هشدار می‌دهند و نگرانی عمیق خود را نسبت به تجدید گرسنگی در آنجا ابراز می‌کنند.
در این زمینه، سؤالات دشواری از حکم دادگاه عالی در این مورد که هفته گذشته صادر شد، مطرح می‌شود. حدود یک سال پیش، پنج سازمان جامعه مدنی درخواستی را به دادگاه ارائه کردند تا ساختار سیاسی اسرائیل را ملزم به تضمین و تأمین کمک‌ها و لوازم حیاتی به غزه کند.
پس از یک سال و پنج جلسه، دادگاه عالی این درخواست را رد کرد و حکم داد که اسرائیل به تعهدات خود طبق قوانین اسرائیل و بین‌المللی عمل می‌کند. در این حکم، دادگاه به صراحت اشاره کرد که به تصمیم توقف عبور کمک‌ها به این منطقه از طریق اسرائیل و توقف فروش برق به این منطقه رسیدگی نخواهد کرد، زیرا "این دادگاه مکان مناسبی برای رسیدگی به این تصمیماتی که شامل تغییر اساسی در شرایط است، نیست."
از آنجایی که این حکم، از جمله، مبتنی بر بیانیه مقام‌های رسمی است که بیان می‌کند هیچ محدودیتی در میزان کمک‌های ورودی به غزه وجود ندارد، این انتخاب کافی است تا آن را به حکمی پوچ تبدیل کند.
در بخش دیگری از این مقاله اعتراف شده است، دادگاه عالی اسرائیل به کابینه اجازه داد تا اظهارات متعددی را در جلسه یک طرفه ارائه کند و موضع کابینه را در این رابطه پذیرفت.
هاآرتص در بخش دیگری از این مقاله به نقل اسیران آزاد شده اسرائیلی تاکید کرد، گرسنگی در اسارت در غزه شدیدترین شکنجه‌ها محسوب می‌شود. گرسنگی نه تنها باعث رنج جسمی می‌شود، بلکه بار روانی سنگینی را نیز تحمیل می‌کند و به شدت بر روابط اجتماعی درون خانواده‌ها و جوامع تأثیر می‌گذارد. در روزهایی که دادگاه عالی اسرائیل و همچنین بیشتر رسانه‌های اسرائیلی از پرداختن به وحشت گرسنگی که در میان ساکنان غزه گسترش می‌یابد، خودداری می‌کنند، اکنون باید با واقعیت دشوار شکل‌گیری چنین شرایطی در این منطقه روبرو شویم.
این واقعیت در مقاله دیگری که در همین روزنامه پر مخاطب عبری منتشر شده نیز مورد بررسی قرار گرفته است.
درور مشعانی در مقاله‌ای در این رابطه اعتراف کرد، زندگی و آینده جامعه اسرائیل به توقف کشتار فلسطینی‌ها گره خورده است.
این معادله‌ی ساده در هفته‌های اخیر آشکارتر و شفاف تر شده است: اگر به کشتار فلسطینی‌ها ادامه دهیم، زندگی داوید کونیو، متان تسنگاوکر، جالی و زیو بیرمان، آلون اهل و دیگر گروگان‌های حاضر در نوار غزه با خطر بزرگی روبرو خواهد شد؛ خطری که حتی بیشتر از آن چیزی است که اکنون با آن مواجه‌اند.
این چیزی است که تمام گروگان‌هایی که تاکنون به خانه بازگشته‌اند، تأیید کرده‌اند.
اما این معادله عمیق‌تر از این‌هاست، و در اصل به شکل گسترده‌تری بر زندگی ما در اینجا تاثیر گذار است و نشان می‌دهد که به توقف کشتار فلسطینی‌ها وابسته است.
ادامه زندگی ما اسرائیلی‌ها به توقف بمباران آنها از آسمان و دریا، با هواپیماها و موشک‌ها بر غزه و مهم‌تر از همه به بی‌تفاوتی روزافزون اسرائیلی‌ها نسبت به شمار کشته‌ها، هویتشان، سن‌شان یا میزان بی‌گناهی‌شان در این جنگ وابسته است.
نویسنده در ادامه آورده است، اگر به کشتار ادامه دهیم، زندگی فرزندان ما در اینجا نیز در خطر خواهد بود.
بسیاری از آنها بهای شهوت انتقامجویی را خواهند پرداخت که نشان داده سیری‌ناپذیر و بی‌مرز است، حتی پس از گذشت یک‌سال و نیم از هفتم اکتبر 2023 این شهوت پا برجا است.
نویسنده در بخش دیگری از نوشتار خود اعتراف می‌کند، ساختاری که در یک شب صدها فلسطینی را تنها از روی بی‌تفاوتی و بی‌اهمیتی نسبت به هویتشان می‌کشد ـ بدون اینکه حتی تلاش کنند برای ما توضیح دهند که اهداف جنگ عادلانه و موجه است، اقداماتش را در این حد متوقف نخواهد کرد، اگر چنین کشتار جمعی‌ای چند سال پیش رخ می‌داد، جنگ فوراً متوقف می‌شد. اما ساختاری که اکنون در آن زندگی می‌کنیم، ساختاری است که زبانش دیگر زبان انسان نیست، بلکه زبانی است که در آن فقط دشمنان بی‌چهره وجود دارند. این ساختاری است که نه مهاری دارد، نه بازدارنده‌ای، نه قانونی و نه حتی خبری از اخلاق در آن است.
در حال حاضر، تمرکز کشتار بر حذف دشمنان خارجی است، آن هم به‌صورت هزاران نفره و بدون هیچ تمایزی بین تروریست و بی‌گناه. اما بعید است این وضعیت همین‌طور ادامه یابد. نظامی که در جنگ با نوار غزه هیچ مهار اخلاقی یا قانونی ندارد، به احتمال زیاد ـ یا شاید عملاً همین حالا هم ـ در هیچ‌جای دیگر نیز مهار نخواهد داشت. ساختاری که میلیون‌ها نفر در نوار غزه را از انسانیتشان سلب کرده، این کار را علیه شهروندان خودش نیز خواهد کرد. نمی‌توان با استفاده بی‌قید و شرط از خشونت در یک جا مخالفت کرد و در جای دیگر با بی‌تفاوتی آن را پذیرفت.
بهای اصلی این فرآیند خلع انسانیت از فلسطینی‌ها را ده‌ها هزار فلسطینی پرداخته‌اند و می‌پردازند ـ کسانی که از ابتدای جنگ کشته شدند ـ و صدها هزار نفری که مجروح، آواره و از خانه و زندگی‌شان رانده شدند. اما حالا دیگر روشن شده است ـ همان‌طور که تعداد اندکی در طول سال‌ها هشدار داده بودند ـ که ما هم داریم بهایش را با جانمان می‌پردازیم. و بیشتر هم خواهیم پرداخت، بهایی هر روز سنگین‌تر هم می‌شود.
ما خشونت ساختار حاکم را پذیرفته ایم، بلکه بسیاری از ما پس از هفتم اکتبر 2023 انجام آن را تشویق هم کردیم و اکنون ـ این خشونت از کنترل خارج شده است. و خشونتی که از مهار بیرون بزند، همه‌چیز را می‌سوزاند.
