جوان آنلاین: کانال تلگرامی «شفیعی کدکنی» بخشی از مقدمه دکتر محمدرضا شفیعی‌کدکنی را بر کتاب «تذکره الاولیاء عطار نیشابوری» به اشتراک گذاشت. استاد کدکنی نوشته‌اند: تذکره الاولیاء کتابی است که به دوگونه می‌توان آن را خواند؛ هم مثل کتاب «حسین کرد» قابل خواندن است، هم به مانند «تراکتاتوس» ویتگن اشتاین. در قرائت نخستین کافی است چشم خود را روی سطر‌ها سفر دهیم و حوادث را دنبال کنیم که مثلاً چگونه حلاج را بر دار کرده‌اند یا وقتی به گفتاری از نوع سخن جنید درباره اخلاص رسیدیم که می‌گوید: «فرض فی فرضٍ فی نفل»، بگوییم «آری، همان است که من می‌فهمم. مقصودش لابد شیرینی نقل است» و با مراجعه به فرهنگ عمید معنی کلمات آن را به دست آوریم. در قرائت دوم روی هر سطرگاه می‌توان روز‌ها اندیشید. درست است که اینجا قلمرو زبان ارجاعی و بیان منطقی نیست، اما در همین زبان عاطفی و هنری هم ظرایفی وجود دارد که فهم آن ظرایف گاه به اندیشیدن بسیار نیاز دارد و به دانسته‌های بسیاری در حوزه معارف اسلامی. دراین قرائت دوم یک فعل یا حرف اضافه‌ای که همراه آن فعل به کار رفته است می‌تواند روز‌ها وقت مصحح کتاب و خواننده جدی آن را بگیرد. این کتاب هر جمله‌اش حاصل اندیشه و ذهن یکی از بزرگان زهد و تصوف است و هرکدام از این جمله‌ها جهانی است ویژه خودش. عطار از خطا مصون نبوده و در نقل حکایات و اقوال با دشواری و خطا‌هایی روبه‌رو بوده است. این کانال تلگرامی همچنین دو منبع مطالعاتی را نیز پیشنهاد داده است: به همه علاقه‌مندان گزاره‌های عرفانی پیشنهاد می‌شود مقدمه دکتر شفیعی کدکنی در تذکره‌الاولیاء و کتاب «زبان شعر در نثر صوفیه» را از ایشان بخوانند تا در خواندن اقوال مشایخ و گزاره‌های عرفانی، شبهه‌ها، تناقضات کلامی، ابهام و پیچیدگی‌های محتوای این کتاب‌ها به حداقل برسد. ما در شب‌های ماه مبارک رمضان به فراخور پای خوان پرنعمت این گزاره‌ها می‌نشینیم.
