جوان آنلاین: «پشت پرده» سریال طنزی، به کارگردانی محمدرضا حاجی‌غلامی است که در هیاهوی برنامه‌های انتخاباتی و بازی‌های جام ملت‌های اروپای تلویزیون از شبکه ۲ سیما در حال پخش است؛ سریالی با تضاد‌های تلخ و شیرین که آن را دیدنی کرده است. «پشت پرده»، داستان دو خانواده تهرانی و یزدی است که به ناچار باید مدتی را با هم در یک خانه بگذرانند برای همین در مواجهه با هم دچار مشکلات و چالش‌هایی شده‌اند. همچنین به مسئله فرزندآوری عروس خانواده تهرانی هم می‌پردازد که از این طریق شهر یزد را به عنوان قطب درمان ناباروری معرفی می‌کند. از این رهگذر آداب و رسوم و فرهنگ مردم یزد را هم به تصویر می‌کشد.
«پشت پرده» با زبانی ساده تقابل سنت و شبه‌مدرنیسم در دو خانواده را به تصویر کشیده است؛ مثل دیر خوابیدن، دیر برخاستن از خواب، تن‌پروری، توجه به آرایش و مد، همسایه‌آزاری، نگاه از بالا به پایین و بی‌توجهی به برخی سنت‌ها، در مقابل خانواده ستنی یزدی اهل کار، تلاش، گذشت و ایثار، حفظ حرمت بزرگ‌تر، توجه به یکدیگر و در تقابل با فرهنگ‌های وارداتی قرار دارد، به صورتی که هرچند مادر خانواده یزدی شاغل است، اما مدیریت داخلی خانه را هم به خوبی دنبال می‌کند. با وجود نکات مثبتی که می‌توان برای این سریال در نظر گرفت، «پشت پرده» کاستی‌هایی هم دارد و سؤال این است که چرا نهادی تبلیغی دینی سریالی می‌سازد که تنها سنتی و ملی است و رنگ و بوی مذهبی در آن چندان دیده نمی‌شود، آن هم در شهری که دارالمؤمنین و نماد مذهب است؟!
قبول داریم سریال طنز است، اما نشان دادن مظاهر دینی در یک مجموعه خانوادگی می‌تواند خیلی مؤثر باشد، مثل نماز خواندن هنگام صبح. آن‌قدر که برای خوردن صبحانه مفصل و سالم تلاش می‌شود، هیچ‌کدام از اعضای خانواده نماز نمی‌خوانند، حتی نمای وضو گرفتن هم دیده نمی‌شود یا حذف چادر؛ تنها کسی که چادر نصف و نیمه‌رنگی بر سر دارد، دختر جوانی است که عقل درست و حسابی هم ندارد! در حالی که مردم یزد اغلب چادری و محجبه هستند، ولی پوشش چادر که این روز‌ها مورد آماج دشمنان قرار دارد، حتی در سریالی که حامی‌اش سازمان تبلیغات اسلامی است، مهجور و غریب مانده است! می‌شد کنار شخصیت‌های طناز مجموعه در همسایگی حداقل فردی محجبه و معقول قرار داد تا وحدت دو خانواده را در امور دینی به نمایش می‌گذاشت، اما از قرار حتی در نگاه حامیان این سریال هم دینداری فقط برای ماه رمضان یا محرم است، در حالی که می‌توانستند موقعیت‌های طنز را با روایات اهل بیت که هدایتگر بشریت هستند گره بزنند. متأسفانه بعضاً وقتی نماد‌های دینی در فیلم و سریالی گنجانده شود، بلافاصله برچسب شعارزدگی بدان می‌زنند؛ در حالی که مذهب و سنت برای ما ایرانیان مانند آب و شکر در هم حل شده و نمی‌توان آن‌ها را از هم جدا کرد. خانواده اصیل ایرانی قبل از اهمیت دادن به صبحانه و مسواک زدن، نماز صبح می‌خوانند و این شعار نیست، بلکه سبک زندگی ایرانی اسلامی است و جای تأسف دارد. «پشت پرده» در شهری مذهبی توسط سازمانی مذهبی تولید شده، اما به نماد‌های مذهبی نپرداخته است!
بی‌تردید در دهکده جهانی که در آن بر طبل توخالی بی‌خدایی، مرگ ارزش‌ها و یکسان‌سازی فرهنگ‌ها بر مبنای لیبرالیسم و هضم خرده‌فرهنگ‌ها کوبیده می‌شود، ساخت چنین سریال‌هایی قابل تقدیر است، ولی انتظار می‌رود در کنار پرداختن به عناصر ملی و سنتی به نماد‌های دینی هم پرداخته شود تا همراه طنز و سرگرمی‌سازی، رسالت آموزش رسانه در حوزه دین هم به صورت مستقیم و غیرمستقیم انجام شود.
