آرزوی افخمی برای سریال «کوچک جنگلی» و امام خمینی (ره)

جوان آنلاین: فیلمی را که آرزو داشتم امام ببیند و فکر می‌کردم درباره‌اش صحبت کند، سریال «کوچک جنگلی» بود، اما قبل از اینکه ۱۰ قسمت آن تمام شود، امام از دنیا رفت. 
بهروز افخمی، کارگردان سرشناس سینما و تلویزیون کشورمان که اکران فیلم «فرزند صبح» او درباره حضرت امام خمینی (ره) همچنان در بلاتکلیفی به سر می‌برد در گفتگو با مجله هنری «بوم» با ابراز تأسف از اینکه قبل از پایان ۱۰ قسمت سریال «کوچک جنگلی» امام خمینی (ره) از دنیا رفت، تصریح کرد: متأسفانه فیلمی را که آرزو داشتم امام ببیند و فکر می‌کردم درباره‌اش صحبت کند، سریال «کوچک جنگلی» بود، که پخش آن بهمن سال ۱۳۶۷ شروع شد و پیش از اتمام آن امام خمینی از دنیا رفتند. کارگردان سریال «کوچک جنگلی» در خصوص دیدارهایش با امام (ره) اظهار داشت: سه چهار بار امام را از نزدیک ملاقات کردم. یک بار از نزدیک از ایشان عکاسی کردم. آنجا عکاسی به جز من نبود و من مدام زاویه‌ام را برای عکاسی تغییر می‌دادم. همین‌که از نیمرخ از ایشان عکاسی کردم، امام سرش را به سمتم چرخاند. ایشان روی شخصی متمرکز نمی‌شد و به همه نگاه می‌کرد. وقتی امام سرش را به سمتم برگرداند، هیجان زده شدم! پیش خودم گفتم عکس‌هایم را زود بگیرم و بروم. من آن زمان ۲۱ سال بیشتر نداشتم. 
وی ادامه داد: به یاد دارم در مدرسه فیضیه قم جمعیتی حدود ۵۰۰ نفر برای سخنرانی امام آمده بودند. امام منتظر بود همهمه جمعیت قطع شود، تا شروع به سخنرانی کند. در آن هنگام علامه طباطبایی (ره) که خیلی پیر بود، وارد مدرسه شد و روی صندلی‌ای که با امام فاصله داشت، نشست. امام خمینی (ره) سرش پایین بود و متوجه حضور علامه طباطبایی (ره) نشد. وقتی که متوجه حضور علامه شد، با احترام ایستاد؛ مانند کسی که در مقابل استادش با احترام می‌ایستد و سرش را پایین می‌گیرد. صحنه عجیبی بود! رفتار امام مانند شاگرد در مقابل استاد بود. متقابلاً علامه متوجه رفتار امام نشد. اما چند ثانیه بعد به امام اشاره کرد و امام نشست و شروع به سخنرانی کرد. 
این کارگردان به خاطره‌ای دیگر از امام خمینی (ره) اشاره کرد و افزود: من آن زمان فیلمی از گندم درو کردن دانشجویان انقلابی یکی از دانشگاه‌ها مونتاژ کرده بودم. این تصاویر با موسیقی کار خوبی از آب در آمده بود. این گزارش را در یکی از بخش‌های خبر هم پخش کردند. فردا شب امام حین سخنرانی صحبتش را عوض کرد و گفت چه کسی فکرش را می‌کرد که این مملکت به جایی برسد که دانشجویان تهرانی به دهات بروند، گندم درو کنند و با زمین عشق‌بازی کنند. با شنیدن این تعبیر پیش خودم گفتم که به به! امام فیلم ما را دیده است.