جوان آنلاين: همواره از سوي مقامات مختلف جمهوري اسلامي ايران اعلام شده است كه عقب نشيني در برابر خواسته هاي آمريكا نه تنها منافع كشور را تامين نمي كند بلكه زمينه هاي زياده خواهي آن را افزايش مي دهد.
مقامات آمريكايي در حال حاضر كه در آستانه دور جديد مذاكرات «هسته اي» قرار داريم به دنبال اين هستند كه مذاكرات را به زمينه هاي موشكي و منطقه اي تعميم دهند. طي روزهاي اخير مقامات واشنگتن اين خواسته را مطرح و مقامات ايران نيز آن را تكذيب كرده يا زياده خواهي دانسته اند كه نبايد عملي شود.
ريشه اين زياده خواهي را شايد بتوان در توافق اوليه هسته اي جستجو كرد كه اتفاقا مورد انتقاد بسياري از مقامات و كارشناسان داخلي است. در پراگرف دوم مقدمه توافق نامه ژنو آمده است: «در فاصله میان گام های اولیه و گام آخر، گام های دیگری از جمله پرداختن به قطعنامه های شورای امنیت با هدف پایان رضایت بخش بررسی موضوع توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد وجود خواهد داشت. سه کشور اروپایی / اتحادیه اروپا به اضافه سه (3+3 یا 1+5) و ایران مسئول نهایی کردن و اجرای قدم های مورد توافق میان - مدت و راه حل جامع با حسن نیت خواهند بود. یک کمیسیون مشترک از 3+3 و ایران برای نظارت بر اجرای اقدامات میان مدت و بررسی مسائلی که ممکن است پدید آیند، تشکیل خواهد گردید، در حالی که آژانس مسوولیت راستی آزمایی اقدامات مربوط به موضوع هسته‌یی را بر عهده خواهد داشت. این کمیسون مشترک برای تسهیل حل و فصل مسائل مورد نگرانی گذشته و حال با آژانس همکاری خواهد کرد.»
حال آمريكا وقتي از مسائل موشكي سخن به ميان مي آورد، به «پرداختن به قطعنامه های شورای امنیت» در توافق اوليه استناد مي كند و تاكيد دارد كه فعاليت ايران در زمينه موشك هاي بالستيك بر اساس قطعنامه 1929 كه در 9 ژوئن 2010 به تصويب رسيده، بايد مورد بررسي قرار بگيرد.
البته در اينجا يك مسئله مورد بررسي است و آن اينكه «پرداختن به قطعنامه های شورای امنیت با هدف پایان رضایت بخش بررسی موضوع توسط شورای امنیت سازمان ملل متحد وجود خواهد داشت.» در اين بخش نشاني از اين نيست كه جمهوري اسلامي ايران نبايد به فعاليت هاي موشكي خود ادامه دهد. بنابراين «بررسي موضوع» با «هدف پايان رضايت بخش» بهانه اي است تا آمريكا بخواهد مذاكرات موشكي را نيز در مذاكرات 1+5 مطرح كند. اين مسئله به معناي آن نيست كه خواسته آمريكا دنبال شود. بنابراين در صورتي كه مقامات و مذاكره كنندگان در اين زمينه پافشاري هاي لازم را نداشته باشند آمريكا بهانه هاي لازم را براي گسترش مذاكرات به زمينه ها و تحولات منطقه اي نيز پيدا خواهد كرد.
رويه آمريكايي طي 35 سال گذشته نشان داده است كه واشنگتن هيچ گاه در برابر عقب نشيني ها كوتاه نخواهد آمد و در هر گام عقب نشيني طرف مقابل، يك گام به سمت جلو برخواهد داشت. بخصوص كه اگر احساس كند كه دولت در موضع مسلط قبلي خود قرار ندارد. واشنگتن حتي به دنبال آن است كه حمايت هاي ايران از مقاومت منطقه به پايان برسد و با عنوان كردن اين مسئله كه حزب الله لبنان گروهي تروريستي است، اين مسئله را مطرح مي كند كه تهران تا از اين گروه و مقاومت پشتيباني مي كند، تحريم ها نيز ادامه خواهد يافت.
اين تعميم نشان از آن دارد كه آمريكا احساس مي كند در حال حاضر مي تواند فشارهاي خود را در برابر ايران افزايش دهد تا دست كم به بخشي از خواسته هاي خود كه طي سال هاي گذشته به آن دست پيدا نكرده، برسد. از اين منظر مي توان گفت كه مذاكرات دور دوم سخت تر از مذاكرات پيشين خواهد بود زيرا شواهد نشان مي دهد شتاب در توافق اوليه باعث شده تا دقت لازم در متن توافق وجود نداشته باشد كه در دور جديد بايد روش مذاكره را تغيير داد.
نمیدانم چرا دولت جدید به این قضیه بدیهی توجه ندارد که عقب نشینی آن هم با عجله و دستپاچگی موجب جرات و جسارت بیشتر از جانب غرب میشود در حالی که این را حتی مردم عادی ایران هم میدانند دولت باید با مهارت تاکتیک را عوض میکرد و مذاکرات را بدون القاء اشتیاق به مذاکره شروع میکرد اما با این عجله ای که به خرج داد اشتباه بزرگی مرتکب شد که جبرانش سخت هست 
