جوان آنلاین: تکنولوژی در دنیا حرف اول و آخر را می‌زند، حتی در ورزش. در واقع تکنولوژی سال‌هاست که به بازوی کمکی ورزش جهت پیشرفت و اجرای هرچه بیشتر عدالت تبدیل شده است. تکنولوژی که، اما ورزش ایران همچنان با آن بیگانه و ناآشناست!
ورزش ایران هنوز هم آنطور که باید و شاید نتوانسته ارتباط درستی با این تکنولوژی برقرار کند. هرچند که بسیاری سعی دارند تمام تقصیر‌ها را بر گردن تحریم‌ها و هزینه‌های بالای استفاده از تکنولوژی بیندازند، اما بی‌تردید نمی‌توان منکر اشکالات و ایرادات مدیریتی در این مورد خاص شد. مدیرانی که یا پای کار نیستند یا اگر ژست پای کار بودن به خود می‌گیرند، اقدامات درست و اصولی انجام نمی‌دهند تا همواره یک پای ماجرا لنگ باشد، آن‌هم در شرایطی که سال‌های زیادی است ورزش دنیا با استفاده از تکنولوژی روز پیش می‌رود تا از دنیای مدرن امروزی عقب نماند. مسئله‌ای که، اما هنوز نتوانسته مدیران تصمیم‌گیرنده در ورزش ایران را به قدم گذاشتن در این مسیر قانع کند. شاید به همین دلیل هم هست که بنا بر گفته کارشناسان، تجهیزات استفاده شده در ورزش کشور با آنچه در دنیا استفاده می‌شود تفاوت‌های فاحشی دارد.
VAR فیک!
کمک‌داور ویدئویی یک نمونه این تکنولوژی است. تکنولوژی که سال‌هاست وارد فوتبال شده تا بتواند اندکی از حجم اشتباهات داوران بکاهد و زمینه برقراری عدالت را ایجاد کند. تکنولوژی که بعد از سال‌ها، تازه امسال استارت استفاده از آن در لیگ‌برتر فوتبال ایران زده شد، اما با هزار و یک، اما و اگر و اشکال و ایراد. بزرگ‌ترین دستاویز آقایان برای عدم استفاده از کمک‌داور ویدئویی تحریم‌ها بود، اما صرف درست بودن این بهانه نمی‌توان از این مهم به سادگی گذشت که آقایان می‌توانستند طی تمام این سال‌ها شرایط استفاده از این تکنولوژی را در ورزشگاه‌ها فراهم کنند تا در صورت باز شدن مسیر برای استفاده از VAR به چه کنم، چه کنم نیفتند و این‌بار اشکالات و ایراد‌های ورزشگاه‌ها را برای بهره‌برداری از این تکنولوژی علم نکنند، اما تمام کاری که طی این سال‌ها انجام شد، دست روی دست گذاشتن بود و انداختن توپ به زمین دیگران! به همین دلیل است که امروز تنها چند ورزشگاه از VAR بهره می‌برند. هرچند که به‌زعم بسیاری آنچه به اسم VAR استفاده می‌شود تصاویر آهسته دوربین‌های صداوسیماست، نه کمک‌داور ویدئویی!
واقعیت تلخ کشتی.
اما درست در روز‌هایی که افکار عمومی در جدال بین واقعیت داشتن یا نداشتن VAR موجود در برخی ورزشگاه‌های ایران است، محمد مصلایی‌پور، رئیس کمیسیون داوران فدراسیون کشتی از واقعیت تلخ دیگری پرده برمی‌دارد که نشان از عدم توجه مسئولان ورزش ایران به اهمیت استفاده از تکنولوژی در این حوزه دارد. مسئله‌ای که بعد از چلنج طولانی و خسته‌کننده در خلال مسابقه انتخابی وزن ۸۲ کیلوگرم تیم ملی بین محمدعلی گرایی و محمدرضا مختاری نظر‌ها را به خود جلب کرد. چلنجی که باعث شد مشخص شود دوربین‌هایی که مورد استفاده هیئت ژوری در ایران قرار می‌گیرد، متفاوت از دوربین‌های استاندارد اتحادیه جهانی کشتی در مسابقات رسمی است!
چلنج در واقع گامی برای کاهش اشتباهات داوری است و فرصتی برای تیم‌ها و مربیانی که تصور می‌کنند داور با تصمیمی اشتباه در حال ضایع کردن حق آنهاست. قانونی که این فرصت را در اختیار هیئت ژوری قرار می‌دهد تا صحنه‌های مورد بحث و اعتراض را بازبینی کنند و در اتخاد تصمیم درست، داور تشک را یاری رسانند، اما بعد از طولانی شدن چلنج گرفته شده در خلال رقابت محمدعلی گرایی با محمدرضا مختاری این سؤال مطرح شد که چرا چلنج‌های گرفته شده در ایران تا این اندازه طولانی و خسته‌کننده است، در حالی که چلنج‌هایی که در رقابت‌های بین‌المللی گرفته می‌شود، سریعاً به نتیجه می‌رسد.
سؤالی که محمد مصلایی‌پور، رئیس کمیسیون داوران فدراسیون کشتی در پاسخ به آن پرده از واقعیت تلخی برمی‌دارد که نشان از بیگانگی ورزش ایران با تکنولوژی روز دنیا دارد: «دوربین‌های چلنج مورد استفاده ما، دوربین‌های استاندارد اتحادیه جهانی نیست که به همان میزان قدرت زوم داشته و همه زوایا را دربر گیرد و در مواردی که به بررسی حرکت آهسته احتیاج داریم، کار را به درستی پیش ببرد. دلیل چلنج‌هایی که گاهی خیلی طولانی می‌شود، مثلاً در همان کشتی که گفتید و من هم سرپرست فنی بودم، این است که تا مسئول دوربین بخواهد صحنه مورد اعتراض را بیاورد، یک دقیقه زمان می‌برد. ما یک‌بار با حرکت نرمال و یک‌بار آهسته آن را می‌بینیم و اگر باز هم اختلاف‌نظر وجود داشته باشد از زاویه دیگر دوربین‌ها آن صحنه را بررسی می‌کنیم؛ بنابراین تا بخواهیم یکی، دو دوربین دیگر را چک کنیم، دوباره مسئول دوربین باید همه این کار‌ها را تکرار کند و صحنه موردنظر را بیاورد. در صورتی که چهار، پنج دوربین استاندارد اتحادیه جهانی، همزمان جلو و عقب می‌شود و این فرآیند آنقدر زمانبر نمی‌شود. به هر شکل ما تا از نظر بررسی صحنه به قطعیت نرسیم، نمی‌توانیم رأی صادر کنیم که این مسئله باعث ایجاد وقفه در کشتی می‌شود.».
اما سؤال اینجاست که چرا باید شاهد تفاوتی این‌چنین فاحش در بین تکنولوژی استفاده شده در کشتی ایران با دنیا باشیم؟ پاسخ، اما مثل همیشه به مسائل مالی برمی‌گردد. براساس گفته‌های مصلایی‌پور و طبق برآورد هزینه‌ای که کمیسیون داوران با روابط بین‌المللی داشته، هزینه استفاده از دوربین‌های استاندارد اتحادیه جهانی چیزی حدود ۴ میلیارد برای سه تشک است. دوربین‌هایی که با جدول و اسکوربورد ست باشند و آرشیو فیلم‌های کشتی‌های مهم را برای آنالیز بهتر و راحت‌تر در اختیار داوران قرار دهند و زمان چلنج را کوتاه‌تر کند.
تحریم چشم عقاب
البته در والیبال نیز با چنین معضلی مواجه هستیم و به‌رغم اینکه سال‌هاست والیبال دنیا از فناوری‌های پیشرفتهای، چون چشم عقاب و شاهین برای اجرای بهتر عدالت استفاده می‌کند، والیبال ایران تنها در برخی بازی‌های خود از ویدئوچک (نه همه مسابقات) استفاده می‌کند، اما دلیل اصلی عدم استفاده از چشم عقاب در ایران تحریم‌هاست که هنوز اجازه استفاده از این تکنولوژی را به والیبال ایران نداده است.
