جوان آنلاین: تابلوی «شام آخر» لئوناردو داوینچی یکی از معروف‌ترین آثار هنری تاریخ است که لحظه‌ای حیاتی در کتاب مقدس را به تصویر کشیده است: اعلام خیانت یهودا به عیسی مسیح.
به گزارش کانال تلگرامی «هنر و فلسفه»، داوینچی با استفاده از ترکیب‌بندی دقیق و بهره‌گیری از پرسپکتیو، نه تنها لحظه‌ای مذهبی را روایت می‌کند، بلکه از طریق حالات چهره و ژست‌های حواریون، به یک بیان عمیق روانشناختی و انسانی نیز دست می‌زند، چون مخاطب در مواجهه با این اثر، با نوعی حقیقت درونی که از تعامل چهره‌ها و فضای موجود برمی‌آید، روبه‌رو می‌شود.
هانس- گئورگ گادامر بر این عقیده بود که یک اثر هنری، به تنهایی و بدون نیاز به شرح خارجی، قادر است حقیقتی مستقل را نمایان کند؛ بر این اساس داوینچی توانسته است اصول پرسپکتیو خطی و نورپردازی را به بهترین شکل در این اثر به کار گیرد و ساختار هندسی اثر و مرکزیت چهره عیسی در خط نوری، به تمرکز مخاطب بر معنای اصلی صحنه کمک کرده است.
این تابلوی تاریخی، فراتر از یک روایت ساده مذهبی، بازتاب دهنده پیچیدگی‌های انسانی و فلسفی است که از دل ارتباطات و تعاملات درونی و بیرونی میان حواریون و مسیح نمایان می‌شود، همان مفهومی که گادامر در چارچوب رویکرد هرمنوتیک فلسفی به شرح و بسط آن پرداخت.
«هرمنوتیک فلسفی» به این معناست که فرایند تفسیر به عنوان یک فرایند فلسفی و نه صرفاً یک تکنیک یا روش فنی در نظر گرفته می‌شود. این رویکرد، فهم را به عنوان یک پدیده دیالکتیکی و تاریخی بررسی می‌کند که در آن مخاطب و اثر هنری در یک تعامل پویا و زنده با هم قرار می‌گیرند.
