جوان آنلاین: کانال تلگرامی «پادکست گراف» نوشت: اگر فکر می‌کنید دلقک‌های دربار توی قرون وسطی و رنسانس فقط برای خندوندن پادشاه و اشراف بودن، باید بگیم که اشتباه می‌کنید. این دلقک‌ها، یا همون «احمق‌های درباری» خیلی بیشتر از یه سرگرم‌کننده بودن. در واقع، خیلی از اون‌ها آدم‌های باهوش و زیرکی بودن که با طنز و شوخی، حرف‌هایی می‌زدن که هیچ‌کس دیگه جرئت گفتنش رو نداشت. تصور کنید توی یه دربار پر از اشراف و سیاستمدارای جدی، یه نفر با لباس‌های رنگارنگ و کلاه زنگوله‌دار بیاد و با شوخی و بذله‌گویی، تصمیمات پادشاه رو نقد کنه. این دلقک‌ها با استفاده از طنز، فضایی رو ایجاد می‌کردن که می‌شد درباره موضوعات حساس و حتی جنجالی صحبت کرد، بدون اینکه کسی از مجازات بترسه. به‌نوعی، اونا می‌تونستن حقایقی رو بگن که بقیه نمی‌تونستن و این باعث می‌شد که خیلی وقت‌ها به عنوان مشاورای غیررسمی پادشاه‌ها عمل کنن.
یکی از معروف‌ترین این دلقک‌ها، تریبوله بود؛ دلقک دربار پادشاه لویی دوازدهم و فرانسوای اول فرانسه. تریبوله فقط یه دلقک نبود، بلکه با شوخی‌ها و بازی‌های زبانی هوشمندانه‌اش، گاهی حتی در تصمیمات مهم دربار هم تأثیر می‌ذاشت.
این نقش دلقک‌ها فقط محدود به دربار‌های اروپایی نبود. توی ایران هم شخصیت‌هایی به نام تلخک توی دربار شاهان حضور داشتن که کارشون نه‌تن‌ها سرگرم کردن، بلکه نقد و بیان حقایق با زبان طنز بود. تلخک‌ها هم مثل دلقک‌های اروپایی، جایگاه خاصی داشتن و گاهی با شوخی‌هاشون نقشی کلیدی توی تصمیم‌گیری‌های دربار ایفا می‌کردن.
لباس‌های رنگارنگ، کلاه‌های بامزه و مهارت‌هایی مثل ژانگولر بازی و آکروبات‌بازی، فقط یه بخش از کارشون بود ولی چیزی که اونا رو واقعاً خاص می‌کرد، هوش و بینشی بود که از طریق طنز و شوخی به نمایش می‌ذاشتن. به‌نوعی، این دلقک‌ها نشون می‌دادن که گاهی وقت‌ها، حقیقت رو می‌شه پشت یه لبخند و شوخی پنهان کرد.
