جوان آنلاین: حامد قدوسی، در کانال تلگرامی خود نوشت: در امریکا همه شهرها سیستم حکومت‌گری (Governance) یکسانی ندارند و به تبع آن، شهرداران همه شهرها، نقش‌ها، آرزو‌ها و وظایف مشابه ندارند. برخی شهرها به اصطلاح «شهردار- محور» (Strong Mayer) هستند که در آن شهردار مثل رئیس‌جمهور امریکاست که قدرت اجرایی بالایی دارد. برخی دیگر شهردار- تشریفاتی (Weak Mayer) هستند که در آن شهردار بیش‌تر نقش روابط بیرونی و عمومی را ایفا می‌کند (مثل رئیس‌جمهور خیلی کشورها) و امور روزمره شهر به دست یک متخصص حرفه‌ای به اسم «مدیر شهر» انجام می‌شود. انتخاب شهردار در این نوع شهرها، یک فرآیند سیاسی (رأی‌گیری شهروندان) و استخدام مدیر شهر مثل استخدام مدیران حرفه‌ای شرکت‌ها و از طریق رزومه و مصاحبه است. این توضیح هم لازم است که تقریباً در همه شهرها، علاوه بر موضوعات کلاسیک مثل مسکن، حمل و نقل و پارک‌ها، شهردار مسئول پلیس شهر هم است. در برخی شهرها، اداره مدارس هم زیر نظر شهردار است ولی نه لزوماً در همه شهرها. مثلاً در کالیفرنیا مدارس مستقیماً، زیر نظر شورای آموزش و وصل به دولت ایالتی است و دولت محلی نقشی در مدیریت آن ندارد. در شهر‌های با شهردار ضعیف، شورای شهر هم معمولاً خودش نقش مستقیم اجرایی دارد (مثل هیئت مدیره تمام‌وقت یک شرکت که درگیر عملیات است) ولی در شهر‌های با شهردار قوی، نصب معاونت‌های مختلف شهرداری و مسئولان شهر معمولاً مستقیم با شهردار است. مثال‌های معروف شهردار قوی نیویورک و لس‌آنجلس هستند که شهرداران‌شان معمولاً سودای قدم‌های بعدی سیاسی مثلاً ریاست‌جمهوری و فرمانداری را دارند. در مقابل اکثر شهر‌های سایز متوسط امریکا مدل شهردار- ضعیف را دارند که کسی حتی اسم شهردارشان را یادش نمی‌آید، چون شهردار کم‌تر سیاسی یا حزبی و بیش‌تر یک شخصیت محلی است. این تجربه ممکن است به کار ایران هم بیاید. خیلی شهر‌های ایران شهرداران یا مدیران شهری حرفه‌ای و غیرسیاسی و با افق کاری بلند‌مدت لازم دارند که باید بیرون از بازی سیاسی باشند و روی مسائل شهر تمرکز کنند. شورای شهر هم به تبع، باید از صاحب‌نظران متنوع موضوعات شهری (شهرسازی، معماری، حمل‌ونقل، بهداشت، اقتصاد، محیط‌زیست، حقوق، فناوری و...) تشکیل شود و مستقیم درگیر اداره جنبه‌های مختلف شهر باشد.
