جوان آنلاین: مدیران ورزش کشور برای پیشبرد اهداف خود و اجرایی کردن برنامه‌هایشان از شیوه‌های مختلفی استفاده می‌کنند. در این میان استفاده از خویشان، اقوام و نزدیکان نقطه اشتراک بسیاری از آنهاست. تا قبل از این فقط بحث همشهری بودن مهم بود، اما حالا داشتن نسبت فامیلی با رئیس در رأس ملاک انتخاب قرار گرفته است. رؤسای فدراسیون‌ها و حتی مسئولان بالاتر از آنها بعد از آنکه بر صندلی ریاست و مسئولیت‌های مهم تکیه می‌زنند، فامیل‌بازی را بر شایسته‌سالاری ارجح می‌دانند و بسیاری از سمت‌های تأثیرگذار را تقدیم افراد نزدیک خود می‌کنند. فرقی هم نمی‌کند از همسر، پدر همسر و پسردایی‌های همسر گرفته تا خواهرزاده خود رئیس و در نهایت خویشاوندان دور و نزدیک مدیران پایشان به نهاد‌های ورزشی باز می‌شود و با خیال راحت مسئولیت‌های مهم را به دست می‌گیرند. در مواردی هم پای ثابت سفر‌های خارجی هستند. برای مقابله با انتقادها، مدیران مسائلی از جمله شایستگی‌های فردی، سوابق و تجارب را مطرح می‌کنند؛ بهانه‌هایی تکراری که باور کردنشان سخت است و مثل حنایی می‌ماند که دیگر رنگ ندارد. حساس بودن شرایط ورزش کشور، در پیش بودن رویداد‌های مهم بین‌المللی و از همه مهم‌تر حاشیه‌ساز شدن بحث میدان دادن به فامیل‌ها باعث شد وزیر ورزش اسفندماه در دو مصاحبه مختلف روی این نکته تأکید کند و آن را در تعارض با منافع بداند: «حضور اقوام رؤسای فدراسیون‌ها در سمت‌های اجرایی یک فدراسیون، تعارض منافع است. حضور اقوام درجه یک در هیئت رئیسه فدراسیون‌ها تعارض منافع ایجاد می‌کند و من مراقبت می‌کنم تا در فضایی آرام، همه چیز طبق قانون پیش برود. این فقط مختص بانوان نیست و افرادی که نسبت نزدیکی با رؤسای فدراسیون‌ها مثل خواهر، برادر، همسر یا مادر را دارند، بحث تعارض منافع است که آن را پیگیری می‌کنیم تا این مشکل وجود نداشته باشد.» انتظار می‌رفت با تذکر جدی دنیامالی، فدراسیون‌ها کمی به خودشان بیایند و تغییری در رویه‌شان ایجاد کنند، ولی هنوز خبری از اجرایی شدن این دستور نشده است، از نایب‌رئیس بانوان یک فدراسیون گرفته تا کارشناس هیئت‌رئیسه فدراسیونی دیگر. فامیل رؤسا همچنان در سمت‌های خود هستند و به کارشان ادامه می‌دهند. تفکر حرفه‌ای و مدیریت کارآمد لازمه موفقیت در هر حوزه‌ای است و ورزش حرفه‌ای را نمی‌توان از این قاعده مستثنی دانست. عجیب است که برخی مدیران ورزشی فامیل‌های باتجربه و کاربلدی درست در همان رشته‌ای که فعالیت می‌کنند، دارند و بلافاصله بعد از ریاست از توانایی‌هایشان بهره می‌گیرند! پرواصح است که مدیران میلی به تغییر شیوه ندارند و به نظر می‌رسد وزیر ورزش اگر واقعاً به اصل تضاد منافع اعتقاد دارد باید شخصاً وارد عمل شود و خودی نشان دهد.
