رهبر معظم انقلاب در دیدار مردم آذربایجان (۲۹/۱۱/۱۴۰۳) با اشاره به مرتفع شدن نگرانی‌ها بابت تهدید سخت‌افزاری دشمن، به لزوم آمادگی برای مقابله با تهدید نرم‌افزاری دشمن اشاره کردند: «امروز دشمنان ما اعتراف می‌کنند که به این نتیجه رسیده‌اند که اگر بخواهند بر ملت ایران فائق بیایند، اگر بخواهند جمهوری اسلامی را از مواضع قدرتمندانه خودش عقب برانند، راهش این است که در داخل کشور، در داخل ملت مشکل ایجاد کنند، مردم را دچار مشکلات و تهدیدات نرم‌افزاری کنند.»
واقعیت آن است که با پیروزی انقلاب اسلامی و پیشرفت‌های دفاعی ایران، اگرچه جمهوری اسلامی به نقطه بازدارندگی دفاعی رسیده و ابزار تهدید نظامی را از دست دشمن خارج کرده است، اما در حوزه نرم‌افزاری هنوز این بازدارندگی حاصل نشده و دشمن از این حوزه به مثابه یک سلاح علیه انقلاب و نظام اسلامی استفاده می‌کند. حال با وجود اذعان به تهدید نرم‌افزاری دشمن به عنوان یک واقعیت، اما در بحث از تهدید نرم‌افزاری پرداختن به این نکته حائز اهمیت است که اساساً این نوع تهدید علیه چه کشور‌ها و بازیگرانی اعمال می‌شود و آیا اعمال تهدید نرم‌افزاری علیه یک بازیگر به معنای ضعف آن است؟
در پاسخ باید گفت که در نظام بین‌الملل، کشور‌ها چهار دسته‌اند: ۱. قوی و راضی از وضع موجود؛ ۲. ضعیف و راضی از وضع موجود؛ ۳. قوی و ناراضی از وضع موجود و ۴. ضعیف و ناراضی از وضع موجود. دسته اول در عمل شامل کشور‌هایی است که نظم موجود در راستای منافع و حفظ سلطه آنها قرار دارد و بنابراین، این نظم را می‌پذیرند و حتی مروج آن هستند. دسته دوم نیز از وضع موجود راضی بوده و تسلیم آن می‌شوند. دسته چهارم نیز به رغم نارضایتی، چون ضعیف هستند، در نهایت در برابر فشار‌های موجود در نظام بین‌الملل تسلیم می‌شوند. در این میان، تنها کشور‌هایی که می‌توانند برای سلطه سلطه‌گران چالش ایجاد کنند و در عین حال، از پذیرش تحمیل‌های این نظام سرباز زنند، دسته سوم هستند، زیرا از قدرت لازم برخوردار بوده و توان مقاومت در برابر فشار‌های خارجی را دارند. در همین چارچوب قابل ذکر است که قدرت‌های سلطه‌گر در برابر کشور‌های دسته سوم، شیوه‌ها و ابزار‌های مختلف سخت دشمنی را به کار می‌گیرند تا آنها را در برابر خود وادار به تسلیم کنند و آنگاه که این شیوه‌ها موفق به تسلیم‌سازی کشور هدف نشوند، تلاش می‌کنند با تمرکز بر تهدید نرم‌افزاری او را از پای درآورند. بنابراین، اصل روی آوردن دشمن به تهدید نرم‌افزاری نه تنها نشانه ضعف نظام جمهوری اسلامی ایران نیست، بلکه در اصل گویای قدرت مستحکم این نظام است.
با این حال، همان‌گونه که در بالا اشاره شد، به کیفیتی که جمهوری اسلامی موفق به دفع تهدید‌های سخت دشمن شده است و در این حوزه هیچ هراسی از تهدیدات دشمن وجود ندارد، در حوزه نرم‌افزاری نیز باید با «گرفتن ابزار رسانه از دست دشمن» بازدارندگی لازم ایجاد شود تا دشمن نتواند به‌راحتی ادراک عمومی و نخبگانی در کشور را به سمت و سوی موردنظر خود کانالیزه کند. نکته مهم در این میان آن است که به نظر می‌رسد که تداوم آینده انقلاب و نظام منوط به فایق آمدن بر این تهدید است تا با خنثی شدن آن، خللی در صراط مستقیم انقلاب و ایستادگی در برابر مستکبران ایجاد نشود و افق تکاملی انقلاب اسلامی بیش از پیش در معرض دسترس و تحقق قرار گیرد. آنچه در این میان می‌تواند به مثابه یک نقطه امید و قوت، ضامن فایق آمدن بر تهدید نرم‌افزاری دشمن باشد، وقوف به استحکام قدرت نظام و دقت در این واقعیت است که جمهوری اسلامی ایران نه بازیگری ضعیف، بلکه بازیگری قوی و قدرتمند در نظام بین‌الملل محسوب می‌شود.
