از دست رفتن بینایی ۹ شهروند در یکی از مجهزترین بیمارستان‌های خصوصی کشور، اتفاقی است که ابعاد آن در حال بررسی است. روشن است وقوع این اتفاق تأثیر مخربی در جامعه برجای می‌گذارد و نگرانی بیش از پیش بیماران و خانواده آنها را به دنبال دارد؛ خصوصاً بیمارانی که در این مرکز درمانی تحت درمان قرار دارند. خطای پزشکی هر جای دنیا امکان بروز دارد، اما چیزی که منجر به کاهش این خطا می‌شود، به کارگیری کادر درمان متخصص، داشتن تجهیزات نوین پزشکی، کنترل و نظارت روی عملکرد کادر درمان با در نظر گرفتن فضیلت‌های انسانی است، حال اگر عملکرد کادر درمان منجر به از دست رفتن جان یا نقض عضو یک‌باره بیماران شود، باید زمینه‌هایی را که منجر به شکل‌گیری چنین‌اتفاق‌هایی می‌شود، از بین برد، چراکه بی‌تفاوتی نسبت به آن یا معامله کردن سلامت بیماران با بیمه‌های پوششی سلامت عملکرد تیم درمان را زیر سؤال می‌برد.
اصل بر این است افرادی که برای درمان به مرکز درمانی مراجعه می‌کنند، نباید به جز طی کردن دوران درمان خود، نگرانی دیگری داشته باشند. چنین شرایطی در جامعه ما خیلی آرمانی به نظر می‌رسد، چراکه بهره‌مندی از خدمات بهداشت و درمان براساس موجودی جیب بیماران ارائه می‌شود. درگیری بیماران و خانواده آنها با کادر درمان بخشی از اتفاق‌هایی است که مدام در حال روی دادن است. همه کسانی که به مراکز درمانی خصوصاً مراکز درمانی دولتی مراجعه می‌کنند، از دریافت خدمات درمانی رضایت نسبی هم ندارند که دلایل آن در پرونده‌هایی که مدام در دادسرای امور پزشکی تشکیل می‌شود، مطرح است؛ مثلاً چندی قبل مردی برای عمل آب مروارید به یکی از متخصصان چشم در یکی از شهر‌های شمالی مراجعه کرد. پزشک بعد از معاینه از بیمار درخواست زیرمیزی کرد، اما بیمار حاضر به پرداخت زیرمیزی نشد و به پزشک دیگری مراجعه کرد و عمل صورت گرفته منجر به کوری چشم وی شد. بعد از آن مرد یک چشم برای طرح شکایت راهی دادسرای امور پزشکی شد و زمانی که به کارشناس سازمان نظام پزشکی معرفی شد، متوجه شد یکی از هیئت تشخیص، همان پزشکی است که از وی طلب زیرمیزی کرده‌بود! در چنین شرایطی شما پرتقال‌فروش را پیدا کنید.
اینکه یک فرد در جریان عمل پیچیده چشم بینایی خود را از دست بدهد، شاید دور از ذهن نباشد، اما قطعاً اینکه ۹ نفر در جریان عمل آب مروارید در یک بیمارستان کور شوند، خیلی دور از ذهن است. درست است عمل آب مروارید هم با در نظر گرفتن بیماری‌های زمینه‌ای بیمار یا زمان مراجعه وی به پزشک انجام می‌شود، اما آنچه در جامعه مایه تعجب است، این است که چنین عملی عمدتاً نابینایی فرد بیمار را به دنبال ندارد. براساس تجربه پرونده‌های تشکیل شده از زمان وقوع اتفاق تا حاصل‌شدن نتیجه، پرونده روندی حداقل یک ساله را سپری خواهد کرد و پرونده هر نتیجه‌ای به دنبال داشته‌باشد، منجر به بازگشت بینایی شاکیان نخواهد شد، اما روند دادرسی در دستگاه عدلیه و پیگیری سازمان نظام پزشکی باید به گونه‌ای باشد که در جریان عمل‌های مشابه دنیا برای بیماران دیگری تیره و تار نشود.
