ورزشکاران این روز‌ها درگیر نبرد ناعادلانه‌ای هستند، نه، چون عمدتاً با حریفانی تا بن دندان مسلح رو‌به‌رو می‌شوند که امکاناتی عالی دارند، بلکه به دلیل بالا رفتن هزینه‌هایی که حالا برخی فدراسیون‌ها به‌طور قانونی بر دوش خود ورزشکار گذاشته‌اند. البته اندک بودن بودجه فدراسیون‌ها نه داستانی تازه است و نه قابل انکار. با وجود این انتظار می‌رود این مسائل با تدابیر مسئولان حل و فصل شود، نه از جیب ورزشکاران. حال آنکه برخی فدراسیون‌ها برای حل این معضل، قوانینی وضع کرده‌اند که به نظر عادلانه نمی‌آید. برای نمونه می‌توان به صحبت‌های فرشته اقتداری، دختر تاریخ‌ساز اسکواش ایران اشاره کرد که برای حضور در رقابت‌های بین‌المللی هنگ‌کنگ، به‌رغم کمک‌های فدراسیون، قسمت اعظم هزینه‌ها را خود متقبل شد: «پس از انتخابی که فدراسیون برگزار کرد و نفرات منتخب تیم ملی مشخص شدند فدراسیون یک آیین‌نامه جدید تنظیم کرد که براساس آن در سفر اول مبلغ ۸۰۰ دلار برای اعزام کمک خواهد کرد. مسابقه دوم را باید با هزینه شخصی برویم و برای مسابقه سوم باز هم فدراسیون مبلغ ۸۰۰ دلار را پرداخت خواهد کرد. برای حضور در رقابت‌های هنگ‌کنگ فدراسیون مبلغ ۸۰۰ دلار پرداخت کرد، ولی آنقدر هزینه‌ها سنگین است که این عدد واقعاً کم و ناچیز به نظر می‌رسد. در واقع ما با ۸۰۰ دلار فقط می‌توانیم بلیت هواپیما تهیه کنیم و مابقی هزینه‌ها را باید خودمان بپردازیم.» شاید دست خالی فدراسیون برای تأمین هزینه‌ها بوده که باعث وضع چنین قانونی شده، اما سؤال اینجاست که آیا با وضع چنین قوانینی و انداختن بار هزینه‌ها بر دوش ورزشکاران، باعث نابودی استعداد‌ها نمی‌شویم؟
بی‌شک در شرایط اقتصادی امروز کمتر خانواده‌ای می‌تواند در کنار سپری کردن امورات روزمره زندگی و تأمین نیاز‌های یک ورزشکار، هزینه‌های اعزام او به مسابقات را نیز متقبل شود. در چنین شرایطی پرواضح است که قشر متوسط و ضعیف جامعه خیلی زود از دایره ورزش قهرمانی کنار خواهند رفت و با رخ دادن این اتفاق باید خودمان را برای از دست دادن استعداد‌های بسیاری آماده کنیم. به جای گـذاشتن بار مالی اعـزام‌هـا بر دوش ورزشکاران باید به دنبـال یافتن راهکاری دیگـر و جذب حامیان مـالی باشیم تا دغـدغـه ورزشکار آمـاده‌سـازی باشد، نه تأمیـن منـابع مالـی برای شـرکت در مسابقـات مختلف.
