بیانیه هیئت داوران انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران درباره آثار چهل و سومین جشنواره فیلم فجر چند نکته دقیق و قابل تأمل دارد که به آنها اشاره می‌کنم.
۱. بخش زیادی از فیلم‌ها در بهترین حالت محصول تکنیسین‌های سینما بود. نه فیلمساز و کارگردان. فیلمساز کسی است که نسبت به اثرش، شخصیت‌هایش، داستانش و حتی فرمی که انتخاب می‌کند جهان‌بینی داشته باشد. این فیلم‌ها عاری از جهان‌بینی بودند. حتی موفق نمی‌شدند جهان خود را خلق کنند.
۲. بیماری مسری ساخت کمدی‌های مبتذل خودش را به جشنواره فیلم فجر به عنوان ویترین سینمای ایران هم رسانده. در جشنواره فجر حضور این میزان کمدی سطح‌پایین بی‌سابقه بوده است. فیلم‌هایی که راه خودشان را به سانس‌های طلایی سینما‌ها پیدا خواهند کرد و هم سینمای ایران و هم سلیقه مخاطب را به قهقرا می‌برند.
۳. این همه اصرار روی تعداد زیاد فیلم در جشنواره عجیب است. جشنواره امسال می‌توانست با نیمی از این فیلم‌ها برگزار شود. نیم دیگر نه فقط صلاحیت حضور در جشنواره که حتی کیفیت پخش در سالن‌های سینمای کشور را هم ندارند.
۴. تأسف‌برانگیز است که در زمینه‌های فنی هم عقبگرد کرده‌ایم. زمانی در جشنواره نقد تندمان به فیلمنامه بود. فیلمنامه‌ها که درست نشدند هیچ، فیلمبرداری و تدوین و حتی بازی‌ها هم پسرفت داشته‌اند.
نکته پنجم و آخر اینکه داوران انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر جایزه خود را به رسول صدرعاملی کارگردان فیلم «زیبا صدایم کن» اهدا کردند. فیلمی قابل احترام که به مدد متن ادبی شاهکار فرهاد حسن‌زاده و هوش یک فیلمساز اجتماعی کهنه‌کار یعنی رسول صدر عاملی ساخته شده است. سیناپس فیلمنامه این اثر را چند ماه پیش از ساخت خوانده بودم و پیش‌بینی یک فیلم خیلی خوب را داشتم.
