جوان آنلاین: اثری که هم اینک در معرفی آن سخن می‌رود؛ همانگونه که از نام آن هویداست، «زندگینامه سیاسی دکترمظفربقایی» را بازخوانده است. این پژوهش، ازسوی دکترحسین آبادیان انجام شده و مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی به انتشار آن همت گماشته است. تارنمای ناشر در معرفی این کتاب به نکات پی آمده اشارت برده است: «چاپ اول کتاب زندگینامه سیاسی دکتر مظفر بقایی رهبر حزب زحمتکشان ملت ایران به سال ۱۳۷۷ منتشر گردید. از آن سال تا انتشار چاپ دوم این اثر، نقد و نظر‌های فراوانی ارائه شد که مورد توجه نویسنده و ناشر واقع گردیدند. چاپ دوم کتاب از نظر کمی و کیفی با چاپ اول تمایزاتی دارد که به طور اختصار می‌توان آن‌ها را به شرح زیر ارائه داد: در درجه نخست مقدمه‌ای به قلم نویسنده این اثر به کتاب افزوده شده و نیز یک بخش نتیجه‌گیری به کتاب اضافه گردیده است. از سویی برای اطلاع خوانندگان و تحلیلگران مسائل تاریخ معاصر ایران، فهرست مشروح منابع و مآخذ متشکل از اسناد داخلی و خارجی، روزنامه‌ها، بیانیه‌ها، تحلیل‌ها و اعلامیه‌های سیاسی، کتاب‌های منتشر شده به زبان‌های فارسی، انگلیسی و نیز خاطرات و کتاب‌های تاریخ شفاهی، ذکر شده‌اند. برای فهم بهتر بستر تحولات مربوط به زندگی سیاسی بقایی، صفحات فراوانی به کتاب افزوده شده است. مطالب این صفحات، یا مأخوذ از اسنادی است که بعد از انتشار چاپ اول کتاب به دست آمدند یا برگرفته از منابع و مأخذ دیگر، اعم از منابع اسنادی و کتاب‌های منتشر شده است. در این رابطه می‌توان از فصلی نام برد که با استناد به منابع انگلیسی تحریر شده و به سیاست‌های ایالات متحده امریکا در قبال تحولات ایران، در مقطع زمانی سال‌های دهه ۲۰ شمسی اختصاص دارد. نیز به فصلی در ارتباط با مواضع بقایی در قبال انقلاب اسلامی باید اشاره کرد؛ که همه متخذ از اسناد تازه یافته است. همچنین مطالب فراوانی در پاورقی‌های کتاب به منظور گویاسازی مطالب یا توضیح موضوعی خاص نوشته شده، که همین مهم خود یکی از وجوه ممیزه چاپ دوم از چاپ اول کتاب حاضر است...».
این سایت در یادداشتی دیگر، علل انجام این تحقیق را اینگونه تبیین می‌کند: «انتشار کتاب زندگینامه سیاسی دکتر مظفر بقایی، گامی اساسی در شناخت ابعادی از حقایق ناگفته تاریخ معاصر کشور به‌شمار می‌رفت. هرچند بدیهی است؛ در این کتاب هم بسیاری حقایق ناگفته مانده است. با این وصف روشن است که گفتن بخشی از حقایق، بر وارونه‌نویسی تاریخ و واژگونه نشان‌دادن واقعیات این مرز و بوم ارجحیت دارد. البته ریاکاری در این مورد، ضمن اینکه مصرف داخلی دارد؛ دارای مصرف خارجی هم هست. ریشه پابرجایی هم در نحوه ارائه اسناد از سوی انگلیسی‌ها دارد. اسناد انگلیس در اداره اسناد عمومی این کشور به‌گونه‌ای ردیف شده‌اند، که رجال بزرگ این کشور از میرزا عیسی‌خان قائم‌مقام فراهانی گرفته، تا امیرکبیر و مصدق را، سیاستمدارانی منفی‌باف و ناآشنا به معادلات جهانی و از این بالاتر جویای نام و نان بنمایانند و کسانی مثل میرزا‌ابوالحسن شیرازی که قرارداد‌های گلستان و ترکمانچای را به گردن ملت ایران انداخت و مادام‌العمر مواجب بگیر کمپانی هند شرقی بود، یا میرزا‌آقاخان‌نوری را که در دوره صدارت او، قرارداد پاریس که منجر به جدایی افغانستان از ایران شد؛ سیاستمدارانی وطن‌دوست به‌شمار آورند. در دوره متأخر هم دهه‌هاست که تلاش می‌شود کسانی مثل بقایی را که عمری در تحکیم رژیم دیکتاتوری شاه کوشید؛ رجلی بنمایانند که برای راستی و آزادی مبارزه می‌کرد و بالعکس، کسانی مثل مصدق را دیکتاتور معرفی کنند...».
