برآورد میشود که افغانستان و پاکستان سالانه تقریبا ۲۰ تا ۲۵ میلیارد دلار مشتقات نفتی از ایران و سایر کشورها واردات دارند.
اگر وزارت نفت نگاه و انحصار سنتی ۱۰۰ سال گذشته در این صنعت را کنار بگذارد و زمینه ورود بخش خصوصی به حوزه نفت و گاز کشور را فراهم نماید تحولی عظیم در زمانی کوتاه در این زمینه بوجود می آید.
برای مثال مینی پالایشگاههای متکی بر میعانات گازی باظرفیت ۱۰۰۰ تن(تقریبا معادل ۷۰۰۰ بشکه) در روز، تقریبا به ۵ میلیون یورو سرمایه گذاری احتیاج دارند و در کمتر از دوسال به بهره برداری میرسد که بخش خصوصی داخلی براحتی توانایی تامین مالی آنرا دارد مشروط بر اینکه وزارت نفت ایران، خوراک این کارخانجات را تضمین نماید.
ظرفیت اعلام شده تولید میعانات گازی ایران، حدود ۹۰۰ هزار بشکه در روز می باشد که نیمی از آن توسط بزرگترین پالایشگاه میعانات گازی جهان یعنی "ستاره خلیج فارس" در استان هرمزگان تبدیل به بنزین و گازوئیل می شود اما در زمان تحریمها فروش میعانات و نفت خام با مشکلاتی روبروست در حالی که اگر این خوراک برای سرمایه گذاران بخش خصوصی تضمین شود حدود ۵۰ "مینی پالایشگاه" می توانند ضمن اشتغالزایی و رونق اقتصادی، محصولات استاندارد برای صادرات به کشورهای همسایه تولید کنند.
ذخایر نفت و گاز ایران یکی از مهمترین ظرفیتهای جهش اقتصادی کشور محسوب میشود تاسیس پتروشیمی های بزرگ بعد از انقلاب اسلامی و توسعه روز افزون آن سبب شده است که ضمن ایجاد اشتغال برای ۱۴۰ هزار نفر، ایران سالانه ۱۵ میلیارد دلار صادرات پتروشیمی شامل متانول(رتبه دوم جهان از نظر تولید)، پلی‌اتیلن، پلی‌پروپیلن و انواع کودهای شیمیای داشته باشد و در برخی محصولات نظیر اوره که کالایی راهبردی محسوب میشود در رده دوم جهان قرار گیرد.
ایران برای توسعه صنایع کشاورزی، خودروسازی، نساجی، لوازم خانگی، شوینده و بهداشتی، بسته بندی و انواع لوله و پلاستیک رنگ و رزین و ...نیاز به فرآوری نفت خام موجود و در گام بعدی واردات نفت خام دارد.
درصورت کنار گذاشتن نگاه سنتی و انحصارگرایانه دولت در زمینه نفت و گاز، با دارا بودن یک برنامه مدون، بخش خصوصی می تواند طی یک بازه زمانی ۵ ساله، علاوه بر رشد بخش خصوصی و ایجاد اشتغال و تولید ثروت، عملا تحریمهای نفتی ایران را بی اثر نماید و با تحریک بخشهای پایین دستی این صنعت مهم و راهبردی رشد اقتصادی کشور را با جهش همراه نماید.
