جوان آنلاین: تیم‌های باشگاهی فوتبال برای تقویت خود و بهره‌مند شدن از کلاس بالای فوتبال اقدام به جذب بازیکنان خارجی و تراز اول می‌کنند. اصلاً اینگونه است که فوتبال به عنوان یک فرهنگ در سطح جهان گسترش پیدا می‌کند.
فوتبال آسیا هم از این قاعده مستثنی نماند و تقریباً از سه دهه قبل تابوی عدم‌حضور بازیکنان اروپایی و امریکای‌جنوبی در فوتبال قاره کهن شکسته شد. ژاپنی‌ها در این مسیر پیشگام بودند و با استخدام ستارگان نامدار فوتبال جهان که سال‌های آخر فوتبال خود را سپری می‌کردند، کاری کردند که سطح فوتبال‌شان بالا آمد. زیکو، لینه کر و فالکائو بزرگان فوتبال در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی بودند که سال‌های آخر فوتبال خود را در ژاپن گذراندند و تأثیر بی‌نظیری روی فوتبال چشم بادامی‌ها گذاشتند، به طوری که آنها از تیم درجه ۲ آسیا تبدیل به قدرت اول قاره شدند و ایران، کره‌جنوبی و عربستان را پشت سر گذاشتند.
چند دهه بعد، یعنی حدود چند سال پیش عربستان و کشور‌های عربی حاشیه خلیج‌فارس تجربه ژاپنی‌ها را با گامی جلوتر تکرار کردند، یعنی آنها با استفاده از دلار‌های نفتی اقدام به استخدام بازیکنان تراز اولی کردند که هنوز با خداحافظی فاصله داشتند. رونالدو و نیمار از جمله این بازیکنان بودند. کشور‌های عربی به این هم بسنده نکردند و در جذب مربیان تراز اول هم اقدامات قابل توجهی انجام دادند. این کشور‌ها با رویکردی متفاوت نسبت به دهه‌های قبل سطح فوتبال‌شان را چنان بالا آوردند که کشوری مثل قطر به راحتی و در حضور قدرت‌هایی، چون ژاپن، عربستان، کره‌جنوبی و ایران دو بار پیاپی قهرمان آسیا شد.
کشور‌های عربی برخلاف چند دهه قبل که بدون برنامه پول خرج می‌کردند با کار زیربنایی و استفاده درست از دانش روز فوتبال سطح فوتبال خود را بالا آوردند و حتماً طی سال‌های پیش رو حرف‌های زیادی برای گفتن خواهند داشت.
اما ایران که فوتبالش سال‌ها آقای آسیا بود طی دهه‌های گذشته با افت فاحش در رده باشگاهی و حتی ملی چنان از رقبا عقب افتاد که دیگر نمی‌توان نام آن را به صورت جدی در جمع قدرت‌های فوتبال قاره کهن آورد. فوتبال ایران برخلاف رقبای خود طی تمام سال‌های گذشته هیچ‌گاه نتوانسته است از دانش روز فوتبال بهره لازم را ببرد، چون این مسیر را هم مانند حرفه‌ای‌شدن اشتباه پیموده است. استخدام مربیان و بازیکنان بی‌کیفیت خارجی، اهمیت ندادن به فوتبال رده‌های پایه و خیال‌بافی و دلخوش بودن به افتخاراتی که سال‌ها از آنها می‌گذرد؛ معضلاتی است که فوتبال ایران دچار آن است.
بدون تردید حضور بازیکنان و مربیان بی‌کیفیت خارجی طی یکی‌دو دهه گذشته و برخلاف دهه‌های قبل نقش بسیار پررنگی در عقب‌افتادگی فوتبال ایران دارد. هر چند تعداد محدودی بازیکن خارجی با کیفیت هم سر از باشگاه‌های ایران درآورده‌اند، اما سلطه شبکه دلالی بر فوتبال ایران عملاً کاری کرده که به جرئت می‌توان گفت بالای ۹۰ درصد خارجی‌هایی که سر از فوتبال ایران درمی‌آورند، بی‌کیفیت و فاقد قابلیت‌های یک لژیونر خوب هستند، البته توجه داشته باشید که این تنها مربوط به بازیکنان خارجی تیم‌هایی است که بیشتر از بقیه جلوی چشم هستند، حتماً اوضاع در تیم‌های دیگر فاجعه‌بار‌تر هم است.
آنچه در پی می‌آید تنها چند مورد مهم از نواقص و معایب چرخه استخدام بازیکنان و مربیان خارجی است؛ چرخه‌ای که کاملاً تحت سلطه دلال‌های فوتبال است و تا زمانی که از چنگ آنها خارج نشود، فوتبال ایران روی پیشرفت و ترقی به خود نخواهد دید.
