جوان آنلاین: یکی از موارد حائز اهمیتی که دنیامالی درخلال مجمع عمومی کمیته ملی پارالمپیک بدان تاکید داشت این بود که باید دراین حوزه سراغ توان‌یابان بالای ۹۰ درصد رفت و آنها را به سمت ورزش سوق داد. این بدون شک بهترین پیشنهاد ممکن است و همانطور که وزیر ورزش می‌گوید نباید اجازه داد که آنها به خاطر شرایطی که دارند گوشه خانه بمانند. بی شک قابل تقدیرترین قسمت صحبت‌های دنیامالی آنجاست که می‌گوید شاید این افراد نتوانند مدال بگیرند، اما تشویق آنها به ورزش ثواب دارد و باید در حوزه معلولیت‌بالا پیشتاز باشیم. صحبت‌های وزیر جامعه ورزش را به وجد می‌آورد. بدون تردید حضور چنین افرادی در ورزش امید را به شکلی معجزه‌آسا نه فقط به خود این افراد که به شریان‌های جامعه تزریق می‌کند. صحبت‌های وزیر در واقع تا زمانی امیدوارکننده‌است که یاد قوانین دست و پاگیر و خلق‌الساعه‌ای نباشیم که بسیاری را از ورزش کردن دلسرد و دلزده کرده است!
ورزش کردن انگیزه می‌خواهد. یکی از این انگیزه‌ها، رفتن به مسابقات مختلف جهت کسب موفقیت و مدال اوری است. مسابقاتی که تنها حضور پرتعداد در آنهاست که می‌تواند پای ورزشکار را به سکو باز کند. اما چطور می‌تواند مانع از عزلت نشینی توانان‌یابان کشور شد و آنها را به سمت ورزش کشاند وقتی در همین حوزه به رغم حساسیت‌های آشکاری که وجود دارد، قوانین دست و پاگیری، چون اعزام کیفی بزرگترین مانع برسرراه آنها جهت کسب موفقیت بوده و انگیزه و روحیه ورزشکاران زیادی را نابود کرده! به طوریکه گا‌ها چنان توی ذوق ورزشکار زده که ناامیدتر از زمانی که قدمی به سمت ورزش برنداشته بود، دست از پا درازتر و با روحیه‌ای باخته و از دست رفته ورزش را رها کرده و به گوشه عزلت و تاریکی خود در کنج خانه برمی‌گردد. با این تفاوت که قبل از آن شاید تصورش این بوده که به دلیل شرایط جسمانی توان انجام کاری را ندارد، اما حالا خوب می‌داند که چه توانایی‌های قابل توجهی دارد، اما میدانی برای نمایش توانایی‌ها و توانمندی‌هایش نمی‌بیند. در چنین شرایطی وزیر ورزش می‌گوید شاید توان‌یاب ۹۰ درصد مدال نگیرد، اما کشاندن او به ورزش ثواب دارد. بله، بی شک این کار هم ثواب دارد و هم اثر. چرا که حضور توان‌یابان در ورزش و مسابقات مختلف خود می‌تواند ایجاد امید و انگیزه در جامعه کند چه برسد به افتخارافرینی و مدال آوری آنها. اما چه سود صحبت کردن از ثواب این کار وقتی درست در بزنگاهی که ورزشکاران می‌خواهند نتیجه ماه‌ها و سال‌ها تلاش خود را ببینند، با قوانین دست و پاگیری، چون اعزام کیفی مواجه می‌شوند. قوانینی که گا‌ها چنان توی ذوق ورزشکار می‌زند که ناامیدتر از نخستین روز‌های حضورش در ورزش، دست از پا درازتر و با روحیه‌ای باخته ورزش را کنار می‌گذارد.
پیشتاز بودن در حوزه پارالمپیک بی‌شک با، اما و اگر‌هایی که طی‌سال‌های اخیر بر سر راه پیشرفت ورزشکاران این حوزه چیده شده کاری بس دشوار و شاید حتی نشدنی باشد. بی‌تردید آنچه که وزیر می‌گوید واقعیت محض است، اما واقعیتی که قرار نباشد به مرحله اجرا در آید و قوانین خلق الساعه بزرگترین موانع بر سر راه آن باشند، بیانش نه تنها هیچ سودی ندارد که به مانند نمک پاشیدن روی زخم است و بس. همانقدر دردناک!
صحبت‌های وزیر نشان می‌دهد که او اشراف خوبی به حوزه توان‌یابان و تاثیر حضور آنها در ورزش دارد. مهم‌تر اینکه تلاش او برای تشویق توان‌یابان بالای ۹۰ درصد به حضور در ورزش نه بابت مدال آوری که به جهت ثوابی است که این کار دارد. اما جای تاسف دارد اگر وزیر ورزش با نگاه قابل تقدیری که در این حوزه دارد، موانعی، چون اعزام کیفی که انگیزه و روحیه ورزشکاران را نابود کرده از سد راه آنها برندارد! خصوصا ورزشکاران پارالمپیکی بی‌شک با کمترین امکانات نسبت به دیگر ورزشکاران و شرایطی به مراتب دشوارتر بابت شرایط جسمانی که دارند تلاش می‌کنند، اما درست زمانی که امیدوارند تلاش‌هایشان به ثمر بنشیند، دست رد به سینه‌شان زده می‌شود تا خستگی یک‌عمر تلاش و تمرین به جسم و جانشان بماند!
