دیدار ورزشکاران و مدالآوران المپیک و پارالمپیک با رهبرمعظم انقلاب نکات قابل توجه بسیاری داشت. یکی از این موارد جملهای بود که به شکلی ظریف خطاب به ورزشکاران گفته شد، اما مخاطب آن نه فقط ورزشکاران که مسئولان ورزش هم بودند.
رهبری ضمن تشکر از عملکرد ورزشکاران در پاریس لابهلای توصیهها و تشویقهایشان گفتند: «کار ورزش را جدی گرفتید، درستش هم همین است، باید جدی گرفت.» همین یک جمله کوتاه بیشک نقطه عطف این دیدار بود. اینکه کار ورزش باید جدی گرفته شود و درست آن نیز همین است، اما بیشک مخاطب این جملات تأثیرگذار رهبری فقط ورزشکاران نبودند، چراکه آنها اگر ورزش را جدی نگرفته بودند، نمیتوانستند با وجود هزار و یک مشکل موجود موفق به کسب سهمیه المپیک و پارالمپیک شوند و در پاریس روی سکو بروند. در واقع به نظر میرسد روی صحبت رهبری درخصوص جدی گرفتن ورزش و مهم بودن این مسئله با مسئولان ورزش بود. مسئولانی که اگر آنطور که باید و شاید ورزش را جدی گرفته بودند، نه فقط شاهد حاشیههای متعدد در خلال رقابتهایی، چون المپیک و پارالمپیک نبودیم که تعداد ورزشکاران اعزامی و مدالهای کسب شده در این رقابتها نیز به مراتب بیشتر از اینها بود.
اتفاقاً دیدار رهبری با ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی بهترین زمان ممکن برای گوشزد کردن این مهم بود، چرا که جدی نگرفتن ورزش در همین رقابتها چندین مرتبه حاشیهساز شد و حتی میتوانست کل کاروان ایران را به چالش بکشد. مسائلی که متأسفانه تازگی هم نداشت! برای نمونه میتوان به رفت و آمد عجیب شخصی غیرمسئول با آیدیکارت یک ورزشکار در دهکده بازیهای المپیک اشاره کرد. اقدامی که میتوانست کاروان خادمالرضا را به چالش بکشاند و زحمات چندین ساله ورزشکاران را به باد دهد، فقط به دلیل اینکه برخی ورزش و قوانین آن را جدی نمیگیرند. هرچند که مورد یاد شده تنها مورد رخ داده نبود و در همین المپیک هم مثل خیلی از مسابقات بینالمللی دیگر رئیس یک فدراسیون ترجیح داده بود خودش به جای مربی تیم در کنار زمین باشد.
همانطور که بارها و بارها رؤسای فدراسیونها برای حضور خود یا اطرافیانشان در سفرهای خارجی به سادگی هرچه تمامتر نام ورزشکار یا مربی را خط میزنند. اقداماتی که تنها یک دلیل دارد و آنهم این است که ورزش آنطور که باید از سوی این آقایان جدی گرفته نمیشود. درست برخلاف ورزشکاران که همانطور که رهبری نیز بدان اشاره داشتند، ورزش را جدی گرفته بودند و درستش هم همین است.
نکتهای که باید آویزه گوش مسئولان باشد، اما اگر بود، نیاز به تذکر این نکته نبود.