جوان آنلاین: محمد ایمانی در مطلبی با عنوان راز پیروزی و شکست امت‌ها در بیان بی‌نظیر امیر مومنان (ع) در کانال تلگرامی خود نوشت:
«من نور وحی و رسالت را می‌دیدم و بوی نبوّت را استشمام می‌کردم. من صدای ناله شیطان را در آغاز نزول وحی بر آن حضرت شنیدم و گفتم‌ای رسول خدا این ناله چیست؟ فرمود: این ناله شیطان است، زیرا از این که پیرویش کنند مأیوس شده است. تو آنچه را من می‌شنوم می‌شنوی و آنچه من می‌بینم می‌بینیجز اینکه تو پیامبر نیستی؛ ولی وزیر منی و در مسیر خیر و سعادت قرار داری.... و بدانید پس از هجرت و ادب آموختن از شریعت، به خوی بدویت بازگشتید و پس از پیوند دوستی، دسته دسته شدید... اگر شما به چیزی جز اسلام پناه بردید، کافران با شما پیکار خواهند کرد، آنگاه نه جبرئیل بماند و نه میکائیل، و نه مهاجران و نه انصار که شما را یاری کند...
بندگان خدا! حذر کنید از اینکه دشمن خدا (شیطان)، بیماری خود را به شما سرایت دهد و با خواندن خویش، شما را منحرف سازد و لشگر سواره و پیاده خویش را علیه شما بسیج کند... پس با شدت و جدیت تمام با او مبارزه کنید که به خدا سوگند او بر اصل شما فخر فروخت و به هویت انسانی شما اهانت کرد. سر راه شما را گرفت و لشکر وی همه جا در پی شکار شما بودند و بند بند انگشتان شما را می‌زدند.
با هیچ ترفندی نمی‌توانید جلوی حمله آنان را بگیرید و با هیچ اراده‌ای نمی‌توانید از خود دفاع کنید در حالی که در منطقه ضعف و در حلقه تنگنا و جولانگاه بلا گرفتار هستید. پس، خاموش کنید آن آتش‌های عصبیت و کینه‌های جاهلی را که در دل‌های شما پنهان است؛ که همانا این حمیِت در انسان مسلمان، از رخنه‌گاه‌های شیطان است...
عصبیت، یا از سر جهل است و یا به خاطر سفاهت... پس اگر ناچار از عصبیت هستید، تعصب شما برای اخلاق نیکو و رفتار پسندیده باشد... بپرهیزید از عذاب‌هایی که به خاطر سوء‌رفتار بر امت‌های پیشین نازل شد... و، چون در حالات نیک و بد آن‌ها اندیشیدید، ملازم اموری باشید که عزت را برای آن‌ها به همراه آورد، و دشمنان‌شان را دور ساخت و عافیت و آسایش را بر آن‌ها گستراند و رشته کرامت را به آن‌ها رساند؛ و آن امور عبارت است از: اجتناب از تفرقه و التزام به الفت، و اصرار و توصیه یکدیگر بر این امور؛ و بپرهیزید از هر چیزی ستون فقرات آن‌ها را در هم شکست و قدرت‌شان را سست کرد: کینه‌های درونی، و بدخواهی و پشت به هم کردن، و دست از یاری هم برداشتن».
خطبه قاصعه (خطبه ۱۹۲ نهج‌البلاغه)
