جوان آنلاین: دیدن پیشکسوتان روی تخت بیمارستان سخت است. چطور می‌توان دید ورزشکاری که سال‌ها برای ورزش ایران زحمت کشیده و مدال‌های تاریخی و ارزشمندی را به ارمغان آورده است، امروز در بستر بیماری باشد و کاری از دست‌مان برنیاید جز دعا. محمد نصیری، پولادمردی که حدود دو دهه در آسیا و جهان بی‌رقیب بود، حالا به دلیل سکته مغزی در بیمارستان بستری است. نصیری که به قد و قامت ریزش معروف است، روزگاری مدال‌های خوشرنگ را یک تنه درو می‌کرد. یک مدال طلا، یک مدال نقره و یک مدال برنز المپیک‌های ۱۹۶۸، ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶، پنج مدال طلا، یک نقره و سه برنز جهانی، سه طلای بازی‌های آسیایی و دو طلا و یک برنز قهرمانی آسیا، ویترین پرافتخاری است که نصیری همه آن‌ها را به گردن آویخته و افتخارش برای کشور است. این قهرمان وزنه‌برداری سال‌هاست از پولاد سرد فاصله گرفته و یکی از پیشکسوتان این رشته محسوب می‌شود. در روز‌هایی که خیلی‌ها خبری از او نمی‌گرفتند، سکته مغزی نصیری این موسفیدکرده ورزش را به بیمارستان کشاند، هرچند نصیری پیش از این نیز چندباری در بیمارستان بستری شده بود ولی این‌بار قضیه جدی‌تر است. خوشبختانه حال این پیشکسوت بهتر شده و اخبار خوشحال‌کننده‌ای از بیمارستان شنیده می‌شود. در این شرایط وزیر ورزش و مسئولان فدراسیون جزو اولین کسانی بودند که به بیمارستان رفتند و از پیشکسوت خود عیادت کردند. قطعاً عیادت از بیمار آن هم پیشکسوتی که بر گردن وزنه‌برداری و ورزش ایران حق زیادی دارد، امری پسندیده و قابل تحسین است، منتها هنوز فراموش نکرده‌ایم در سال‌های اخیر توجه کافی به محمد نصیری نشد. این قهرمان وزنه‌برداری بار‌ها در مصاحبه‌هایش از اوضاع نه چندان مساعد معیشتی‌اش گلایه کرد. نداشتن خانه و شرایط بد زندگی باعث شده بود او در اظهارنظری اعلام کند «هر روز آرزوی مرگ می‌کند.» متأسفانه در ورزش ما کمترین اهمیت به پیشکسوتان داده می‌شود و برای خیلی‌ها «پهلوان زنده را عشق است»، به همین خاطر است که معتقدیم خیلی زودتر از این‌ها باید سراغ نصیری را می‌گرفتیم، قبل از اینکه او را روی تخت بیمارستان ببینیم. غیر از او چهره‌های شاخص دیگری هم هستند که عملاً به دست فراموشی سپرده شده‌اند و متأسفانه تا خبر ناراحت‌کننده‌ای از آن‌ها نیاید، مسئولان سراغی از آن‌ها نمی‌گیرند. شاید سال‌ها از دوران مدال‌آوری پیشکسوتان گذشته باشد ولی این عزیزان در اوج جوانی دین‌شان را به ورزش ادا کرده‌اند و حالا نوبت ماست که در روز‌های کهنسالی حواس‌مان به آن‌ها باشد.
