جوان آنلاین: ششم مهرماه ۱۳۵۹ که مصادف با هفتمین روز جنگ تحمیلی می‌شد، شورای امنیت اولین قطعنامه خود را به شماره۴۷۹ با نام «بررسی وضعیت میان ایران و عراق» صادر کرد. این قطعنامه صرفاً از دو طرف خواسته بود تا از توسل بیشتر به زور اجتناب کنند. در حالی که همان روز‌ها عراق در بخش‌هایی از خاک کشورمان تا د‌هها کیلومتر به عمق پیش رفته بود. بعد‌ها تاریخ نشان داد که چطور نماینده عراق در سازمان ملل، روی تصویب این قطعنامه تأثیرگذار بود!
اولین بیانیه
شورای امنیت اولین بیانیه خود را روز اول مهرماه ۵۹ منتشر کرد. این بیانیه صرفاً از تشدید خشونت‌ها ابراز نگرانی کرده و از ایران و عراق خواسته بود خویشتنداری کنند. در این زمان هنوز شورای امنیت جلسه‌ای پیرامون تجاوز عراق بعثی به ایران برگزار نکرده و اقدامی برای تصویب قطعنامه که وجهات قانونی دارد، نکرده بود؛ لذا از آنجا که صدور بیانیه نمی‌توانست تأثیر چندانی در روند میدانی جنگ داشته باشد، دبیر کل وقت سازمان ملل از شورای امنیت خواست که در خصوص جنگ عراق با ایران تشکیل جلسه دهد و در صورت امکان قطعنامه‌ای تصویب کند.
تحولات میدانی
در روز‌های ابتدایی جنگ پیشروی عراق در برخی از محور‌ها به گونه‌ای بود که آن‌ها توانستند از شمال خوزستان تا حومه اهواز پیشروی کنند. در کرمانشاه با تصرف شهرهایی، چون سومار، قصرشیرین و نفت شهر، عراق روی بلندی‌های استراتژیک این منطقه، چون بازی دراز تسلط یافته بود. در جنوب خوزستان نیز عراق از مرز شلمچه عبور کرده و می‌رفت تا خرمشهر را محاصر کند. در چنین شرایطی دستگاه دیپلماسی عراق در صدد بود تا زمان کافی برای اشغال هرچه بیشتر خاک ایران از سوی ارتش عراق را فراهم کند؛ لذا نمایندگان عراق در سازمان ملل اعلام کردند، از بیانیه شورای امنیت استقبال کرده و از برقراری آتش بس حمایت می‌کنند!
عصمت کتانی
عصمت کتانی در هنگام شروع جنگ عراق بعثی علیه ایران، نماینده عراق در سازمان ملل بود. او دیپلماتی زیرک بود که پس از بیانیه اول مهرماه شورای امنیت، ضمن اعلام اینکه عراق به دنبال اتمام جنگ است، از شورای امنیت خواست تا منتظر آمدن وزیرخارجه عراق بمانند و سپس جلسه‌ای در خصوص درگیری‌های مرزی ایران و عراق برگزار کنند. او قصد داشت وقت‌کشی کند و موفق هم شد. دو روز بعد وزیر خارجه وقت عراق به نیویورک رفت. در این زمان ایران هنوز وزیر خارجه نداشت. چراکه مجلس به گزینه‌های پیشنهادی بنی‌صدر رأی نمی‌داد. نهایتاً با رفتن وزیر خارجه عراق به نیویورک، شورای امنیت اولین جلسه خود در خصوص جنگ عراق با ایران را پنجم مهر برگزار کرد.
قطعنامه ۴۷۹
با حضور نمایندگان عراق در نیویورک و رایزنی‌هایی که آن‌ها و خصوصاً عصمت کتانی انجام داد، شورای امنیت روز ششم مهر قطعنامه ۴۷۹ را در خصوص جنگ تحمیلی صادر کرد. در این قطعنامه بدون آنکه به تجاوز عراق اشاره‌ای شده باشد، بدون آنکه اعلام کند بعثی‌ها چند هزار کیلومتر از خاک ایران را اشغال کرده‌اند، صرفاً از دو طرف خواست تا از اعمال خشونت بیشتر علیه یکدیگر اجتناب کنند و اختلافات خود را از طریق مذاکره حل کنند! این قطعنامه کاملاً به نفع عراق بود چراکه تا آن زمان واحد‌های زرهی خود را به شمال اهواز رسانده بود. اما ایران آن را رد کرد به این علت که نمی‌خواست سرنوشت مناطق اشغالی‌اش به سرنوشت بلندی‌های جولان سوریه منتهی شود. بعد از قطعنامه ۴۹۷، شورای امنیت تا زمان آزادی خرمشهر و از ترس احتمال ورود ایران به خاک عراق، هیچ قطعنامه دیگری صادر نکرد!
