جوان آنلاین: محمد ایمانی در مطلبی با عنوان آرزوی حداکثری یا خسارت حداکثری در کانال تلگرامی خود نوشت:
وحدت و الفت از کدام جنس است؟ مانند در آمیختن آب و شکر است که یکی در دیگری منحل می‌شود؟ یا از جنسِ چیدن محصولات قالب خورده و یکنواخت در جعبه، که تا هم اندازه نباشند، نمی‌توان کنار هم چید؟
شرط اتحاد و ائتلاف، این نیست که همه آدم ها، هم قد و هم وزن و هم اندازه، و صد در صد همسان باشند. آدم ها، آجر نیستند که قالب زده و در کوره پخته شده و به شکل هم اندازه، آماده چیدن کنار هم باشند.
قطعا ایمان و اخلاص بالا، موجب همدل و هم افق شدن افراد در آن حدّی می‌شود که جان شان برای یکدیگر می‌رود و با صعود از مقام حیوانی "استئثار" (خودخواهی و برای خود خواهی)، به مرتبت ایثار و از خودگذشتگی می‌رسند.
ایمان است که هر کدام ما را می‌تراشد و مهیای الفتی فراتر از ائتلاف می‌کند. ایمان، ملاط پیوند جانهاست و بنابراین، باید برای هر چه مومن‌تر شدن خود و جامعه کوشید.
اما ایمان همه، کامل و جامع و مانع نیست. شرط الفت و اتحاد هم این نیست که فقط باید آن‌ها که از ۱۰ درجه ایمان، به هر ۱۰ درجه آن رسیده اند، وحدت کنند و ضعیف‌تر‌ها (از نظر خود) را برنتابند.
با فرض درستی این انگاره که هر کدام ما خیال می‌کنیم ایمان ما بالاتر است و ایمان دیگران ضعیف‌تر - که گاهی هم درست نیست- منطق همان ایمان، حکم می‌کند که دست دیگری را بگیریم، یا دست در دست هم بدهیم و بار مسئولیت‌های بر زمین مانده را برداریم.
نفس این تنازل (برای گرفتن دست دیگری و رشد دادن او یا انجام کار بر زمین مانده)، رشد خود ماست و خداوند، برکت را در این اجتماع قرار داده است.
اگر بنا بر از خود متشکر شدن و فاصله گذاری با ضعیف‌تر‌ها بود، پیامبران و ائمه معصومین (ع) هرگز نباید سراغ مردم می‌رفتند و با همان آدم‌های قد و نیم قد و لنگه به لنگه، برای دفاع از حق و ابطال باطل، لشکر نمی‌ساختند و جبهه نمی‌آراستند.
ملت ما هنوز داغدار شهادت رئیس جمهور جامع الاطراف است. تسلّا و جبران این داغ بزرگ، به این است که همت کنیم از میان ۶ نامزد انتخابات، فردی خدمتگزار و کارآمدتر انتخاب شود، نه این که در اثر اختلاف ما، ضعیف‌ترین فرد (با عقبه‌ای غربگرا) سکان دولت را به دست بگیرد.
طرفدران دو آتشه آقایان قالیباف و جلیلی، هر کدام استدلال‌هایی برای ترجیح خود دارند که ممکن است دقیق و درست باشد، یا نباشد. اما اغلب آن‌ها می‌توانند این احتمال را بدهند که در صورت عدم اجماع و ائتلاف، خسارت تشکیل دولت سوم روحانی را (ولو در دور دوم) به جان بخرند.
بدون تنازل و ائتلاف، ممکن است نه تنها آرزوی صد درصدی و حداکثری حامیان هر یک از دو نامزد محقق نشود، بلکه خسارت حداکثری برای همه آن‌ها رقم بخورد. البته روشن است که ائتلاف، شرط لازم برای پیروزی است و بدون موج سازی اجتماعی کامل نمی‌شود.
