اختلاف رويكرد ميان دولت و معارضان و تفاوت منافع بين كشورهاي خارجي

چرا مذاكرات ژنو به نتيجه نمي‌رسد؟

جوان آنلاين: اخضر ابراهيمي، نماينده سازمان ملل در امور سوريه امروز و در حالي كه پيشرفتي در مذاكرات ژنو در خصوص سوريه ديده نمي شود، ‌گفته است كه مذاكرات با «پيشرفت كم» به پايان رسيده است. اين درحالي است دور جديد مذاكرات امروز تنها چند دقيقه بود كه آغاز شده بود. بي بي سي اعلام كرد كه مذاكرات پس از 27 دقيقه به پايان رسيد.

چهار روز بود كه اين مذاكرات ادامه داشت. اخبار منتشر شده حكايت از آن دارد كه مذاكرات به طور كامل با شكست مواجه شده است. بااين وجود سي ان ان در اين باره نوشت دولت و مخالفان به اين نتيجه رسيده بودند كه بايد مذاكرات به دور سوم نيز كشيده شود اما هنوز چهارچوبي براي آن تعيين نكرده اند.

از يك منظر مي توان گفت كه مذاكراتي از اين دست راهي را باز نمي كند اما همينكه دو طرف به اين نتيجه رسيده اند كه بايد براي دور سوم هم دور يك ميز بنشينند به اين معنا است كه بدشان نمي آيد محصولي از اين مذاكرات به دست بيايد كه البته چشم انداز آن بسيار سخت است.

اخضر ابراهيمي حتي از مردم سوريه عذرخواهي كرده و گفته «بسيار بسيار متاسف است» كه در دور دوم مذاكرات «كار چنداني انجام نداده ايم».

مسئله اين است كه آنچه كه دو طرف براي مذاكره روي ميز مي گذارند كاملا متفاوت است. دولت سوريه معتقد است گرانيگاه بحث بايد تروريسم و مبارزه با آن باشد اما مخالفان بر اين اعتقاد هستند كه بحث دولت انتقالي بايد در مركز بحث ها قرار بگيرد. يعني دو طرف از ابتداي موضوع با يكديگر اختلاف نظر دارند و بعيد به نظر مي رسد كه اتفاق نظري در بين آنها ايجاد شود. زيرا مخالفان هنوز از ابزار ترور استفاده مي كنند كه مورد انتقاد و حمله دولت است.

از سوي ديگر اگر دولت بپذيريد كه درباره تشكيل دولت انتقالي بحث كند ديگر هويتي براي حكومت و دولت براي ادامه مذاكرات باقي نمي ماند زيرا با اين پذيرش اعلام مي كند كه خود را از قدرت كنار گذاشته است. در اين صورت با چه عنواني بايد در مذاكره شركت كند.

ضمن اينكه اگر قرار بود با چنين رويكردي پيش مي رفت دليل نداشت كه سه سال در برابر تروريسم، ‌القاعده، النصره، داعش و ... مقاومت كند. در حالي كه اخضر ابراهيمي گفته است كه «متاسفانه دولت نمي پذيريد هيچ گونه بحثي در خصوص دولت انتقالي صورت بگيرد» به گفته ابراهيمي اين رويكرد نمي تواند به نفع روند مذاكرات و همچنين آينده سوريه باشد.

چشم انداز مذاكرات نيز نشان مي دهد راه ميانه اي بين اين دو خواسته وجود ندارد و با توجه به تفاوت منافع در قدرت هاي بيرون از مرزهاي سوريه، نمي توان انتظار داشت ‌مذاكرات به نتيجه برسد. بنابراين تنها راه باقي مانده مي تواند انتخابات باشد كه در اين صورت نيز بسياي از طيف هاي مخالفان، آن را قبول نخواهند كرد به اين دليل كه به‌ذات اعتقادي به دموكراسي و انتخابات ندارند. حتي اگر طيف هايي از مخالفان در انتخابات پيروز شوند سلاح خود را زمين نخواهند گذاشت! چون اصالت را در جنگ مي بينند.

از سوي ديگر اختلاف نظر شديد بين گروه هاي مخالف باعث شده كه نتوانند در تقسيم قدرت كنار هم قرار بگيرند. اين در حالي است برآوردها نشان مي دهد دولت از استقبال عمومي همراه بود بوده و بيش از هفتاد درصد مردم از سخت گيري هاي دمشق در برابر تروريست ها حمايت مي كنند. اين همان گزينه اي است كه اجازه نمي دهد آمريكا، غرب و معارضان تن به انتخابات بدهند.