جوان آنلاین: صدیق قطبی، در‌کانال تلگرامی خود نوشت: دعایی هست که دو بار در قرآن کریم (با اندکی تفاوت) آمده و از زیباترین دعا‌های قرآنی است: «رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَدْخِلْنِی بِرَحْمَتِکَ فِی عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ» (سوره نمل، آیه ۱۹)
«پروردگارا، مرا توفیق ده تا نعمتی را که به من و به پدر و مادرم داده‌ای سپاس گویم و به کار شایسته‌ای که آن را بپسندی بپردازم و مرا به رحمت خویش در زمره بندگان شایسته‌ات درآور.» (ترجمه محمدعلی کوشا)
«رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ‌الْمُسْلِمِینَ» (سوره احقاف، آیه ۱۵)
«پروردگارا، بر دلم بیفکن تا نعمتی را که به من و به پدر و مادرم ارزانی داشته‌ای سپاس گویم و کار شایسته‌ای انجام دهم که آن را خوش داری و فرزندانم را برایم شایسته گردان؛ در حقیقت، من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمان‌پذیرانم.» (ترجمه محمدمهدی فولادوند)
توفیق شاکر بودن، قدر دانستن، سپاس‌گزاردن، توفیق کوچکی نیست. دعای مورد اشاره به ما می‌آموزد تا در مسیر زندگی به رغم همه آلام و مرارت‌ها و تنگنا‌ها بکوشیم شاکر و قدردان باشیم. شاکر مواهبی که خداوند به ما و خانواده ما ارزانی داشته است. همچنین به ما می‌آموزد تا فاعلیت خود را به رسمیت بشناسیم و در پی تحقق صلح، صلاح و نیکی برآییم. از ما می‌خواهد تا در انجام آن خرسندی خدا را طلب کنیم و از هر توقع دیگری خود را رها سازیم.
این دعا از ما طلب می‌کند تا به جای سرازیری شکایت، راه و رسم شکر را بپوییم و به جای وادادن و به گردش روزگار چشم دوختن، فعالانه دست به کاری شایسته زنیم که خرسندی دوست را به همراه دارد؛ و البته شیوه شاکری و گام برداشتن در راهی که به شایستگی و نیکویی می‌انجامد جز به توفیق و عنایت خداوند، شدنی نیست: «رَبِّ أَوْزِعْنِی/ خدایا، توفیقم ده، بر دلم بیفکن».
در این دعا آنچه طلب می‌کنیم توفیق و امداد حضرت کریم است؛ تا خودمان رهپوی درستی و قدردانی باشیم. آنچه می‌خواهیم و مهم‌ترین خواسته است، نیکوتر‌شدن خویش است. یاری‌مان کن تا سالک طریق شکر باشیم. یاری‌مان کن‌ای دوست.
