لیگ‌برتر فوتبال با همه جاروجنجال و مصیبت‌هایش ظاهراً تمام شده و پرسپولیس جام قهرمانی را بالای سر برده است، اما در حقیقت تبعات منفی این لیگ پرحاشیه، پرهزینه و بی‌فایده همچنان ادامه دارد.
انگار نه انگار مسابقات تمام شده و تیم‌ها باید استراحت کنند و به فکر برنامه‌ریزی برای فصل آتی باشند، رقبا کماکان با جدیت علیه هم موضع می‌گیرند، بیانیه می‌دهند و از طریق فضای مجازی و البته رسانه‌ها، حسابی از خجالت هم درمی‌آیند. جالب این است که مسئولان این رشته نیز با همان فرمان قبلی پیش می‌روند و با تعیین محرومیت‌های چندروزه خود را مصمم به اجرای قانون جلوه می‌دهند!
تکلیف قهرمان، نایب‌قهرمان، سهمیه‌های آسیا و تیم‌های سقوط‌کرده مشخص شده، اما هنوز یک ابهام بزرگ به قوت خود باقی است؛ برگزاری لیگ‌برتر چه سودی برای فوتبال، ورزش و مردم دارد؟ از هر زاویه که به این مسئله بنگرید، هیچ توجیه و بهانه‌ای برای آن پیدا نمی‌کنید. در واقع این لیگ که آقایان اسمش را «برتر» گذاشته‌اند نه از نظر فنی، نه کیفی، نه فرهنگی و نه اقتصادی، جایی برای دفاع ندارد. این وسط فقط عده‌ای که در گردش مالی هنگفت لیگ نقش دارند و دریافتی میلیاردی به جیب می‌زنند، سود می‌کنند و قطعاً از برگزاری آن دفاع می‌کنند. والا پسرفت لیگ فوتبال ایران بر هیچ کس پوشیده نیست و همه می‌دانند با هزینه‌های چندصدمیلیاردی، فوتبالی به شدت بی‌کیفیت به خورد مردم و هواداران داده می‌شود.
سال‌هاست به اسم حرفه‌ای‌شدن، هزینه تیم‌ها به شکلی سرسام‌آور و افسارگسیخته افزایش یافته است و هر فصل نیز ولخرجی باشگاه‌ها چند برابر می‌شود. در عین حال که اقدامی برای حیف‌ومیل‌کردن بودجه‌های دولتی و هدردادن پول‌های بیت‌المال صورت نمی‌گیرد، سقوط آزاد فوتبال‌مان نیز سرعت بیشتری به خود گرفته و عملاً جز حاشیه حرفی برای گفتن ندارد. از نظر فنی، نه پدیده‌ای داشته‌ایم و نه بازی‌های باکیفیتی را شاهد بوده‌ایم. سطح بسیاری از بازی‌ها به قدری پایین بود که می‌توان آن‌ها را با لیگ محلات مقایسه کرد. از طرفی بازیکنان فقط دستمزدهای‌شان چندبرابر شده، وگرنه خبری از نبوغ، تاکتیک و استعداد نیست. مربیان هم که همان همیشگی‌ها هستند و با توجه به روابط و اتفاقات پشت‌پرده از این تیم به تیم دیگر می‌روند. با اینکه هر سال دستمزدهای‌شان چندمیلیارد بیشتر می‌شود ولی هیچ اثری از افزایش دانش فنی، بالارفتن سطح مربیگری حرفه‌ای، در رفتار، گفتار و عملکردشان دیده نمی‌شود. فوتبال ما در بعد اقتصادی فقط خرج‌کردن را یاد گرفته و به هزار و یک دلیل و بهانه، درآمدزایی جایی در این رشته ندارد. حواشی متعدد و مختلف این فصل، سطح فرهنگ فوتبال ایران را به پایین‌ترین حد ممکن رساند و مرز‌های بی‌اخلاقی و بی‌فرهنگی را جابه‌جا کرد. در بعد مدیریتی هم که فدراسیون چندستاره، با داشتن کمیته انضباطی، اخلاق، داوران و سازمان لیگ، در مهار و کنترل چند تیم و عوامل آن‌ها عاجز هستند. تنها حربه‌شان نیز محرومیت‌های چندروزه و جریمه‌های نقدی است. علاوه بر این اعصاب و روان هواداران نیز بار‌ها خرد و از احساسات‌شان سوءاستفاده شده است.
پرواضح است که لیگ‌برتر برای فوتبال و ورزش‌مان چیزی جز ضرر ندارد، اما سودجویی، شهرت فراوان و پست‌های مهم عده‌ای خاص، لیگ‌برتر را به کارزاری برای رسیدن به منافع شخصی تبدیل کرده است. هر زمان که لازم دارند، پای هوادار را وسط می‌کشند و برای کتمان بی‌لیاقتی، سوءمدیریت و شکست‌های خود، از محبوبیت تیم‌های پرطرفدار سوءاستفاده می‌کنند، در نهایت هم روشدن پرونده فساد و مطرح‌شدن بحث‌های رشوه و تبانی، بدبینی و ناامیدی مردم را به فوتبال افزایش می‌دهد.
