جوان آنلاین: چهل و دومین جشنواره فیلم فجر به لحاظ اجرایی قابل‌قبول برگزار شد و در میان آثار اکران شده امسال هم شاهد فیلم‌های بعضاً متوسط و خوبی بودیم و برخی فیلم‌ها هم فقط چند موقعیت عالی داشتند. در کل ۳۳ فیلم در جشنواره امسال به نمایش درآمد که ۲۳ فیلم با سرمایه‌گذاری نهاد‌ها و ارگان‌ها ساخته شده‌بودند.
اساساً زمانی که در فیلم‌های ارگانی متمرکز می‌شویم، یک نکته بسیار مشهود است و آن هم عدم‌پرداخت صحیح به متن و فیلمنامه است و این ایراد به فیلم‌های بخش خصوصی هم وارد است، البته اگر واقعاً منابع مالی همه فیلم‌ها شفاف شود، شاید متوجه بشویم که بخش خصوصی به آن معنی خیلی هم محلی از اعراب ندارد.
درباره فیلم‌هایی که از سوی نهاد‌های رسمی حمایت شده‌اند، با اینکه به طور مثال آثاری مانند مجنون، احمد، آسمان غرب در ساختار سینمایی کم و بیش می‌توانند مورد قبول باشند، اما محتوای نسبتاً ضعیفی ارائه داده‌اند. با این حال می‌توانند در اکران عمومی مخاطب خودشان را پیدا کنند. از سوی دیگر در جشنواره امسال فیلمسازان اولی سنگ‌تمام گذاشتند که می‌شود از فیلم‌های «باغ کیانوش» یا «پرویزخان» یاد کرد؛ فیلم‌هایی که در متن و اجرا پرداخت‌های درستی دارند و توانسته‌اند در زمان محدود سینما بستر‌سازی مناسبی داشته‌باشند، «باغ کیانوش» اثری است که مخاطب کودک و نوجوان را به وجد می‌آورد و «پرویز خان» بیوگرافی درستی از پرویز دهداری، مربی دهه ۶۰ تیم ملی ایران دارد.
جشنواره امسال یک سر و گردن از جشنواره سال گذشته بالاتر بود و دلیل آن هم بها دادن به فیلمسازان جوان یا کار اولی است. بخواهیم صریح بگوییم، اساساً کارگردانان صاحبنام به طور نسبی نتوانسته بودند فیلم‌های قابل‌توجهی بسازند، فیلم‌هایی که انگار در تولید دچار یک آشفتگی خاص نوشتاری و سینمایی‌اند؛ مانند «صبح اعدام»، «نبودنت»، «شه‌سوار»، «دست ناپیدا» یا «دروغ‌های زیبا» آثاری که در فیلمنامه و ساختار ضعف‌های جدی دارند و نمی‌توانند مخاطب به دست بیاورند و چه عجیب که «باغ کیانوش» با آن ساختار منسجم در بخش سودای سیمرغ حضور ندارد، اما آن چهار فیلم در هر بخش داوری می‌شوند! این می‌تواند ضعف جدی هیئت انتخاب جشنواره نیز باشد، اما نکته مهم و قابل‌توجه این است که در جشنواره امسال پنج فیلم پویانمایی حضور داشت، اما چرا فیلم‌های پویانمایی در مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور باید حضور داشته‌باشند؟ این توضیح به منظور ضعف این آثار نیست، اما این‌گونه از فیلم‌ها در جشنواره کودک و نوجوان بیشتر می‌توانند جلوه کنند، حضور این فیلم‌ها در جشنواره فیلم فجر نمی‌تواند بازخورد قابل‌قبولی داشته باشد، با اینکه فیلم پویانمایی به شدت می‌تواند فرهنگ‌ساز باشد، اما اکران این گونه از فیلم‌ها در جشنواره‌های تخصصی بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند. در جشنواره فیلم فجر امسال برخی فیلم‌های اجتماعی نیز حضور داشتند؛ فیلم‌هایی که تأثیرگذاری فرهنگی داشته‌باشند، از سوی دیگر ما با فیلم‌هایی مانند «تمساح خونی» اولین ساخته جواد عزتی هم مواجهیم که اساساً اشتباهی به جشنواره فیلم فجر معرفی شده‌است، چراکه این فیلم می‌تواند برای خندیدن و گیشه باشد، قطعاً نمی‌تواند مخاطب فرهنگی را با خود همراه کند. از سوی دیگر فیلم‌های درام و دغدغه‌مند حاضر در جشنواره امسال توانایی ارتباط با مخاطب را نداشتند.
در جشنواره امسال فیلم‌هایی با محوریت بیوگرافیک حضور گسترده‌ای داشتند که برگ برنده جشنواره امسال محسوب می‌شد. مانند «شهید زین‌الدین»، «شهید احمد کاظمی»، «شهید شیرودی»، «پروین اعتصامی» و «پرویز دهداری» این گونه از فیلم‌ها با هر نوع ساختاری می‌توانند بخش مهمی از سینمای ایران باشند، چراکه باعث پرورش وطن‌دوستی و آشنایی مخاطب جوان ایرانی با این قهرمانان معاصر می‌شوند که می‌تواند تبدیل به فرهنگ ایران‌دوستی شود، به هر جهت جشنواره امسال با هر شکل اجرایی، اما به دلیل تعدد ژانر‌ها می‌تواند جشنواره مهمی باشد، جشنواره‌ای که قهرمان می‌سازد، جشنواره فیلم فجر فرهنگ پدید می‌آورد و باید امید را میان مردم بارور کند.
