جوان آنلاین: دکتر محمد منان‌رئیسی، هیئت‌علمی دانشگاه قم و عضو کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی، در کانال شخصی خود در پیام‌رسان ایتا با انتشار تصویر ذیل نوشت:
وجه اصلی تمدن اسلامی، خداباوری و تجلی آن در اجزای مختلف سبک زندگی (از جمله معماری) است و از مهمترین شاخصه‌های این خداباوری در معماری اسلامی، تواضع سایر ابنیه شهر در برابر بقاع متبرکه است؛ تواضعی که به نوعی، تجلی معمارانه این آیه بود: "یاأی‌ها الذین آمنوا لَا ترفعُوا أَصْواتَکم فوقَ صوتِ النبی:ای مؤمنان، صدایتان را بلندتر از صدای پیامبر مکنید" (حجرات/۲). این نوع شهرسازی، نتیجه ادب معمارانه نسبت به بیوت الهی بود که در شهر سنتی، تنها آنها اجازه ارتفاع و رفعت داشتند: "فی بیوتٍ أَذن اللَّه أَن تُرفع وَیُذکرَ فی‌ها اسمُه: بیوتی که خدا رخصت داده که رفعت یابند و نامش در آنها یاد شود" (نور/۳۶).
حالا لطفا دو تصویر فوق (راست یمن و چپ ایران) را ملاحظه فرموده و ببینید که در هر دو، چطور ادب معمارانه رعایت می‌شده است. ادبی که در معماری متراکم و بی‌ادب معاصر، نشانی از آن دیده نمی‌شود.
جالب آنکه این ادب، علاوه بر فرم و ارتفاع، در تونالیته و رنگ‌بندیِ شهر نیز رعایت می‌شد؛ به نحوی که سیما و منظر عمومی شهر، کاملا یکدست و همرنگ بود به جز یک استثنا که آن هم بقاع متبرکه بود (تصاویر را بنگرید)؛ لذا در تمدن اسلامی، تمام ابنیه، چه به لحاظ ارتفاع و فرم و چه به لحاظ تونالیته، نسبت به ابنیه مذهبی تواضع معمارانه داشتند و همگی با تواضع و سکوت رنگی در مقابل رنگ‌بندیِ بقاع متبرکه، بستری بودند برای تجلیِ معمارانه‌ی "صِبغة اللَّه ومَن احسنُ مِن الله صِبغه: رنگ خدا و چه رنگی از رنگ خدا بهتر است؟ " (بقره/۱۳۸).
