مهران ابراهيميان
كمربندها را بايد سفت كرد و روزهاي سخت را بايد مديريت كرد. اين فحواي سخنان رئيس‌جمهور است در دو سخنراني‌اش كه پشت تريبون مجلس مطرح شد. رئيس‌جمهور اين روزها بيش از همه واقع‌گرا شده و شرايط را مطلوب نمي‌بيند. او عينك واقع‌گرايي به چشم زده است و اگر چه برخي طرح اين موضوعات را به عنوان مديريت توقعات مردم ارزيابي مي‌كنند اما از دو جهت قابل تأمل بوده و بايد اميدوار بود.
در شرايط توصيفي رئيس‌جمهور از اقتصاد كشور همين كه كمتر از عوامل ايجاد شده وضعيت وخيم فعلي و دولت قبلي براي فرافكني استفاده مي‌شود به معناي فاصله گرفتن از بهانه‌هاي سياسي در حوزه اقتصاد و ايجاد نوعي روشن‌بيني است كه دولت را وادار به واقع‌نگري و تصميمات منطقي اقتصادي خواهد كرد. اين اقدام رئيس‌جمهوري از يك سو دولت را ناگزير به مديريت منابع در اختيار مي‌كند، به اين معنا كه دولت ديگر اجازه ريخت‌وپاش‌هاي جزئي را هم نخواهد داشت و از سوي ديگر ناگزير به كوچك‌سازي و ارائه طرح‌هاي منطقي خواهد بود. به علاوه نفس اين كار باعث خواهد شد تا به جاي حمايت‌هايي از جنس سه سال پيش از صنايع وابسته‌اش (مانند صنايع خودروسازي) سراغ بازي گرفتن از بخش خصوصي و مردم برود تا نرخ رشد و ايجاد اشتغال را به شكلي واقعي مثبت نگه دارد.
دولت يازدهم كه هنوز اميدوار به بهبود شرايط با افزايش نرخ نفت و افزايش درآمد ناشي از فروش بيشتر نفت بود و برجام را به عنوان ناجي تمام مشكلات مي‌دانست اكنون به اين نتيجه رسيده است كه عمر اقناع افكار عمومي با انداختن تقصير بر گردن دولت‌هاي قبلي و وعده برجام تمام شده است. به عبارت بهتر در دولت اين انديشه نشسته است كه «ديگر بايد كار كرد». وزرا و هيئت دولتي كه ديروز شكل گرفت با درك مسائل موجود بايد به معناي واقعي مديريت شرايط را انجام دهند و حتماً كار عملي بكنند. نكته قابل تأمل بعدي كه مي‌توان از سخنان دكتر روحاني استنباط كرد، كوتاه شدن قباي آمار و ارقام براي پوشش ناكارآمدي‌ها، كمبود بهره‌وري و ناتواني در برنامه‌ريزي عملياتي در سيستم دولتي است؛ سيستمي كه نياز به اصلاح ساختار دارد و با گذشت زمان در سال‌هاي گذشته و دولت‌هاي قبلي در حال توقف كامل است.
شكل‌گيري اين نكته كه حقايق اقتصادي را نمي‌توان پنهان كرد خود مهم‌ترين گام و آغازي براي چاره‌جويي مشكلات مبتلا‌به اقتصاد است. بايد اين را به فال نيك گرفت و از هم اكنون تغييرات در فضاي اقتصادي و كسب و كار، در حمايت از توليد و بازي گرفتن مردم و احياي اقتصاد مقاومتي را به انتظار نشست زيرا تا زماني كه ندانيم اقتصاد مريض است و تا زماني كه از ابراز درد و مشكلات اقتصادي پرهيز مي‌كنيم و باغ بهشت و گلابي را نشان مي‌دهيم، با همان وصف عيش، امورات را به حال خود رها مي‌كنيم.
اكنون اما با اين واقع‌گرايي رئيس‌جمهور در مجلس شوراي اسلامي نه فقط در ميان بدنه دولت دوازدهم بلكه در ميان مسئولان استاني، نمايندگان مجلسي كه با انگيزه‌هاي مختلف به بيش از 12 وزير رأي بالاي 200 عدد را داده‌اند و حتي مردم اين آمادگي ايجاد خواهد شد كه بايد با واقعيات اقتصادي مواجه شد نه آنكه فرار كرد يا آنها را پنهان كرد. بديهي است مسئوليت‌پذيري را در چنين شرايطي بايد قبول كرد و رودربايستي را كنار گذاشت و در سوي ديگر به جاي فرافكني به هم‌افزايي تمام جريان‌هاي موجود انقلابي و حاكميت انديشيد. آيا مسير را درست انتخاب خواهيم كرد؟
باید مراقب بدعت‌هایی مانند تأمین حقوق از سود بانک‌ها یا وادادگی به ثمن بخس و به نام سرمایه‌گذاری خارجی بود.
