شيوا نوروزي
كاراته‌كاران ايراني در بازي‌هاي جهاني 2017 به درخشش‌هاي اخير خود ادامه دادند و با كسب يك مدال طلا و چهار نقره بار ديگر براي حريفان خط و نشان كشيدند. پس از آنكه كاراته به جمع رشته‌هاي المپيكي اضافه شد، رقابت بين تيم‌هاي مدعي افزايش يافته است. با اين حال بي‌توجهي مسئولان ورزش به اين رشته مدال‌آور به قوت خود باقي است. در حالي كه همه انتظار چند مدال خوشرنگ از كاراته‌كاران كشورمان در المپيك 2020 دارند، اما كاپيتان تيم ملي از عدم حمايت از كاراته گلايه دارد. ذبيح‌الله پورشيب، قهرمان بازي‌هاي جهاني لهستان در گفت‌وگو با «جوان» از محقق نشدن وعده‌ها و بي‌توجهي‌ها مي‌گويد.
***
ملي‌پوشان كاراته ايران يك‌بار ديگر خوش درخشيدند و توانايي‌هاي خود را ثابت كردند. از اينكه بالاخره حريف ژاپني خود را در بازي‌هاي جهاني شكست داديد، چه احساسي داريد؟در بازي‌هاي جهاني معمولاً بهترين‌هاي جهان حضور دارند و در وزن من نيز هر هشت‌كاراته‌كاي برتر دنيا به لهستان آمده بودند. به همين خاطر سطح مسابقات واقعاً بالا بود و اگر لحظه‌اي غفلت مي‌كرديم و حريفي را دست‌كم مي‌گرفتيم، شرايط به گونه‌اي ديگر رقم مي‌خورد. حريفان من هم در اين دوره قهرمان جهان، اروپا و جزو بهترين‌ها بودند. خدا را شاكرم كه تك‌تك آنها را از پيش‌رو برداشتم و قاطعانه به فينال رسيدم. در بازي آخر هم رقيبم كسي نبود، جز آراگاي ژاپني همان حريفي كه خيلي‌ها مي‌گفتند گربه‌سياه من شده‌است. قبلاً هم در رقابت‌هاي مختلف رودرروي هم قرار گرفته بوديم و من شكست خورده بودم. البته بايد به اين نكته مهم اشاره كنم كه در همه بازي‌هايي كه با آراگا داشتم، نتيجه مساوي مي‌شد و در حقيقت با رأي داور، رقيب ژاپني پيروز ميدان لقب مي‌گرفت. آراگا رقيبي حرفه‌اي، عنوان‌دار و قابل احترام است. خوشبختانه اين بار به هدفم رسيدم و مدال طلا را به گردن آويختم. به‌گونه‌اي مبارزه كردم كه حتي داوران نيز نتوانستند عليه من رأي دهند.
انتقاد به داوري از سوي ملي‌پوشان مطرح شده‌است. نفوذ ژاپني‌ها نظر داوران را در موقعيت‌هاي مساوي به نفع آنها تغيير مي‌دهد؟
داوري‌ها در مجموع قابل قبول بود، اما در برخي موارد داوران مي‌توانستند با ملي‌پوشان ايران مهربان‌تر باشند. اگر داوري‌ها به سمت ژاپني‌ها نبود، رنگ مدال كاراته‌كاران ما مي‌توانست طلا باشد. ژاپن مهد كاراته جهان است و در تورنمنت‌هاي مختلف خيلي‌ها هواي آنها را دارند. همين مسئله بارها باعث شده كه دست بچه‌هاي ايران از مدال كوتاه شود يا رنگ مدالشان تغيير كند. با اين حال كاراته ايران به جايي رسيده كه داوران خارجي به اين راحتي‌ها نمي‌توانند حق ملي‌پوشان را بخورند. به هرحال با اين شرايط مواجه هستيم و در مبارزات بايد جوري بازي كنيم كه هيچ بهانه‌اي دست داوران ندهيم. باور كنيد در اين دوره رنگ مدال‌هاي ساير ملي‌پوشان مي‌توانست طلايي باشد؛ چراكه از نظر فني از حريفان بالاتر بوديم. در شرايط مساوي داوران معمولاً به نفع ژاپني‌ها رأي مي‌دهند، اما مهم سطح فني است كه بچه‌هاي ايران خوشبختانه از حريفان خود بالاتر هستند. اين واقعيت در ميادين مختلف و با عناوين درخشاني كه كسب كرده‌ايم به همه دنيا ثابت شده است.
با المپيكي شدن كاراته انتظارات از اين رشته بالا رفته است. حمايت‌ها از اين رشته المپيكي كافي است؟ فكر مي‌كنيد عملكرد درخشان كاراته‌كاران ايراني در المپيك روسيه تداوم داشته‌باشد؟بايد بيش از اينها به كاراته ايران بها داده شود. مطمئن باشيد با توجه به موقعيت كاراته در بين مردم و استقبال جوانان از اين رشته، اگر حمايت شويم صد‌در‌صد بهترين نتيجه را خواهيم‌گرفت. امكانات لازم بايد در اختيار كاراته‌كاران قرار بگيرد. در ساير رشته‌ها هزينه‌هاي زيادي مي‌شود، اما هرگز جايگاهي كه از آنها انتظار مي‌رود را شاهد نيستيم، ولي كاراته را ببينيد كه با اين امكانات اندك بهترين نتايج را گرفته است. در صورت فراهم بودن شرايط قطعاً در بزرگترين آوردگاه ورزش دنيا خوش مي‌درخشيم.
عدم حمايت همواره انتقاد ورزشكاران المپيكي را به دنبال داشته و اينكه بودجه ورزش به سمت فوتبال سرازير مي‌شود. ملي‌پوشان كاراته هم به اين اعتقاد را دارند؟دقيقاً همينطور است. در حال حاضر همه حمايت‌ها از رشته‌هاي توپي است. نگاهي به قراردادهاي فوتباليست‌ها، واليباليست‌ها و بسكتباليست‌هايمان بياندازيد، رقم‌هاي قراردادها در آن رشته‌ها اصلاً قابل مقايسه با كاراته نيست. هرچقدر مدال مي‌گيريم و بهترين عناوين را كسب مي‌كنيم، اما متأسفانه تغييري در حمايت‌ها ايجاد نمي‌شود. نه خبري از تقدير است، نه پاداش! هميشه پاداش‌ها فقط در حد وعده و وعيد بوده است. در حالي كه رشته‌هاي انفرادي در بازي‌هاي آسيايي و المپيك جايگاه ورزش كشور را تعيين مي‌كنند. منتها بيشترين مدال‌ها را ما مي‌گيريم و كمترين حمايت‌ها از ما مي‌شود. به راحتي فراموش مي‌شويم و همه پول‌هايي كه بايد به رشته‌هاي انفرادي برسد به فوتبال مي‌دهند. قراردادهاي ميلياردي براي فوتبال و واليبال است. در صورتي كه بهترين و خوشرنگ‌ترين مدال‌ها را رزمي‌كاران براي كشور به ارمغان مي‌آورند. اين بي‌توجهي‌ها بي‌انگيزگي را به همراه دارد.
اوضاع معيشتي كاراته‌كاران چگونه است؟
اصلاً تعريفي ندارد. اينقدر درباره اين مسائل صحبت كرده‌ايم خسته شده‌ايم. انگار برايشان مهم نيست و انگار نتيجه عكس مي‌دهد و بودجه بيشتر از قبل به فوتبال مي‌رود.
