جوان آنلاین: چهره تک‌تک هواداران مغموم بود و ناراحت؛ چه آنها که سه‌شنبه شب در سرمای تهران سکو‌های ورزشگاه تازه تعمیر شده آزادی را پر کرده بودند و ۹۰ دقیقه به انتظار توپی نشستند که از خط دروازه النصر رد شود و چه آنها که به جای سکو‌های ورزشگاه احمد‌بن‌علی دوحه از پای گیرنده‌های تلویزیونی بازی استقلال مقابل الریان را دنبال می‌کردند. خوب که دقیق می‌شدید می‌توانستید دریابید که هیچ نتیجه‌ای نمی‌تواند آنها را عمیقاً خوشحال کند وقتی تأثیری در واقعیت ماجرا ندارد!
برای بسیاری سؤال بود که چرا کار به اینجا کشید؟ چرا پرسپولیسی که همین شش سال قبل برای قهرمانی در لیگ‌قهرمانان آسیا برابر کاشیما آنتلرز به میدان رفته بود و اگر اندکی خوش‌شانس بود می‌توانست با کسب عنوان قهرمانی به کار خود پایان دهد باید کارش به جایی برسد که بهترین نتیجه‌اش برابر تیم دوم النصر تساوی بدون گل باشد! نایب‌قهرمانی که هواداران پرسپولیس در سرمای هوای دوشنبه شب در آزادی به یادش افتاده بودند، داستانی نبود که پدران یا پدربزرگانشان از سال‌های دور برایشان نقل کرده باشند. این داستان برای همین شش سال قبل بود. موفقیتی که باید سال بعد با کسب عنوان قهرمانی تکمیل می‌شد، اما نیازی به توضیح نیست که این اتفاق رخ نداد و کار به جایی رسید که چشم هواداران پرسپولیس بعد از تساوی بدون گل مقابل النصر در آزادی به ساق استقلالی‌ها بود که الریان را ببرند تا سرخپوشان جواز صعود به مرحله بعد را کسب کنند یا ....
۲۴ ساعت بعد، اوضاع هواداران استقلال هم چندان بهتر از هواداران پرسپولیس نبود، با این تفاوت که حسرت آنها خیلی بیشتر از شش سال بود و اگر پرسپولیسی‌ها خاطرات خوشی داشتند برای یادآوری و حسرت خوردن، استقلالی‌ها آن را هم نداشتند و اگر داشتند آنقدر قدیمی بود که نتوانند خیلی به عنوان دلخوشی از آن یاد کنند.
در واقع نتیجه هفته هشتم رقابت‌های لیگ نخبگان نبود که برای هواداران این دو تیم اهمیت داشت. فارغ از برد، باخت یا تساوی، آنچه طی دو شب اخیر فوتبال ایران را به خود مشغول کرده بود، فاصله کیفی فوتبال ایران با غرب آسیا بود. فاصله‌ای که بی‌هیچ شک و تردیدی به واسطه حضور مشتی مدیر بی‌کفایت و نالایق ایجاد شده و هیچ امیدی هم به کاهش آن نیست.
دوشنبه شب و سه‌شنبه شب بسیاری یاد صحبت‌های برانکو افتادند که گفته بود فوتبال ایران رو به آماتوری می‌رود. چیزی حدود یک‌دهه حضور او در فوتبال ایران (سرمربی تیم‌ملی و سرمربی پرسپولیس) باعث شده بود با توجه به شناختی که دارد به عنوان یک صاحب‌نظر در خصوص فوتبال ایران صحبت کند و چهار سال بعد از این اظهارنظر، حالا بسیاری از جمله سروش رفیعی با وام گرفتن از صحبت‌های پروفسور به مسئله‌ای اشاره می‌کنند که مرد کروات سال‌ها قبل هشدارش را داده بود!
حق با رفیعی است؛ بازیکنان عربستان با اعتماد به نفس قابل توجهی مقابل نماینده‌های ایران قرار می‌گیرند و همین اعتماد به نفس است که باعث می‌شود با دست خالی زمین را ترک نکنند، حتی اگر از نفرات اصلی خود استفاده نکرده باشند و با تیم دوم خود به میدان رفته باشند. نکته‌ای که در اکثر مصاف‌های نمایندگان ایران با تیم‌های سعودی می‌توان به وضوح دید. برای نمونه باید از بازی سال گذشته ایران برابر النصر یاد کرد که سایر نفرات این تیم عملکردی به مراتب بهتر از رونالدو داشتند و نشان دادند که بدون او هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارند، درست مثل دوشنبه شب که در غیاب رونالدو و بسیاری دیگر از ستاره‌هایشان اجازه ندادند پرسپولیس طعم برد را بچشد.
واقعیت، اما فراتر از عدم گلزنی پرسپولیس به النصر در آزادی یا شب سخت استقلال مقابل الریان در قطر است. مسئله حضور افرادی است که اجازه نمی‌دهند فوتبال ایران چه در رده باشگاهی و چه حتی ملی به موفقیت فکر کند، درست برخلاف فوتبال عربستان، قطر و حتی امارات که تصمیم گرفتند با کنار گذاشتن افراد نادرست و سپردن کار به دست مدیران و تصمیم‌گیرنده‌های کاربلد، خود را از منجلاب آماتوری بیرون بکشند و در مسیر پیشرفت گام بردارند. مسئله‌ای که هنوز در ایران به فکر کسی خطور نکرده که اگر کرده بود، امروز با هواداران مغمومی طرف نبودیم که با امید واهی راه ورزشگاه را در پیش می‌گیرند و پای تلویزیون‌های خود می‌نشینند به تماشای معجزه‌ای که هرگز رخ نمی‌دهد که اگر رخ می‌داد با هوادارانی مواجه نبودیم که برای صعود نماینده‌های ایران در نخستین دوره لیگ نخبگان دست به دعا شده بودند. هوادارانی که با چشمانی نگران و حتی اشکبار نتایج دیگر تیم‌ها را پیگیری می‌کردند تا معجزه‌ای را که از تیم‌های خود ندیده بودند در مصاف دیگر تیم‌ها جست‌و‌جو کنند برای رهایی از کابوس ناکامی‌ها. هرچند که در این بین برخی نیز امیدوار بودند تا کار در همین هفته هشتم پایان یابد تا دیگر شاهد تکرار نتایجی، چون باخت سنگین پرسپولیس به الهلال (۴ بر یک) نباشند، اما چرا باید اینطور باشد؟ چرا نباید دست مدیران نالایق از فوتبال ایران کوتاه شود تا با اتخاذ تصمیم‌های درست، شاهد رشد این رشته محبوب باشیم؟ چرا باید همچنان شاهد ادامه حضور آدم‌های اشتباهی در پست‌های مهم و تأثیرگذار فوتبال باشیم تا غریبه و آشنا مدام سرکوفت بزنند که نتایج رقم خورده در لیگ نخبگان نشان از فاصله کیفیت فوتبال ایران با آسیا دارد، فوتبالی که می‌دانیم کیفیت خوبی دارد، اما عده‌ای خواسته یا ناخواسته اجازه هدایت این کیفیت در مسیر درست را نمی‌دهند تا مضحکه خاص و عام شویم!
