جوان آنلاین: هر کودکی که در برزیل که سرزمین فوتبال است، به دنیا می‌آید آرزو می‌کند که پِله شود، اما در ایران که سرزمین شعر است، آیا کسی از کودکی آرزو می‌کند که حافظ، سعدی و نظامی شود؟!
علی‌محمد مؤدب، مدیر عامل مؤسسه شهرستان ادب، در نخستین روز از یازدهمین دوره آموزشی شعر آفتابگردان‌ها با اشاره به شکل‌گیری و تداوم دوره آفتابگردان‌ها، به رغم کم‌توجهی نهاد‌های فرهنگی اظهار کرد: ما گروهی کوچک در مؤسسه شهرستان ادب بودیم که با محوریت میلاد عرفان‌پور ایده شکل‌گیری آفتابگردان‌ها کلید خورد و همه چهره‌های مؤثر شعر انقلاب به این کمک کردند که هویت علمی مجموعه شکل بگیرد و تمام این سال‌ها اغلب چهره‌های ارجمند شعر امروز در کلاس‌های آفتابگردان‌ها همراه ما بودند و این مجموعه سرمایه‌ای است که به همت شاعران امروز ایران با خادمی دفتر شعر به همت میلاد عرفان‌پور، مبین اردستانی، وحید سمنانی و محمدحسین نجفی در حال حرکت است.
مدیر عامل مؤسسه شهرستان ادب ادامه داد: بسیاری از شاعران فعال در این دوره‌ها عضو بوده‌اند، از خدماتش استفاده کردند و هویت ادبی آن‌ها از این دوره شکل گرفته‌است. برخی هیچ نسبتی با شعر نداشته‌اند، اما با حضور در این دوره‌ها، امروز از چهره‌های شناخته‌شده شعر امروز هستند، اما متأسفانه مجموعه‌های فرهنگی کشور اهمیت این دوره‌ها را آن‌گونه که باید درک نکردند و چند سال است که برای برگزاری این دوره‌ها در فشار هستیم.
مؤدب خاطر نشان کرد: شعر در دو حوزه با ملیت شکل می‌گیرد و محل برخورد‌های همه جریان‌های فکر و معنویت است. عاشورا پیش از هر چیز با شعر شناخته می‌شود و این شعر است که در تشیع به ما کمک کرده‌است. ایران دو خورشید چشم‌نواز اسلام و ملیت دارد و هر دو را با شعر می‌شناسیم، چراکه جدی‌ترین بروز اسلام شعر است و آنچه را که ملیت را با آن می‌شناسیم، شاهنامه فردوسی است.
مرتضی امیری اسفندقه در ادامه نخستین روز از فعالیت این اردوی آموزشی گفت: تمام هنر‌ها اصرار دارند که خالق آن هنر دیده شود، اما شعر علاقه‌مند نیست که شاعر دیده شود، چراکه کلام شاعر باید دیده شود، نه خود او. اگر شاعر تصور کند که بازیگر و شومن است و باید دیده شود، اشتباه کرده‌است، چه در هزاره اول، چه دوم و چه پس از آن. شاید روز به روز خودش گمنام‌تر شود، اما شعرش مطرح‌تر شود. اگر روزی چهره و نام شاعر از اثر او سبقت گرفت، کار او تمام است و باید فاتحه خود را بخواند.
وی با بیان اینکه در هزاره دوم شعر فارسی هستیم، افزود: در هزاره اول قالب‌هایی مانند شعر نیمایی وجود نداشته و باید به این توجه کنیم که اگر در آن دوره وجود داشت، از شاعرانی مانند حافظ، رودکی و ناصرخسرو در قالب نیمایی چه شعر‌هایی منتشر می‌شد؟ در هزاره اول شعر فارسی با فضا‌های به ظاهر بسته شاعران بزرگ بسیاری داریم که باید حتماً موسیقی کناری را رعایت می‌کردند و هزار سال است که آن شعر‌ها را می‌شنویم، اما آیا با سیستم جدید و آزادی بسیار در موسیقی کناری، بیرونی و معنوی می‌توانیم مطمئن باشیم که شعر ما در هزار سال بعد شنیده می‌شود؟
اسفندقه تصریح کرد: در هزاره اول پیش از شاعرانی، چون رودکی، فرخی، شهید بلخی و ناصرخسرو شاعر بزرگی وجود نداشته‌است، اما حافظ پشت سر خود را خاقانی و انوری را دارد. آن‌ها که شاعران معلم خوبی پیش از خود نداشتند یا کم داشتند، آثار بسیاری خوبی رقم زدند، با این حال ما چه خواهیم کرد؟
محمدمهدی سیار نیز در بخش دیگری گفت: دوره آفتابگردان‌ها باز کردن دفتر تازه در شعر سرزمین شعر و کشف رگه‌های تازه از این طلای ناب است که به دست ما رسیده و پایان‌ناپذیر است. شعر ایران مانند فوتبال برزیل است و تا می‌خواهیم به اسطوره‌ای عادت کنیم، برگ‌های تازه‌ای رو می‌شود و شعر فارسی همیشه برگ‌های برنده تازه رو می‌کند. وی افزود: در آغاز یک قرن هستیم و شاعران جوانی که امروز شروع به قلم زدن کرده‌اند، شاعران قرن ۱۵ شما هستند و نام‌ها و شعرهایشان ثبت می‌شود. در قرن چهاردهم شعر فراز و نشیب‌های بی‌نظیری را طی کرده و معتقدم آنچه شعر فارسی در قرن چهاردهم عرضه کرده هیچ چیز کمی از قرن‌های دیگر ندارد.
