جوان آنلاین: آموزشوپرورش همانند دو بال برای پرواز دانش‌آموزان است که باید با تناسب در اختیار آن‌ها قرار گیرد، ولی متأسفانه حداقل نیمی از مدارس کشور، مربی پرورشی ندارند، این یعنی دانش‌آموزان تنها با یک بال که آن هم عمدتاً با آموزشی نصفه‌ونیمه همراه است، به مسیرشان ادامه می‌دهند. اما آیا در چنین شرایطی می‌توان به پیشرفت این نسل آینده‌ساز امیدوار بود و جامعه‌ای پویا ساخت؟! بدون شک حضور مربیان پرورشی دلسوز و خوش‌فکر در مدارس، نقش اساسی و هدایت‌کننده‌ای برای دانش‌آموزان ایفا خواهد کرد؛ نقش مهمی که در سالیان متمادی کم‌اهمیت دیده شده و همین مسئله مشکلات عدیده‌ای را در مدارس و بعد از آن در جامعه ایجاد کرده است.
کمبود مربی پرورشی
در سند تحول بنیادین آموزشوپرورش شش عرصه به عنوان ساحت‌های تعلیم و تربیت معرفی شده که شامل تعلیم و تربیت اعتقادی، عبادی و اخلاقی، تعلیم و تربیت زیباشناختی و هنری، تعلیم و تربیت اقتصادی و حرفه‌ای و تعلیم و تربیت علمی و فناورانه است. آنطور که در متن سند تحول به صراحت آمده، مدرسه مهم‌ترین رکن در ارکان تعلیم و تربیت است و نهادی مستقل و تأثیرگذار در نظام آموزشی محسوب می‌شود. از طرفی، نهاد تعلیم و تربیت برای تحقق اهداف سند تحول، مربیان پرورشی را به عنوان بازوی اجرایی در مدارس معرفی می‌کند، با وجود این کمبود مربیان پرورشی و عدم‌توجه کافی برخی مدیران وزارت آموزشوپرورش روند تحقق اهداف سند تحول را با کندی مواجه کرده است.
اردیبهشت ماه، حجت‌الاسلام پورثانی، معاون پرورشی و فرهنگی وزارت آموزشوپرورش با حضور در یک برنامه تلویزیونی در خصوص بی‌توجهی به امور پرورشی در مدارس گفت: «متأسفانه در سال‌های قبل به مربی پرورشی مدرسه به عنوان یک کارمند درجه۲ و نیروی دم‌دستی نگاه می‌شد، همانطور که می‌بینیم امروز هم نیمی از مدارس کشور مربی پرورشی ندارند.»
عبور از بحران و کاهش آسیب‌ها
«پرورش» به اندازه «آموزش» مهم است و مسئولیت اصلی این کار نیز بر عهده مربیان پرورشی است؛ موضوعی که باید اهمیت بیشتری به آن داده شود. در این رابطه دکتر پرویز رزاقی، مشاور تربیتی و روان‌شناس بالینی به «جوان» می‌گوید: «با صنعتی‌شدن جامعه، عمده پدران و مادران شاغل هستند و به دلیل اینکه دیر به خانه می‌آیند، در نوع ارتباط‌شان با فرزندان دچار کاهلی و سستی می‌شوند، در چنین شرایطی وجود مربی پرورشی می‌تواند کمک‌کننده باشد. فرد متخصصی که دوران نوجوانی و نیاز‌های عاطفی این دوران را می‌شناسد، راه و روش جذب و تربیت دانش‌آموزان را به خوبی بلد است، بنابراین اگر ایرادی در آن‌ها ببیند، می‌تواند راهکار‌های مؤثری را ارائه کند تا میزان آسیب را به حداقل برساند.»
او ادامه می‌دهد: «گاهی اوقات در مدارس، در میان دانش‌آموزان دیده می‌شود که آن‌ها احساس گم‌گشتگی دارند یا مثلاً در هویت‌یابی دچار مشکل هستند، بدون شک مربیان پرورشی متخصص با حضورشان در مدرسه می‌توانند بچهها را از این بحران‌ها نجات دهند.»
اهمیت به کمیت در کنار کیفیت
آسیب‌هایی که متوجه فرایند رشدی کودک و نوجوان می‌شود با کمک مربیان پرورشی برطرف خواهد شد، البته اگر این افراد از تخصص کافی برخوردار باشند. دکتر رزاقی در این رابطه می‌گوید: «در کنار اهمیتی که باید به افزایش تعداد مربیان پرورشی داده شود، مسئله کیفیت هم باید مورد توجه قرار گیرد. باید بررسی شود که مربیان پرورشی طی سه دهه، چه کار‌هایی انجام داده‌اند و چقدر توانسته‌اند نوجوانان دانش‌آموز را آگاه سازند. باید مشخص شود مربیانی که وظیفه‌شان شناخت نیاز‌های دوران نوجوانی است تا با برقراری ارتباط مؤثر گام‌های مثبتی برای رشد روانی، فردی و اجتماعی دانش‌آموزان بردارند تا چه میزان موفق عمل کرده‌اند، بنابراین نیاز است نگاه جامع‌بینانه‌تر و علمی‌تری به این موضوع داشته باشیم.»
به گفته او، معاون پرورشی باید بر اساس ضوابط دقیق انتخاب شوند و به درستی دوره ببینند تا عملکرد بهتری از خود داشته باشند. عمده کارشناسان تعلیم و تربیت کودک بر این باورند به همان اندازه که وجود معلم در مدرسه نیاز است، وجود مربیان پرورشی نیز اهمیت بسیار زیادی دارد، بنابراین نباید به سادگی از کنار آمار نبود مربی پرورشی در نیمی از مدارس کشور عبور کرد.
امید است پس از این شاهد توجه بیشتری به مسئله پرورش کودکان و نوجوانان این سرزمین باشیم تا از این طریق انگیزه شان را برای حرکت در مسیر اصلی زندگی و پیشرفت در آن تقویت سازیم.
