جوان آنلاین: مجتبی همتی‌فر در کانال شخصی خود در پیام‌رسان بله نوشت: تصویر ایوان نجف و کتیبه‌اش را بار‌ها دیده بودم. از منظر بهشت‌گونه آن حظ می‌بردم. تا اینکه شد اولین و آخرین باری که تا الان توفیق یافتم به شهر نجف مشرف شوم، شهریور ۱۴۰۲ و یک روز مانده به اربعین. عصر بود که به حرم رسیدیم. چشمم دنبال آن کتیبه خاطره‌انگیز بود که نهایتاً یافتم و ساعتی رو‌به‌رویش نشستم. عجیب «خوب» بود، مثل «خانه پدری».
جناب «علی» برایم همیشه شگفت‌انگیز بوده است، به ویژه وقتی از منظر دیگران قدر او را پیدا می‌کنیم. منیر فاشه (استاد مدعو هاروارد و اندیشمند تربیتی مسیحی فلسطینی) این جمله را از او برکشیده و در چشم من هم جلوه داد: «قیمة کل امرء ما یحسنه»؛ و فاشه این حکمت را به تحلیل ماجرای فلسطین می‌کشاند. خجالت کشیدم وقتی دیدم او چنین فهم کرده و من دورم.
رمان «قدیس» ابراهیم حسن بیگی هم سال‌ها پیش تکه دیگری از جلوه علی را از منظر یک کشیش مسیحی پیش رویم قرار داد. چرا مسیحی‌ها چنین امیرالمؤمنین و نهج‌البلاغه به چشمشان جلوه کرده و ما کمتر؟
در دوره ارشد، برای درس تربیت در نهج‌البلاغه باید تحقیقی آماده می‌کردیم. همان بهانه شد که یک بار نهج‌البلاغه را مرور کنم. کاش دوباره چنین توفیقی شود؛ و چقدر جای یک تحلیل و تفسیر عمیق از نهج‌البلاغه خالی است، ترجمه نمی‌تواند بار معنایی را به دوش بکشد.
در حج تمتع ۱۴۰۲، توفیق تشرف داشتیم و یکی از افتخارات نابمان این شد که در روز غدیر، در کنار ترک دیوار کعبه، زائر تولدگاه مولود خانه خدا باشیم و ترک‌های آن سنگ‌های سیاه و دانه دانه را لمس کنیم. هنوز هم بوی عطر دستمان بعد از لمس آن دیوار، حال‌خوب‌کن است.
پانوشت: ان‌شاءالله زیارت کعبه و نجف نصیب همه ما
