از نیمه شهریور شبکه ۳ برنامه جدیدی را به نام «عمارت» روی آنتن برده و پخش می‌کند؛ برنامه‌ای در قالب یک دورهمی شبانه با حضور تماشاچیان و پژمان بازغی، وحید شمسایی، ملیکا زارعی و لیلا اوتادی به عنوان میهمان و با اجرای سعید فتحی روشن. در این دورهمی خانوادگی که با اجرای شعبده‌بازی فتحی روشن همراه است و جمعی از تماشاگران هم دعوت هستند، هر فردی استعداد‌های خود را ارائه می‌دهد. به گفته عوامل برنامه، «عمارت» برای اولین‌بار در قاب تلویزیون یا هر پلتفرمی در ایران تولید و اجرا می‌شود و اینکه مانندش تا به حال دیده نشده‌است. هر چند هدف «عمارت» سرگرمی و هیجان است، طراحی صحنه کاملاً غیر ایرانی است. رنگ‌آمیزی صحنه نیز کاملاً بر مبنای صحنه‌های نمایش غربی طراحی شده‌است. استفاده افراطی از دو رنگ سیاه و قرمز در طراحی صحنه مغایرتی جدی با فرهنگ ایرانی دارد. موضوع اصلی برنامه نیز شعبده‌بازی است که اساساً به دلایل مختلف که ذکر آن در حوصله این نوشتار نیست، هیچ‌وقت در ایران از سوی مردم به عنوان یک سرگرمی جدی گرفته نشده‌است.
حضور همزمان دو زن و دو مرد می‌توانست با رعایت برخی ریزه‌کاری‌ها و ظرافت‌ها به گونه‌ای طراحی شود که زیبنده یک جامعه اسلامی باشد.
متأسفانه «عمارت» عمداً یا سهواً در حال عادی‌سازی روابط به سبک ماهواره است؛ شوخی با نامحرم، خنده‌های بلند و گاه جیغ زدن. وحید شمسایی دارای شخصیتی مذهبی با خانواده‌ای محجبه و متدین است که در این برنامه دعوت‌شده و به نظر برای تأیید از سوی خانواده‌های مذهبی است تا «عمارت» را ببینند. در واقع عمارت به یکی از شخصیت‌های ورزشی کشور که سبک زندگی کاملاً اسلامی او زبانزد است هم رحم نکرده و او را در میزانسنی قرار داده‌است که عادی‌سازی سبکی خاص از زندگی را ترویج می‌کند. آیا بهتر نبود حضور مجریان به طور خانوادگی اتفاق می‌افتاد که هم تبلیغ خانواده باشد و هم کمتر آسیب‌های زندگی مجردی و عادی‌سازی روابط میان نامحرم را تداعی کند؟
در واقع باید گفت این عادی‌سازی در رسانه ملی که می‌دانیم امروزه دیگر بیش از همه توانسته طیف مذهبی جامعه را برای خود نگه دارد، یک رویکرد غلط به نظر می‌رسد و در درازمدت اثرات بدی خواهد داشت، چراکه از یک سو منجر به گلایه و سلب اعتماد خانواده‌های معتقد و مذهبی به رسانه ملی می‌شود، چون آنها مخاطبان تلویزیون هستند و از سوی دیگر ناخواسته باعث تعارض و دوگانگی در تربیت فرزندان می‌گردد؛ خانواده‌هایی که می‌خواهند عناصر ارزشی را حفظ کنند و به فرزندان خود بیاموزند، با دیدن چنین رفتار‌هایی از سوی تلویزیون معترض می‌شوند. از همه مهم‌تر بحث حجاب و عفاف مطرح است اینکه خانم‌های سلبریتی در قاب رسانه ملی جلوی چشم میلیون‌ها مخاطبی که به تلویزیون اعتماد دارند و آن را انتخاب کرده‌اند با آرایش زیاد خودنمایی می‌کنند اصلاً زیبنده رسانه ملی نیست، بنابراین نباید بگذاریم این‌گونه مناسبات زنانه در رسانه ملی که فراگیر و عمومی است، جا بیفتد، زیرا سلبریتی‌ها تأثیر قابل‌توجهی روی نوجوانان دارند و می‌توانند رفتار، دیدگاه نسبت به خود و سبک زندگی آنها را شکل دهند. این تأثیر بسته به پیام و رفتاری که سلبریتی‌ها از خود نشان می‌دهند، می‌تواند هم مثبت و هم منفی باشد. همچنین توان الهام بخشیدن و آموزش دادن را نیز دارد، بنابراین ضروری است «عمارت» و برنامه‌هایی از این دست اصالت را تنها به سرگرمی ندهند و بر فرهنگی‌سازی نیز تمرکز کنند؛ چیزی که گمشده همیشگی رسانه ملی در تولید آثار نمایشی و سرگرم‌کننده بوده‌است.
