جوان آنلاین: بسا مردمان، اینک که روز‌های سوگ «سید مقاومت» را سپری می‌کنند، او را با فریاد‌های لبیک یا حسین و تفسیرهایش از این پاسخ به دعوت سید شهیدان به خاطر می‌آورند. به واقع نصرالله بخت بلندی داشت که با این عبارت تاریخی جاودانه شد و همچنان بروز و تبلور پیدا خواهد کرد. مخاطب به نیکی درمی‌یافت که او به صداقت و عزم، خویشتن را مخاطب هل من ناصر حسین (ع) می‌داند و هم از این روی از سویدای جان بدان پاسخ می‌گوید. او به عهد خود با مولایش پایبند ماند و چندی پیش آن را با خون خویش تحقق بخشید. اثری که هم اینک در معرفی آن سخن می‌رود، گفتار‌های عاشورایی سید را در بردارد. این مجموعه از سوی سیدحسین مرکبی گرد آمده و محمدرضا زائری بر آن مقدمه‌ای نگاشته و نشر خیمه به انتشار آن همت گماشته است. تارنمای ناشر در معرفی این کتاب نکات پی آمده را از نظر دور نداشته است:
«کتاب لبیک یا حسین با مقدمه‌ای از محمدرضا زائری آغاز شده است. در این مقدمه درباره علامه شهید سیدحسن نصرالله آمده است که او از سویی میراث سیدعبدالحسین شرف‌الدین و امام موسی‌صدر را در دست و دل دارد و از سوی دیگر فرزند آیت‌الله‌خمینی و آیت‌الله خامنه‌ای است که با شعار حسینی (ع) و فریاد مظلومیت شهید کربلا توانسته تصویری از اقتدار و عزت در مقابل رژیم‌صهیونیستی بیافریند، تصویری که در منطقه و جهان نظیر نداشته و معادلات سیاسی و توازن قوا را چنان بر هم زده که حتی به ذهن کسی نیز نمی‌آمد!... محمدرضا زائری سپس سخنان و عبارات کتاب حاضر را شیرین، دلنشین و در عین حال پرشور و حماسی توصیف کرده است. سیدحسین مرکبی، سخنرانی‌های حاضر در این کتاب را از نظر تاریخی از جدید به قدیم چیده است. ترجمه‌ها نه از متن پیاده شده، بلکه از روی فیلم و در روز‌های پس از ایراد سخنرانی، برای انتشار از یک پایگاه اینترنتی به انجام رسیده است. این امر در باره همه گفتار‌ها صادق است، جز سخنرانی پایانی که از همه قدیمی‌تر است، اما ترجمه‌اش از همه تازه‌تر. سال‌ها در دهه‌های محرم، سیدحسن نصرالله یک شب در میان سخنرانی داشته است. واقعه کربلا که این کتاب نیز به آن پرداخته است، جنگی بود که در تاریخ ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری قمری (برابر با ۱۳ اکتبر ۶۸۰ میلادی)، اتفاق افتاد. روز نبرد به روز عاشورا معروف شده است. این جنگ میان سپاه کم‌تعداد حسین بن علی (ع) نواده پیامبر اسلام و سپاه اعزامی از سوی یزید خلیفه اموی و در نزدیکی محلی به نام کربلا رخ داد. دلیل یزید بن معاویه برای جنگ، بیعت‌نکردن حسین بن علی با او بود. در مقابل حسین بن علی حکومت و زمامداری یزید بن معاویه را غیرشرعی و غیرقانونی می‌دانست، حکومتی که برخلاف پیمان صلح امام‌حسن مجتبی و معاویه بن ابی‌سفیان بود و به شکلی مورثی به یزید رسیده بود. امام‌حسین (ع) حکومت اموی را ظالم و گمراه می‌دانست و برای تغییر جهت جامعه اسلامی به‌سوی مسیری دیگر قیام کرد. این واقعه سرشار از حاشیه‌ها و خرده روایت‌هایی دردناک است که طی قرن‌ها به شیوه‌های گوناگون روایت و باز تعریف شده است. از این واقعه بارها و بارها، برای تولید آثار ادبی (داستان، رمان و شعر)، نمایشی (فیلم سینمایی، سریال‌های تلویزیونی، نمایش و تئاتر)، موسیقی و هنر‌های تجسمی در ایران و کشور‌های دیگر برداشت و اقتباس شده است، فرآیندی که همچنان ادامه دارد و به پیش می‌رود....»
