جوان آنلاین: فولاد سیرجان ایرانیان فاتح جام‌باشگاه‌های مردان آسیا شد، آن هم درست چند ماه بعد از کسب عنوان قهرمانی در رقابت‌های لیگ‌برتر والیبال ایران.
بهترین اتفاقی که می‌توانست در بیست‌وششمین دوره از رقابت‌های باشگاه‌های مردان آسیا برای والیبال ایران رخ دهد، یک فینال تمام ایرانی بود؛ اتفاقی که علاوه بر افزایش جذابیت فینال، هر دو تیم شهداب و فولاد را صاحب سهمیه جهانی کرد، خصوصاً که کمتر کسی تصورش را می‌کرد با وجود تیم جاکارتا بهایانگکارا اندونزیایی که با یک دوجین بازیکن خارجی برای بردن جام قهرمانی به ایران آمده بود، اما حتی پایش به فینال هم نرسید، چه رسد به جام قهرمانی! چراکه شهداب یزد و فولاد سیرجان ایرانیان با برتری در تمام بازی‌ها مقتدرانه راهی فینال شدند و فرصتی برای عرض‌اندام به سایر رقبا ندادند.
این دومین جام بعد از رقابت‌های لیگ‌برتر بود که یاران عطایی از شهداب یزد ربودند. این بار، اما بی‌رحمانه‌تر و بدون حتی واگذاری یک ست به میزبان! به طوری که در پایان دیداری که ۳ بر صفر به سود فولادی‌های میهمان خاتمه یافت، رحمان محمدی‌راد، سرمربی شهداب صراحتاً گفت که قهرمانی در این رقابت‌ها حق عطایی و یارانش بود: «فولادی‌ها حق داشتند قهرمان شوند. آن‌ها یک روز فوق‌العاده داشتند. تعارف که نداریم، در دریافت خیلی مشکل داشتیم و شرایط به گونه‌ای پیش رفت که نماینده سیرجان در هر سه ست قدرتش را به ما دیکته کرد. سعی کردیم در ست سوم ریسک سرویس‌های‌مان را بیشتر کنیم تا حمله‌های حریف را تحت تأثیر قرار دهیم، اما نقطه ضعف‌مان در ساید اوت کار دست‌مان داد. از تلاش بازیکنان تشکر می‌کنم، همچنین از هواداران بابت عدم‌قهرمانی عذرخواهی، اما ورزش همین است و برد و باخت دارد.».
اما این فینال تمام ایرانی با حاشیه‌های بسیاری همراه بود، خصوصاً که عطایی بعد از برتری در دیداری سخت و نفسگیر مقابل جاکارتای اندونزی گفته بود ترجیح می‌دهد فینال در خارج برگزار می‌شد: «کاملاً قابل پیش‌بینی بود که تماشاگران حاضر در سالن به سمت تیم خودشان (شهداب) گرایش داشته باشند، اما تصور می‌کردیم در تمامی بازی‌ها به غیر از جدال با شهداب، هواداران تمام قد از ما حمایت کنند، در حالی که تا قبل از نیمه‌نهایی هیچ‌کس برای تماشای بازی‌های ما نیامد و در نیمه‌نهایی هم که آمدند، حریف را تشویق کردند و ما در سالن غریب بودیم.» هرچند سرمربی شهداب ادعای عطایی در خصوص غریب‌بودن فولاد در یزد را به شدت رد کرد، اما شاید همین صحبت‌ها بود که باعث حساسیت هواداران تیم میزبان در فینال شده بود، به طوری که بار‌ها و بار‌ها در سالن شعار‌هایی علیه عطایی و موسوی، کاپیتان فولادسیرجان سرداده شد، هر چند در پایان بازی، تماشاگرانی که انتظار شکست ۳ بر صفر شهداب مقابل فولاد سیرجان را نداشتند به زمین بازی هجوم آوردند و از خجالت بازیکنان خودی هم درآمدند.
قهرمانی در جام‌باشگاه‌های مردان آسیا دومین قهرمانی عطایی در آسیا بود که بعد از ۱۱ سال رقم خورد. عطایی بعد از کسب سه قهرمانی در لیگ که دو قهرمانی آن با کاله رقم خورده بود و سومی همین فصل گذشته با فولاد کسب شده بود، به دومین جام خود در آسیا نیز دست یافت و شاید به دلیل همین موفقیت‌ها بود که انتظار نداشت تماشاگران یزدی جای تشویق او و تیمش در مصاف با سایر حریفان جز شهداب حریفان را تشویق کنند.
این رقابت‌ها نکته‌های قابل توجهی هم داشت که از جمله آن، عملکرد افغانستان با مربی ایرانی خود (حمید موحدی) بود. نماینده افغانستان در جام باشگاه‌های آسیا فراتر از حد انتظار ظاهر شد، به طوری که به باور بسیاری افغانستان در این مسابقات تیمی قابل احترام و شایسته عنوان شگفتی‌ساز بود که با ایستادن بر رده هفتم به کار خود در جام‌باشگاه‌های مردان آسیا خاتمه داد، حال آنکه تیم مدعی الریان قطر که گفته بود برای قهرمانی به ایران آمده و با جذب بازیکنان خارجی تیمی چندملیتی را روانه میدان کرده بود، با کسب رتبه پنجم به کار خود پایان داد. نکته جالب دیگر این بود که اروین انگاپت، فوق‌ستاره والیبال جهان و بهترین بازیکن حال حاضر دنیا چندی قبل با نمایش خیره‌کننده خود توانست فرانسه را به طلای المپیک پاریس برساند و برای دومین بار متوالی عنوان ارزشمندترین بازیکن مهم‌ترین تورنمنت ورزشی جهان را از آن خود کند، نتوانست در این رقابت‌ها جایی در تیم رؤیایی خود اندونزی داشته باشد. این در حالی بود که علی حاجی‌پور که تقریباً یک سال به دلیل مصدومیت از میادین دور بود با عملکردی قابل توجه و بازگشتی باشکوه، عنوان ارزشمندترین بازیکن جام باشگاه‌های مردان آسیا را به خود اختصاص داد، هر چند نبود سیدمحمد موسوی، کاپیتان فولاد در ترکیب تیم رؤیایی جام بیست‌وششم یک علامت سؤال بزرگ بود، اما دیگر انتخاب‌ها کاملاً بحق و درست بود. عنوان بهترین مدافع میانی را مسعود غلامی از شهداب و آرین قلیج نیازی از فولاد، بهترین دریافت‌کننده قدرتی را امیرحسین اسفندیار از فولاد و میکائیل بوستینو از ولودار قزاقستان، بهترین قطر پاسور را پان پاتری از جاکارتا، بهترین پاسور را علی رمضانی از فولاد و بهترین لیبرو را مهدی مرندی از فولاد به خود اختصاص دادند.
