فریدون حسن
جوان آنلاین: المپیک ۲۰۲۴ پاریس تمام شد، نتیجه تقریباً همانی بود که همه توقع آن را داشتند. ۱۳ روز انتظار برای اینکه کشتی آغاز شود. ۱۳ روز بدون مدال با وجود تمام تلاشی که بچه‌های کاروان خادم‌الرضا انجام دادند، اما تا کشتی شروع نشد خبری از مدال نبود.
حالا بهتر از هر زمان دیگر می‌توان این حرف را فریاد زد که «یک ایران است و یک کشتی و تمام» هر چند در پاریس تکواندو هم درخشید، اما داستان کشتی متفاوت است. کشتی جورکش ورزش ایران است، حتی در روز‌هایی که تکواندو هم حرف زیادی برای گفتن نداشت، این کشتی بوده که به داد ورزش ایران رسیده است. حالا آقایان عشق فوتبال بروند و پول بیت‌المال و مردم را سرازیر جیب فوتبالیست‌هایی کنند که نه اخلاق حالی‌شان می‌شود و نه ورزش قهرمانی و کسب افتخار برای کشور، تازه باید مراقب‌شان هم بود که در بزنگاه‌ها لگد‌اندازی هم نکنند.
بگذریم حرف، حرف کشتی است و نباید با پرداختن به فوتبال همیشه بازنده خرابش کرد. کشتی ایران در پاریس بازهم گل کاشت. ۱۱ کشتی‌گیر اعزامی خوش درخشیدند، حتی آن سه نفر هم که روی سکو نرفتند تا پای جان برای کسب افتخار جنگیدند، حاصل کار کسب هشت مدال ارزشمند بود تا حالا کشتی ایران با افتخار سروسینه را بالا بگیرد و فریاد بزند که «منم آقای ورزش ایران».
کشتی ایران کارزار بزرگ المپیک را با موفقیت پشت سر گذاشت. جور همه را هم کشید تا کاروان ایران در سایه مدال‌آوری بچه‌های آزاد و فرنگی و البته درخشش تکواندو در جایگاه ۲۱ جدول رده‌بندی قرار گیرد. حالا کشتی خود را آماده چهار سال آینده و المپیک لس‌آنجلس می‌کند، هر چند باید میدان‌های زیادی را پیش از این المپیک تجربه کند. در میان تمام این مسائل البته نباید مدیریت درست فدراسیون را نادیده گرفت. علیرضا دبیر به عنوان مدیری که خاک تشک کشتی را خورده و درد کشتی‌گیر را می‌فهمد در جای درست و زمان درست بهترین تصمیم‌ها را گرفت تا کشتی از میدان المپیک سربلند بیرون آید، البته که حاشیه‌هایی هم وجود دارد.
کشتی آزاد ایران از شش سهمیه ممکن پنج سهمیه گرفت و با چهار مدال برگشت؛ سه نقره و یک برنز؛ نتیجه‌ای که می‌شد بهتر باشد، اما نشد تا حرف و حدیث‌ها بالا بگیرد. فدراسیون با مدیریت درست فعلاً حواشی را کنترل کرده، اما باید صبر کرد و دید سرانجام کار کشتی آزاد با بازگشت درستکار به کجا می‌انجامد. برخلاف اردوی آزادکاران، بچه‌های فرنگی‌کار با آرامش کارشان را ادامه می‌دهند. کشتی فرنگی با شش نفر به پاریس رفت و دو طلا و یک نقره و یک برنز گرفت تا نتیجه خوبی گرفته باشد. حسن رنگرز دو سال دیگر ماندنی شد تا به کارش ادامه دهد و نتیجه زحماتش را بهتر و بیشتر ببیند.
کشتی ایران حالا مسابقات جهانی را پیش رو دارد؛ مسابقاتی که در پاییز پیش رو برگزار می‌شود؛ مسابقاتی که شروع دوباره برای المپیک آینده است. کشتی اگر می‌خواهد در لس‌آنجلس خوش بدرخشد که قطعاً می‌خواهد، باید از همین حالا شروع کند. رقبای ایران از حالا خود را آماده می‌کنند و تمام بروبچه‌های کشتی ایران چه آزادکاران و چه فرنگی‌کاران خوب می‌دانند چه کار سختی برای تکرار موفقیت پاریس در پیش دارند؛ کار سختی که شاید با حضور دوباره کشتی روسیه سخت‌تر از قبل هم بشود.
درخشان مثل شاگردان رنگرز
دنیا حیدری
کولاک شاگردان رنگرز، کشتی فرنگی ایران را در پاریس از زیر سایه آزاد بیرون آورد. پربیراه نیست اگر بگوییم کشتی فرنگی ایران در تمام طول تاریخ خود زیر سایه کشتی آزاد بوده، باوجود این، اما المپیک ۲۰۲۴ بهترین فرصت برای فرار از زیر سایه کشتی آزاد بود، هرچند فرنگی‌کاران نتوانستند به رغم لیاقتی که داشتند موفقیت لندن را در پاریس تکرار کنند، اما با درخششی مثال‌زدنی و با دست پر به کشور بازگشتند؛ با کسب دو طلا، یک نقره و یک برنز، حال آنکه اگر اندکی خوش‌شانس بودند می‌توانستند با سه طلا و یک برنز به کار خود در پاریس خاتمه دهند، اما شرایط به گونه‌ای رقم خورد که با چهار مدال رنگارنگ پرونده المپیک پاریس را ببندند.
اواخر شهریور دو سال قبل بود که حسن رنگرز در پی استعفای محمد‌بنا، سکان هدایت تیم‌ملی کشتی فرنگی ایران را به دست گرفت. درست بعد از بنا به واسطه عدم‌کسب طلا در جهانی صربستان ۲۰۲۲، او به سیبل منتقدان تبدیل شد؛ مسئله‌ای که آقای خاص کشتی فرنگی ایران را به قطع همکاری با فدراسیون و تیم‌ملی واداشت تا وظیفه خطیر هدایت فرنگی‌کاران ایران بر دوش رنگرز، مدیرکل وقت ورزش و جوانان استان مازندران گذاشته شود. ملی‌پوش سابق کشتی ایران که سابقه هدایت تیم‌ملی را هم داشت، خوب می‌دانست بعد از بنا کار سختی برای تکرار افتخارآفرینی‌های کشتی فرنگی و البته بازگرداندن آن به مسیر موفقیت در پیش دارد، اما، چون با دشواری‌های کشتی بیگانه نبود توانست بار دیگر اعتمادبه‌نفس لازم را به فرنگی‌کاران ایران بازگرداند و آن‌ها را در مسیری قرار دهد که بتوانند در پاریس افتخارآفرینی کنند.
دبیر بار‌ها گفته بود: ما در کشتی یک مدال هم کسب کنیم شاهکار کرده‌ایم، اما رئیس فدراسیون کشتی بهتر از هرکسی می‌دانست انتظارات از کشتی ایران تا چه اندازه بالاست و با گفتن این حرف‌ها نمی‌توان میزان انتظارات را کاهش داد، خصوصاً از فرنگی‌کارانی که موفق به کسب سهمیه کامل شده بودند، البته دبیر سعی داشت با این صحبت‌ها بارروانی را از دوش رنگرز و یارانش بردارد، اما نه فقط سرمربی تیم‌ملی کشتی فرنگی ایران که تک‌تک دوبنده‌پوشان خوب می‌دانستند بار مدال‌آوری کاروان ایران را به دوش می‌کشند و این دیالوگ‌ها نمی‌تواند میزان انتظارات را کاهش دهد، به همین دلیل هم بود که روی تشک از جان مایه‌گذاشتند تا ضمن نشاندن لبخند بر لبان مردم، با دست پر به کشور بازگردند و الحق و‌الانصاف که موفق هم شدند.
انتخاب برای رنگرز کار ساده‌ای نبود، هر چند نفرات اعزامی به المپیک پاریس براساس انتخابی گزینش شدند، اما قبول ریسک این انتخاب کار سختی بود، خصوصاً در وزن ۶۷ کیلوگرم که سرمربی تیم‌ملی کشتی فرنگی ایران باید از بین گرایی باتجربه و سعید اسماعیلی جوان یک نفر را انتخاب می‌کرد. هر دو شانس‌های زیادی برای رسیدن به دوبنده تیم‌ملی را داشتند. بار‌ها برای امتحان روی تشک رفتند، اما در نهایت کار به مبارزه رودر‌رو کشید. در این مرحله کمتر کسی شانس را به سعید اسماعیلی می‌داد، اما دوبنده‌پوش دزفولی کشتی فرنگی ایران با دو برد قاطعانه مقابل حریف سرشناس و باتجربه خود جواز حضور در المپیک را از رنگرز گرفت و در نخستین تجربه المپیکی خود موفق به کسب خوش‌رنگ‌ترین مدال شد؛ طلای باارزش وزن ۶۷ کیلوگرم المپیک پاریس؛ مدالی که نتیجه اعتماد به جوانان بود.
چراغ کشتی فرنگی را، اما امین میرزازاده روشن کرد؛ جوان ۲۶ ساله گتوندی که اگرچه کار خود را با برتری مقابل حریف امریکایی آغاز کرد، اما در یک‌چهارم نهایی باوجود تلاش بسیار زورش به لوپز کوبایی نرسید، با وجود این، اما راهیابی غول کوبایی به فینال وزن ۱۳۰ کیلوگرم این فرصت را برای دوبنده‌پوش خوزستانی تیم‌کشتی فرنگی ایران مهیا کرد که با دست پر پاریس را ترک کند؛ فرصتی که میرزازاده بهترین استفاده را از آن برد تا تنها برنزی تیم‌کشتی فرنگی ایران باشد.
روز سوم مسابقات کشتی المپیک، اما بهترین روز برای ایران بود؛ روزی که هادی ساروی نخستین طلا را به نام خود ضرب کرد و مهمدی هم با کسب گردن‌آویز نقره به کار خود پایان داد. ساروی که دومین حضور خود در المپیک را تجربه می‌کرد با استفاده از تجربیاتی که در توکیو و در پی کسب گردن‌آویز برنز کسب کرده بود بر سکوی نخست ایستاد و با کسب عنوان قهرمانی به کار خود پایان داد؛ عنوانی که مهمدی هم البته تا یک قدمی آن پیش رفت، اما در نهایت با کسب گردن‌آویز نقره با نایب قهرمانی به کار خود در المپیک پایان داد تا با تجربه به دست آمده در این رویداد، به دنبال کسب مدال‌هایی به مراتب‌خوش‌رنگ‌تر در مسابقات و المپیک بعدی باشد.
بعد از پایان المپیک خبر استعفای رنگرز جامعه کشتی را شوکه کرد. کمتر کسی انتظار شنیدن این خبر را داشت، آن هم در شرایطی که کشتی فرنگی ایران با کسب چهار مدال از مجموع شش اعزامی در پاریس گل کاشته بود، اما طولی نکشید که این خبر هم از سوی سرمربی و هم فدراسیون تکذیب و تأکید شد که رنگرز با قدرت به کار خود ادامه می‌دهد، خصوصاً که مسابقات جهانی آلبانی در پیش است و او باید هر چه زودتر چهار ورزشکار غیرالمپیکی خود را برای حضوری موفق در مسابقات جهانی که از ششم تا نهم آبان در آلبانی برگزار می‌شود، آماده کند.
چه رفتنی و چه آمدنی؟!
شیوا نوروزی
ناکامی در کسب مدال طلای المپیک پایانی ناخوشایند برای محسن کاوه داشت. کشتی آزاد ایران اگرچه در میدان بزرگ پاریس به سه مدال نقره و یک برنز دست یافت، اما کسب حداقل یک مدال طلا، انتظاری بود که آزادکاران اعزامی نتوانستند آن را برآورده کنند. همین مسئله به‌علاوه حواشی‌ای که از قبل وجود داشت، راه را برای ادامه همکاری محسن کاوه با فدراسیون بست. خبر استعفای سرمربی تیم آزاد در حالی منتشر شد که به گفته کاوه اصلاً استعفایی در کار نبوده و مدت‌زمان قرارداد او با فدراسیون تا آخر بازی‌های المپیک بوده است. همانطور هم که انتظار می‌رفت گزینه جایگزینی خیلی زود حکم سرمربیگری گرفت؛ پژمان درستکار! انتخاب سریع کادرفنی جدید برای جلوگیری از اتلاف وقت و از دست ندادن فرصت‌ها، اقدام خوبی است، اما این چه رفتنی بود و چه آمدنی شد؟ بحث اصلی این روز‌های تیم‌ملی کشتی آزاد، حواشی زیادی است که پیرامون تیم را گرفته و هم مربیان را درگیر کرده و هم مدیریت فدراسیون را. سال گذشته و درست در روز‌هایی که تیم‌ملی مشغول پیاده‌کردن برنامه‌های آماده‌سازی برای المپیک بود، درستکار از تیم‌ملی جدا شد و اتفاقاً علیرضا دبیر نیز مخالفتی با این جدایی نکرد. دوستی دیرینه این دو نفر بر کسی پوشیده نیست و تنها توضیح رئیس برای رفتن درستکار «اتخاذ تصمیمات مدیریتی» بود. انتخاب کاوه به عنوان سرمربی جایگزین همان زمان نیز انتقادات زیادی را به همراه داشت و تعداد منتقدان بسیار بیشتر از موافقان بود چراکه مسائل حاشیه‌ای زیادی در خصوص دخالت‌ها و نقش محسن کاوه در تیم‌های ملی در آن زمان مطرح بود. در هر صورت در فاصله هشت ماه مانده به المپیک پاریس درستکار تیم‌ملی را رها کرد و فدراسیون سکان هدایت را به محسن کاوه سپرد. تیم‌ملی با همین کادرفنی در المپیک به میدان رفت و با همین تفکرات بود که سه فینالیست آزادکار موفق به کسب مدال طلا نشدند. حالا با همان سرعت و با همان ابهامات قبل المپیک، کادرفنی تیم‌ملی آزاد دوباره دستخوش تغییرات شده و پژمان درستکار سه ماه مانده به مسابقات جهانی سرمربیگری تیم‌ملی را پذیرفته است. بازگشت دوباره رفیق علیرضا دبیر به تیم‌ملی در حالی است که مسابقات جهانی در اوزان غیرالمپیکی برگزار خواهد شد و تیم‌ملی قبلاً با هدایت درستکار عملکرد خوبی در جهانی کسب کرده است. باید منتظر ماند و دید، کشتی آزاد ایران تا آبان‌ماه چه تغییراتی خواهد کرد و با چه رویکردی مهیای حضور در مسابقات جهانی خواهد شد.
حواشی کتف مصدوم
اشرف رامین
محبوب‌ترین کشتی‌گیر حال حاضر ایران است و طی سال‌های گذشته مدال‌های ناب و خوشرنگ زیادی برای کشورمان به ارمغان آورده است. از حسن یزدانی حرف می‌زنیم؛ همان ملی‌پوشی که در پاریس ۲۰۲۴ با یک کتف مصدوم و دررفته یک مدال نقره به گردن آویخت تا دست‌خالی به کشور بازنگردد. یزدانی مدال‌هایش با دیگر کشتی‌گیران برای مردم و جامعه ورزش متفاوت است و بالطبع آسیب‌دیدگی‌اش نیز با بقیه فرق دارد. مصدومیت کتف او کهنه بوده و یزدانی با تحمل رنج زیاد هر طور بود به مسابقات جهانی رفت و طلا گرفت. پس از آن هم با همان شرایط و به خواست خودش عازم بازی‌های هانگژو شد و آنجا هم طلا گرفت. بعد از این رویداد بود که خبر عجیبی منتشر شد؛ حسن یزدانی کتف مصدومش را به تیغ جراحی سپرد! این خبر بازتاب زیادی در رسانه‌ها داشت و بااینکه اخبار تکمیلی از خوب بودن شرایط و بازگشت بموقع این ملی‌پوش به میادین حکایت داشت، اما اظهارنظر عجیب رئیس فدراسیون همه را نگران کرد؛ دبیر در صحبت‌هایش تأکید کرد هیچ ورزشکاری بعد از جراحی کتف نتوانست به دنیای قهرمانی بازگردد! در مدتی که یزدانی دوران نقاهتش را سپری می‌کرد، خود را از حواشی دور نگه داشت و در شهرش به تمرینات ادامه داد تا اینکه بحث اعزام به المپیک پیش آمد و قرار بر این شد که یزدانی در صورت موفقیت در تورنمنت مجارستان، عازم پاریس شود. همین اتفاق افتاد و قهرمان بااخلاق کشتی ایران در وزن ۸۶ المپیک نیز به میدان رفت. همه چیز خوش پیش می‌رفت و یزدانی برای رسیدن به فینال مشکلی نداشت، اما دررفتگی کتف او در همان لحظات اولیه مبارزه نهایی، زنگ خطر را به صدا درآورد و پزشک مسابقات بیش از پنج‌بار کتف مصدوم یزدانی را جاانداخت، ولی آسیب‌دیدگی نماینده کشورمان شدیدتر از این حرف‌ها بود و در نهایت یزدانی مصدوم تشک کشتی را ترک کرد. بحث‌ها و حرف و حدیث‌ها از همان لحظه آغاز شد؛ اینکه چرا یزدانی جراحی کرد، چرا در ایران جراحی کرد، چرا پزشکان تیم‌ملی به کتف مصدومش قبل از هر مسابقه تیپ (چسب) نزدند، چرا یزدانی و مربیان تیم‌ملی به حرف پزشک مسابقات (دکتر شادگان) گوش نکردند و... این ابهامات هنوز هم ادامه دارد و هرکسی اظهارنظر خودش را مطرح می‌کند. دبیر دوباره مشکل را گردن جراحان داخلی انداخته است و از یزدانی خواسته این‌بار در خارج جراحی کند. انجمن جراحان کتف و شانه نیز طی بیانیه‌ای علیه اظهارات غیرعلمی و غیرکارشناسی علیرضا دبیر موضع‌گیری کرد، در حالی که مهم‌ترین موضوع فعلی سلامت یزدانی و بازگشت او به دنیای قهرمانی است. امیدواریم حواشی مختلف آینده حرفه‌ای این قهرمان کشتی را به خطر نیندازد.
