جوان آنلاین: آنچه پیش‌رو دارید؛ نوشته‌ای از کانال تلگرامی «آکادمی جام» با اندکی تلخیص است: مردم شهرم همیشه عجول بوده‌اند! چای را داغ سر کشیدند؛ شب را با استرس خوابیدند و صبح را با عجله سمت کار دویدند؛ زود انتخاب کردند و زود هم پشیمان شدند؛ آنقدر عجله کردند و دویدند که وقتی رسیدند، نفسی برایشان نمانده بود. باور کنید انتهایش چیزی نیست! وقتی به خودتان می‌رسید، درون آینه فقط یک مرد یا یک زن با مو‌های جوگندمی نگاهتان می‌کند. عمر به قدر کافی تند می‌دود؛ شما آهسته راه بروید و به آرزوهایتان برسید. به خودتان هر روز نگاه کنید و آدم‌ها را یواش یواش دوست بدارید؛ چای را پای حرف‌های فرد دوست داشتنی‌تان سرد کنید؛ خیابان را با عشق قدم بزنید، شما هرگز به سن و سال الانتان برنمی‌گردید. (بازنشر از کانال «موفق‌ترین‌ها)»در کتاب «در ستایش آهستگی» آمده است: ما در جهان مدرن آموخته‌ایم بیش از آنکه جویای معرفت، فضیلت، عشق، محبت و حتی لذت باشیم به دنبال موفقیت باشیم. جامعه دستاورد محور و موفقیت طلب و به عبارت دیگر همان «جامعه نمایش» عمیقاً انسان را از تأمل و تعمق درونی و تمرکز بر آنچه «بودن» گفته می‌شود دور می‌کند و به بیرون و آنچه «داشتن» و بدتر از آن، آنچه «نمودن و نمایش‌دادن» گفته می‌شود پرتاب می‌کند. اگر ما انسان‌های مدرن نسبت به گذشتگان‌مان خود را در مسابقه‌و رقابتی بزرگ و بی‌کران می‌بینیم این همان زمین مسابقه‌ای است که جهان جدید برای ما پدید آورده است. (نشر معاصر) آهستگی تکنیک‌های خاص خودش را دارد، اما فعلاً برای شروع یک پیشنهاد ساده را عملی کنیم:https://www.javanonline.ir/admin/modules/send_news/send_news.php# برای خود زمان‌هایی را تعریف کنیم که فقط یک کار را انجام دهیم. مثال: چای را با تمرکز کامل بر عطر و طعم و بوی آن بنوشیم! اینگونه از کوچک‌ترین اتفاقات لذت‌بخش هم استفاده می‌کنیم. مثلاً پوست کندن پرتقال هم لذت‌بخش است، اما چون در زمان پوست کندن پرتقال به فکر آن هستیم که همزمان به اخبار هم گوش کنیم، گوشی‌مان را هم چک کنیم و بعد هم تند‌تند برویم تا در یک رخداد شرکت کنیم، عمق حضور و لذت ما از پوست‌کندن پرتقال کاهش پیدا می‌کند. یاد بگیریم جرعه‌جرعه چای بنوشیم. قدم‌زنان از کوچه‌های پر از برگ‌های زرد پاییزی عبور کنیم و آدم‌ها را یواش‌یواش دوست بداریم.
