«خجالت نکش ۲» نه کمدی است نه خانوادگی

جوان آنلاین: فیلم خجالت نکش حتی در قسمت اول به دلیل شوخی‌های تاریخ مصرف گذشته‌اش نتوانست یک فیلم کمدی حداقلی باشد، اما حالا پس از چند سال تصمیم گرفته شده نسخه دوم این فیلم سینمایی با حضور همان بازیگران اصلی ساخته شود. 
رضا مقصودی سال‌ها در سینما و تلویزیون فیلمنامه نوشته است و غالباً به موضوعات کمدی پرداخته است، اما احساس می‌شود او برای فیلم خودش قادر به خلق موقعیت‌های ساده هم نبوده، به همین جهت خجالت نکش ۲ مانند قسمت نسخه اول نقص‌های شدیدی در فیلمنامه دارد. اینکه از دو بازیگر کمدی برای ایجاد ژانر استفاده شود قطعاً کافی نیست، به این لحاظ که حتی شبنم مقدمی و احمدمهرانفر به عنوان زوج بازیگر در قسمت دوم شوخی‌های قسمت اول را تکرار می‌کنند و به همین دلیل انگار کارگردان نکته‌ای برای ارائه نداشته است. حتی نوع بازی مقدمی و مهرانفر هم نتوانسته کمدی را شکل بدهد. در خجالت نکش ۲ حتی طرح دو خطی هم احساس نمی‌شود، قصه لاغر و کم جانی دارد که به فیلمنامه نمی‌رسد. 
کارگردان سعی دارد بگوید فیلم کمدی خانوادگی ساخته، اما نه کمدی است و نه خانوادگی که اتفاقاً ضد خانواده است. 
ضد سنت و ضد فرهنگ ایرانی است. اینکه قنبر به عنوان یک مرد ایرانی به این اندازه لوده و کودن باشد یا صنم به عنوان یک همسر یا زن ایرانی مدام حرص بخورد و فحش به شوهرش بدهد و دمپایی به سمت او پرت کند کمدی نمی‌سازد. مقصودی هیچ تلاشی برای ایجاد کمدی نکرده است به همین جهت شکل کلی فیلم به حدی منفعل است که درام و ایجاد رخداد هم نمی‌تواند ایجاد شود، به طوری که انگار کارگردان هم می‌داند که مضمون کلی فیلم منسوخ است، شوخی‌های مقطعی‌اش کار نمی‌کند و نه تنها از مخاطب خنده نمی‌گیرد بلکه حتی باعث تبسم کوچک هم نمی‌شود. کارگردان سعی بر ایجاد کمدی داشته، اما دیالوگ محور بودن، فحش دادن یا کودن جلوه دادن کاراکتر نمی‌تواند کمدی را دربیاورد. کمدی نیاز مبرم به فیلمنامه دارد موقعیت‌ها باید فارغ از شوخی‌های دمدستی باشد. اما خجالت نکش ۲ فاقد قصه‌ای منسجم است که بتواند مخاطب را با خودش همراه کند چراکه آن‌قدر همه چیز سطحی و ناکارآمد است که مخاطب به سختی می‌تواند تا پایان فیلم در سالن سینما حضور داشته باشد. از مهم‌ترین ویژگی‌های کمدی با هم خندیدن در سالن سینماست، اما در خجالت نکش (البته با تعداد مخاطب محدود در سالن) صدای خنده‌ای شنیده نمی‌شود. در چنین شرایطی چه انتظاری می‌توانیم از یک فیلم به اصطلاح خانوادگی - کمدی داشته باشیم؟ فیلمی که خانواده و سنت‌های ازدواج را زیر سؤال می‌برد. لودگی و سخیف بودن تا کجا می‌خواهد در چنین فیلم‌هایی ادامه داشته باشد؟ خجالت نکش ۲ در بهترین حالت نمی‌تواند حتی یک تله فیلم باشد. ماحصل کار چنین شده است که این فیلم به جای سینما می‌تواند در بقالی‌ها در کنار شانه تخم مرغ عرضه شود چراکه فاقد ارزش‌های ساختاری است و روی پرده لق می‌زند. فیلم خودش می‌گوید که قابلیت سینمایی ندارد تمامی مولفه‌های سینمایی در موقعیت‌های تکراری منسوخ کاملاً از بین رفته است. در چنین شرایطی که متن و اجرا تحت تأثیر دو بازیگر است که ضعیف‌ترین بازی هایشان را ایفا کرده‌اند، چه انتظاری می‌توانیم از خجالت نکش ۲ داشته باشیم. کارگردان پایانبندی را طوری می‌چیند که بتواند روزی قسمت سوم را بسازد! خجالت نکش ۲ با چنین شکل و شمایلی نمی‌تواند مخاطب خودش را تا پایان حفظ کند چراکه فاقد ارزش‌های سینمایی است. اثری که نه متن دارد نه کارگردانی، مقصودی با چند موقعیت کم جان و الکن فکر کرده می‌تواند کمدی پرفروش بسازد، اما این فیلم نه شریف است و نه می‌تواند پرفروش باشد. این سنت اشتباه سری‌سازی در سینمای ایران باید از بین برود، چراکه کارگردانان ما نقد‌ها را نمی‌خوانند و سری دوم را با همان ضعف‌های سری اول حتی انبوه‌تر می‌سازند. این اتفاق در خجالت نکش ۲ به طور جدی مشهود است.