بخشی از آمار قربانیان سوانح رانندگی مربوط است به رفتگرانی که هنگام نظافت معابر شهری یا برون‌شهری در جریان تصادف با خودرو‌های عبوری جانشان را از دست می‌دهند یا دچار جراحت و معلولیت می‌شوند. با وجود اینکه در عمده کشور‌های جهان نظافت بزرگراه‌ها و آزادراه‌ها از سوی نیروی انسانی به کلی منسوخ شده است، اما تکرار این سوانح نشان می‌دهد شهرداری‌ها و راهداری‌ها توجهی به مکانیزه کردن خدمات خود ندارند و به این شیوه جان کارکنان خود را به خطر می‌اندازند. مثلاً صبح روز گذشته یکی از کارگرانی که مشغول نظافت در بزرگراه شهید چمران بود به دلیل تصادف با خودروی عبوری دچار حادثه شد و به دلیل شدت جراحت جانش را از دست داد. آنگونه که پلیس تهران گزارش داده در تمامی معابر و به‌خصوص شبکه بزرگراهی پایتخت تابلوی سقف سرعت مجاز نصب شده است و رانندگان باید حداکثر با همان سرعت رانندگی کنند. در معابر بزرگراهی که فاقد تابلوی سرعت است، حداکثر سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت است. در مسیر‌های بزرگراهی شمالی جنوبی مانند بزرگراه شهید چمران، بزرگراه امام علی و شهید صیاد شیرازی حداکثر سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت است؛ بنابراین اگر راننده‌ای با سرعت مجاز خود در این مسیر با رفتگری که بدون در اختیار داشتن حداقل امکانات ایمنی در حال کار است برخورد کند، رقم خوردن حادثه‌ای مرگبار حتمی است. عمده این سوانح در تاریکی شب یا ابتدای صبح و در خلوتی معابر و در حالی رقم می‌خورد که رانندگان با سرعت زیاد در حال حرکت هستند. در چنین شرایطی رفتگرانی که در حال نظافت یا شست‌وشوی جدول و گاردریل‌ها هستند در جریان سوانح روی داده فوت می‌کنند.
آنگونه که رئیس پلیس راهور کشور خبر داده، مرگ یک نفر در جریان سوانح رانندگی، ۸میلیارد تومان به تولید ناخالص ملی خسارت وارد می‌کند؛ بنابراین با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت اگر همان ۸ میلیارد تومان صرف خرید تجهیزات مکانیزه برای نظافت معابر شهری شود، جان رفتگران هم در امان خواهد ماند.
آماری از رفتگرانی که در جریان این سوانح جانشان را از دست داده‌اند، وجود ندارد. با این حال با یک جست‌وجوی ساده در یکی از موتور‌های جست‌وجو می‌توان به انبوهی از خبر‌هایی دست پیدا کرد که نشان می‌دهد بی‌توجهی شهرداری‌ها به جان کارکنانشان یک بی‌توجهی مسری است. عمده افرادی که در این حوادث دچار حادثه می‌شوند از افراد آسیب‌پذیر جامعه هستند که فقدان آن‌ها برای خانواده‌هایشان بر دامنه آسیب‌هایی که با آن مواجه بودند، اضافه می‌کند؛ بنابراین شهرداران محترم به جای تهیه دسته‌گل برای این خانواده‌های داغدار و تسلی دادن به آن‌ها بهتر است با مکانیزه کردن تجهیزاتشان یا آموزش درست به کارکنان خود، عزم‌شان را برای پیشگیری از وقوع چنین حوادثی جزم کنند و اینگونه و به آسانی جان رفتگران را در معرض خطر قرار ندهند. آموزش درست کارگران و شرکت‌های پیمانکار درباره رعایت نکات ایمنی و نظارت درست بر رفتار کارکنان و آموزش استفاده از علائم هشداردهنده هنگام کار از جمله موضوعاتی است که می‌تواند از بروز آسیب‌های بیشتر جلوگیری کند.
