عدم نظارت و باز بودن دست باشگاه‌ها برای برداشت بی‌رویه از بیت‌المال طی سالهای اخیر ضربه‌های هنگفتی به فوتبال ایران چه در سطح ملی و چه باشگاهی وارد کرده است. ضربه‌هایی که تنها جنبه مالی نداشته و آبروی فوتبال ایران را نیز به دلیل ثبت شکایت‌های پرتعداد در فیفا خدشه‌دار کرده است، بی‌آنکه آب از آب تکان بخورد!
اینکه دلال یا ایجنت روی گوشه‌ای از رزومه یک مربی یا بازیکن مانور دهد، اتفاق عجیبی نیست. در واقع شغل آن‌ها ایجاب می‌کند با اینگونه زبان‌بازی‌ها بازیکن و مربی را که با او همکاری دارند به تیم‌ها قالب کنند، اما اینکه یک باشگاه با چشم بستن بر کلیت کارنامه یک مربی یا بازیکن روی قسمتی خاص از رزومه او که اتفاقاً به سال‌ها قبل برمی‌گردد زوم کند، جای تعجب و سؤال دارد، درست همان رویه‌ای که مدیران استقلال در معرفی یکی از گزینه‌های خارجی خود برای به دست گرفتن سکان هدایت این تیم در فصل جدید در پیش گرفتند.
اولین مورد در خصوص خوان رومن لوپس کارو، مربی ۶۰ سالهای که چشم استقلالی‌ها را گرفته، بیکار بودن او طی چهار سال گذشته است. با این وجود باشگاه استقلال ترجیح می‌دهد او را با عنوان مربی سابق رئال معرفی کند تا مربی که بعد از چهار سال خانه‌نشینی با آبی‌پوشان پای میز مذاکره نشسته است! کمتر کسی را می‌توان در باشگاه استقلال یافت که بخواهد به نتیجه کسب شده توسط این مربی در رئال بپردازد. اینکه خوان کارو طی هفت ماهی که روی نیمکت کهکشانی‌ها نشست با در اختیار داشتن نفراتی، چون رونالدو، رائول، زیدان، بکام، گوتی، کاسیاس، سالگادو، کارلوس و هلگرا با فاصله‌ای ۱۲ امتیازی با بارسای صدرنشین دستش از جام قهرمانی کوتاه ماند و با ۱۷ برد، ۱۰ مساوی و شش باخت این تیم را ترک کرد!
اهمیت چندانی ندارد که دست‌آخر مذاکرات استقلال با خوان کارو به سرانجامی مثبت می‌رسد یا نه، مسئله مهم دست گذاشتن مدیران فوتبالی ایران روی گزینه‌های ضعیف است. نفراتی که ته‌مانده‌های فوتبال حرفه‌ای دنیا نیز به حساب نمی‌آیند، اما با عقد قرارداد‌هایی هنگفت چند صباحی را در فوتبال ایران سپری می‌کنند و سپس با دریافت مبلغی به مراتب بالاتر از آنچه توافق کرده بودند با فوتبال ایران وداع می‌گویند، چراکه عمدتاً به دلیل عدم تعهد باشگاه‌ها به پرداخت به‌موقع مبلغ قرارداد، دیرکرد‌های هنگفتی نصیب‌شان می‌شود!
مانور این روز‌های استقلال روی گزینه خارجی یادآور تمجید‌های مدیران سابق پرسپولیس از بازیکنانی نظیر رافائل و دیکارمو است. بازیکنانی که در حد لیگ دسته ۳ فوتبال ایران نیز نبودند و با کارنامه‌ای ضعیف، اما نمایشی ویژه به جمع سرخپوشان پیوستند. دست‌آخر، اما نه فقط هزینه‌ای گزاف روی دست پرسپولیس گذاشتند و رقمی نجومی به جیب زدند که این باشگاه را با محرومیت‌های مختلف از جمله کسر امتیاز از سوی فیفا مواجه کردند، آن‌هم تنها به این دلیل که هیچ نظارتی روی انتخاب‌های سراسر ایراد مدیران باشگاهی ایران وجود ندارد که اگر داشت تا به امروز میلیارد‌ها دلاز از بیت‌المال حیف و میل ندانم‌کاری‌های آن‌ها نمی‌شد!
دست گذاشتن روی مربی خارجی کوچک‌ترین ایرادی ندارد. در تمام دنیا تیم‌ها با استفاده از تجربیات و دانش مربیان خارجی به دنبال کسب نتیجه هستند، اما در فوتبال ایران گاهی خارجی بودن شخص به خودی خود کافیست، حتی اگر سال‌ها خانه‌نشین بوده باشد و همین که روزی از کنار یک باشگاه اسم و رسم‌دار رد شده باشد کفایت می‌کند. اما آیا اگر اندکی نظارت بر این دست انتخاب‌ها بود، آقایان به اصطلاح مدیر می‌توانستند هر گزینه‌ای را به عنوان مربی و بازیکن به تیم‌ها قالب و به واسطه آن جیب مردم را خالی کنند؟ بی‌تردید بی‌توجهی به عملکرد مدیران است که باعث می‌شود امروز شاهد این نمایش‌های مضحک باشیم!
