سرویس ورزشی جوان آنلاین: زهرا خواجوی که این روز‌ها نامش در رسانه‌ها حسابی مطرح شده، همان دروازه‌بانی است که ۹۵۳ دقیقه دروازه‌اش را بسته نگه داشت و رکورد کلین‌شیت فوتبال کشورمان را شکست. گلر ۲۰ ساله تیم وچان کردستان در گفتگو با «جوان» ابراز امیدواری کرد مسئولان توجه بیشتری به ورزش بانوان داشته باشند.
شکستن رکورد کلین‌شیت خبر خوشحال‌کننده‌ای برای فوتبال بانوان بود. انتظار رسیدن به این رکورد را داشتید؟
خدا را شکر می‌کنم که با شکستن این رکورد باعث شدم فوتبال بانوان در کنار فوتبال آقایان دیده شود. امیدوارم از حالا به فوتبال بانوان نگاه ویژه‌ای شود. در این فصل لیگ برتر توانستم ۱۰ هفته متوالی دروازه تیمم را بسته نگه دارم و هیچ گلی نخورم. در دیدار هفته یازدهم با تیم شهرداری بم بازی داشتیم و تا دقیقه ۵۳ هم گلی دریافت نکردیم. اینگونه بود که بالاتر از پیام نیازمند (دروازه‌بان سپاهان) قرار گرفتم و رکورد کلین‌شیت ایران را جابه‌جا کردم.
با اینکه رکوردشکنی کردید، اما در آخرین بازی نیم‌فصل لیگ بانوان دروازه‌تان باز شد و تیم وچان کردستان شکست خورد.
در بازی آخر نیم‌فصل با تیم بم بازی کردیم و از آنجا که هم ما و هم تیم شهرداری بم برای قهرمانی نیم‌فصل می‌جنگیدیم بازی بسیار سختی بود. متأسفانه به خاطر چند اشتباه تیم وچان نتیجه را به حریف واگذار کرد. با این حال هنوز ناامید نیستیم و قطعاً در نیم‌فصل دوم برای جبران به میدان می‌رویم. ما هنوز هم برای قهرمانی لیگ برتر می‌جنگیم.
گل خوردن بعد از رکوردشکنی ناراحت‌تان نکرد؟
دقیقه ۵۳ بود که رکورد کلین‌شیت فوتبال کشور شکسته شد. البته من خودم حواسم به بازی بود و از خوشحالی بچه‌ها بود که متوجه رکوردشکنی‌ام شدم. فوتبال یک بازی ۱۱ نفره است. تمام بازیکنان هم در موفقیت‌ها و پیروزی‌ها سهیم هستند هم در شکست‌ها. همانطور که گفتم در بازی آخر نیم‌فصل اشتباهاتی را مرتکب شدیم که به باخت ما منجر شد. در جریان آن دیدار، دو بار از شهرداری بم پیش افتادیم، ولی متأسفانه نتوانستیم نتیجه را حفظ کنیم. در حال حاضر نیم‌فصل را با نایب‌قهرمانی تمام کردیم و هدفمان رسیدن به عنوان قهرمانی است. این هدف با کمک خدا و تلاش بیشتر بچه‌ها دور از دسترس نیست. همیشه برای رسیدن به اهداف‌مان می‌جنگیم و در فوتبال تا لحظه آخر هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست. خیلی زود است که از الان در مورد قهرمانی حرف بزنیم.
چطور شد که از بین این همه رشته ورزشی فوتبال را انتخاب کردید؟
۹ ساله بودم که ورزش را شروع کردم، در ابتدای راه ورزشی‌ام هندبال بازی می‌کردم و ناخودآگاه سر از سالن فوتسال درآوردم. پیشرفتم در فوتسال خوب بود و بعد از دو سال در مسابقات کشوری به عنوان یکی از بهترین‌ها به تیم ملی زیر ۱۴ سال دعوت شدم. در سال ۹۳ برای اولین بار به عنوان بازیکن در تیم پاس همدان حضور پیدا کردم. مربی تیمم معتقد بود من در پست دروازه‌بانی استعداد دارم و به من گفت باید دروازه‌بان تیم باشم. اوایل خیلی مخالفت می‌کردم، اما بعد از دو ماه به تیم ملی زیر ۱۹ سال دعوت شدم و پس از آن هم به عنوان دروازه‌بان در تیم‌های ملی زیر ۲۳ سال و بزرگسال حضور داشتم. یک دروازه‌بان هم باید از بعد فنی و هم روحی روانی قوی باشد. موفقیت در این پست به تمرکز بالا نیاز دارد. از آنجا که خواستن توانستن است من هم خواستم و موفق شدم.
فوتبال بانوان ایران این روز‌ها چه شرایطی دارد؟
فوتبال بانوان در کشورمان در سال‌های اخیر پیشرفت‌های زیادی داشته و شرایط نسبت به قبل بهتر شده است. منتها هنوز مشکلات زیادی دارد و برای حل این مشکلات به توجه بیشتر مسئولان و رسانه‌ها نیاز داریم. مطمئن باشید تا دو، سه سال آینده اتفاقات درخشانی در فوتبال ملی و باشگاهی بانوان ایران رقم خواهد خورد.
انتظار شما از مسئولان ورزش و فدراسیون فوتبال چیست؟ آیا میزان توجهات و رسیدگی‌ها از فوتبال بانوان کافی است؟
از نظر توجهات و پوشش رسانه‌ای شرایط مطلوبی نداریم، ولی این را هم باید بگویم که وضعیت‌مان نسبت به سال‌های گذشته بهتر شده است. برای آنکه بخواهیم در سطح آسیا حرفی برای گفتن داشته باشیم به رسیدگی‌های بیشتر نیاز داریم. فوتبال رشته‌ای پرطرفدار است و فوتبال بانوان ایران این پتانسیل را دارد که در سطح قاره کهن خوش بدرخشد. ضمن اینکه انتظار داریم به ورزش بانوان اهمیت بیشتری داده شود. زنان ورزشکار این پتانسیل را دارند که پرچم کشور را در هر نقطه از جهان به اهتزاز درآورند و باعث سربلندی ایران شوند.
از اینکه فکر و ذکر مدیران فدراسیون فوتبال و حتی وزارت ورزش توجه به فوتبال مردان است، ناراحت نمی‌شوید؟
راستش دیگر به این شرایط عادت کرده‌ایم. البته نگاه فدراسیون در چند سال اخیر به فوتبال بانوان تغییر کرده و تیم ملی بانوان به اکثر تورنمنت‌ها و مسابقات بین‌المللی اعزام می‌شود. برای اینکه ما هم مثل فوتبال آقایان تمام نگاه‌ها را به خود جلب کنیم به پروسه‌ای چند ساله نیاز داریم. فعلاً در حال گذراندن این پروسه هستیم تا دیده شویم.
اهداف بعدی شما چیست؟
دوست دارم با تیم وچان کردستان قهرمان لیگ شوم و پس از آن هم برای لژیونر شدن تلاش می‌کنم. می‌خواهم در لیگ‌های خارجی بازی و پیشرفت کنم.
بحث‌های مالی همیشه یکی از دغدغه‌های بانوان فعال این رشته بوده، با توجه به پیشرفت‌های اخیر تغییری در قرارداد‌های بانوان فوتبالیست ایجاد شده است؟
یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌ها بین فوتبال مردان و زنان، تفاوت بسیار زیاد در رقم قراردادهاست؛ بالاترین سقف قرارداد در فوتبال بانوان ۱۰۰ میلیون تومان است که چند بازیکن انگشت‌شمار در ایران هستند که با این رقم قرارداد می‌بندند. خیلی از بازیکنان هم بدون قرارداد یا با رقم‌های پایین ۴، ۵ میلیون تومانی بازی می‌کنند، آن‌هم به خاطر عشقی که به فوتبال دارند. شرایط‌مان با تیم‌های مردان کاملاً متفاوت است و تمامی بازی‌ها در شهر‌های مختلف را با اتوبوس می‌رویم! آنقدر هزینه هواپیما بالاست که اسپانسر‌ها این هزینه‌ها را قبول نمی‌کنند. مسافت اصلاً مهم نیست و به شیراز، بم و بوشهر هم با اتوبوس می‌رویم. بازی‌های لیگ روز جمعه است و بعضی اوقات سه‌شنبه عصر راه می‌افتیم که تا چهارشنبه ظهر به مقصد برسیم و گاهی هم چهارشنبه عصر می‌رویم تا پنج‌شنبه برسیم و کمی استراحت کنیم. برای ما خستگی راه بسیار بیشتر از خستگی بازی‌هاست. متأسفانه تیم فوتبال بانوان پاس همدان به خاطر نداشتن اسپانسر و مشکلات مالی منحل شد و در حال حاضر شهرم تنها در لیگ برتر فوتسال تیم بانوان دارد. خیلی دوست دارم برای تیم شهرم بازی کنم و نزدیک خانواده‌ام باشم.
